Wyspa

Artur odzyskał przytomność, dookoła widział rannych ludzi, słyszał ich krzyki, wołanie o pomoc. Podniósł się, poczuł silny ból głowy, jednak wiedział, że musi pomóc innym. Adrenalina dodawała mu siły. Chaos ogarnął wszystkich, żaden z pasażerów nie widział, dotychczas tyle śmierci w jednym miejscu.

- Pomocy! Ratunku! - Artur usłyszał wołanie młodego mężczyzny, pochylającego się nad młodą kobietą. Podbiegł do pary, chcąc im pomóc.

Dziewczyna miała wbitą w brzuch część od wózka stewardessy. Owa metalowa część przebiła ją na wylot. Kobieta miała otwarte oczy, a jej zbrudzona krwią twarz, skamieniała na zawsze. Artur domyślił się, że dziewczyna nie żyje. Spojrzał chłopakowi prosto w oczy i ze współczuciem pokręcił głową. Młodzieniec zdawał się nie przyjmować tej informacji do świadomości i wlekł martwe ciało dziewczyny z dala od płonącego wraku, próbując desperacko chronić ją przed płomieniami.

Jak na zawołanie rozpętała się wichura. Zimny deszcz powoli gasił ogień, nie pozwalając pochłonąć mu wszystkiego dookoła. Artur zauważył w oddali dwóch chłopców, wtulonych w siebie, jeden głośno płakał, a drugi starał się go uspokoić.

- Widzieliście gdzieś swoich rodziców? - Zapytał starszego, bardziej opanowanego chłopca.

Przerażone dzieci przyglądały się mężczyźnie w milczeniu, po chwili starszy odpowiedział na zadane pytanie.

- Lecieliśmy sami.

- Sami — powtórzył, dysząc — Nie bójcie się, wszystko będzie dobrze. Jak masz na imię?

- Andy — do oczów chłopca napłynęły łzy — Andy Flower, a to mój brat Joseph — kontynuował zachrypniętym głosem — lecieliśmy do domu. Babcia wsadziła nas w samolot. Powiedziała, że na lotnisku, będzie czekać na nas mama. Co się stało? Proszę mi powiedzieć! - rozhisteryzowany chłopiec zaczął płakać — czy my naprawdę się rozbiliśmy? Gdzie jesteśmy?

- Andy, musisz być dzielny, musisz zająć się braciszkiem — Artur starał się uspokoić chłopca — mogę na Ciebie liczyć?

Nieopodal nich przeszła młoda kobieta, zasłaniająca twarz rękoma. Była to szczupła szatynka, przeciętnego wzrostu. Miała podarte i zakrwawione ubranie, jednak poruszała się o własnych siłach, rozglądając się dookoła. Jak reszta pasażerów nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje.

- Hej! Proszę Pani! - Artur przywołał gestem szatynkę.

Kobieta spojrzała za siebie, nie zauważyła nikogo, kto odpowiedział na gest Artura. Wskazała palcem na siebie, aby upewnić się, że to właśnie ją wzywa.

- Tak ty, podejdź tutaj! - rozkazał, zdezorientowanej pasażerce, ta posłusznie podeszła — Jak się nazywasz? - dodał.

- Mia — kobieta odgarnęła mokre włosy z czoła.

- Andy, Joseph — Artur zwrócił się do chłopców, trzymając ich za szczupłe ramiona — to jest Mia, zajmie się wami do mojego powrotu — podniósł się i spojrzał szatynce w oczy — schowajcie się przed ulewą.

Artur oddał dzieci pod opiekę Mii, a sam ruszył na pomoc pozostałym.

Samolot rozbił się na wielkiej polanie, dookoła był tylko las, który okazał się dobrym schronieniem przed wiatrem i deszczem. Mia i chłopcy schowali się w gęstwinach, wystarczająco daleko, aby nie musieć oglądać katastrofy. Z głębi lasu wyszedł poszarpany mężczyzna, Mia odruchowo ukryła dzieci za plecami. Zmierzył przybysza wzrokiem, był to wysoki, dobrze zbudowany brunet o niebieskich oczach i łobuzerskim spojrzeniu.

- Pomożesz mi? - mężczyzna podszedł do Mii, trzymając się za ramie.

- Z czym?

- Z tym — odsłonił rękę, w której tkwił kawałek szkła — powinienem wyjąć to sam, ale nie lubię widoku krwi.

- Taki duży chłopiec, a boi się krwi? - dziewczyna rozdarła rękaw koszuli przybysza, aby dobrze widzieć ranę — Na trzy?

- Raz... - mężczyzna zaczął odliczać.

- Dwa — Mia pociągnęła za kawałek szkła, a krew z ramienia mężczyzny popłynęła ciurkiem.

- Kurwa! - wrzasnął z bólu, uciskając ranę — miało być na trzy.

- Nie ma za co — kobieta oderwała rękaw koszuli nowego znajomego i zawiązała powyżej rany, odcinając dopływ krwi — trzeba to opatrzyć — dodała.

- Masz plaster? - spytał ironicznie, oddalając się na krok od dziewczyny.

Nagle zza pleców kobiety wychylił się Andy i zasugerował, że mogą znaleźć coś w walizkach. Mia skarciła go wzrokiem i kategorycznie zabroniła zbliżać się do samolotu.

Tymczasem emocje, na miejscu katastrofy, powoli opadały, górę zaczął brać zdrowy rozsądek i chęć przetrwania. Ludzie dzielili się na dwie grupy: martwych i tych, którzy nie odnieśli żadnych, poważnych obrażeń. Tak precyzyjny podział graniczył z cudem, nikt nie potrzebował natychmiastowej hospitalizacji. W końcu ktoś zdecydował się zapanować nad sytuacją i przejąć pozycję lidera. Był to Alvin Scott, czterdziestoletni biznesmen z Los Angeles, wiedział jak zarządzać grupą ludzi i zażegnać zbiorową panikę. Wybrał dobrze widoczne miejsce i zaczął przemowę.

- Ludzie! - wrzasnął w stronę tłumu — posłuchajcie mnie! - duża grupa rozbitków spojrzała na Alvina, który przyciągną ich uwagę — Nazywam się Alvin Scott. Rozbiliśmy się około pół godziny temu. Biorąc pod uwagę długość lotu, powinniśmy pokonać już 3/4 drogi. Uderzyliśmy dziobem w ziemię z niesamowitą prędkością, czy ktoś z załogi samolotu mnie słyszy i może powiedzieć nam, gdzie dokładnie jesteśmy?

Wszyscy spojrzeli po sobie, szukając wzrokiem żywego członka załogi. Nikt się nie odezwał. Scott przełknął nerwowo ślinę, stracił grunt pod nogami. Widział, jak ludzie zaczynają się denerwować, szeptać między sobą. Wiedział, że jeśli chce zapanować nad tłumem i uniknąć kolejnego wybuchu paniki, musi najpierw zapanować nad samym sobą. Wiedział, że najlepszym sposobem na odwrócenie uwagi, jest zlecenie ludziom pracy.

- Wy - Alwin wskazał palcami na grupę dziesięciu osób — sprawdźcie, czy nikt nie został we wraku, a wy — wskazał drugą grupę ludzi — poszukajcie drugiej części samolotu, może spadła gdzieś w pobliżu. Może ktoś jest w dżungli. Przyprowadźcie wszystkich tutaj! - rozkazał, po czym kontynuował zdecydowanym tonem — ja i pozostali sprawdzimy, wszystkie ciała. Może ktoś stracił przytomność i potrzebuje pomocy.

- I co dalej? - spytał jakiś mężczyzna w tłumie.

- Poczekamy tutaj na ratunek. Wszyscy razem — oświadczył władczo Scott.

Rozbitkowie zaakceptowali Alvina w roli lidera i posłusznie zabrali się, za wykonywanie powierzonych im zadań. Artur starał się powstrzymać pierwszą grupę składającą się z samych mężczyzn, jednak Ci sprytnie go ominęli, nie zwracając uwagi na jego słowa.

- Oszalałeś?! - Artur popchnął dowodzącego Scotta, który upadł na ziemie.

- O co Ci chodzi kretynie?! - Alvin podniósł się, odwzajemniając atak. Mężczyźni zwrócili na siebie uwagę gapiów.

- Po co ich tam posłałeś? - wrzeszczał — wrak wciąż się pali. Poczekamy tutaj na ratunek? - Artur machinalnie puknął się w czoło palcem — przecież samolot może w każdej chwili wybuchnąć. Wiesz, że paliwo jest łatwopalne? — kontynuował poirytowany. Powinniśmy się stąd jak najszybciej oddalić!

- Wyluzuj! - biznesmen, zaczął czyścić drogie, dobrze skrojone spodnie — jesteśmy tutaj już pół godziny, gdyby miał wybuchnąć, już dawno... - nagła potężna eksplozja, przerwała kłótnię mężczyzn.

Wszyscy odruchowo padli na ziemię, chowając głowę. Wybuch rozerwał ciała wszystkich tych, którzy znajdowali się zbyt blisko samolotu lub w nim. Grupa przeszukująca wrak zginęła na miejscu, nie mieli szans na przeżycie. Alvin nie mógł uwierzyć własnym oczom, dotarło do niego, że posłał tych ludzi na śmierć. Stał jak wryty, spoglądając to na Artura, to na miejsce wybuchu.

- Wszyscy kryć się! - tym razem tłum posłuchał Artura i biegiem oddalili się od wraku, nie zwracając uwagi na innych.

Alwin wciąż stał jak wryty, inni rozbitkowie trącali go, biegnąc w stronę drzew. Wszyscy obawiali się kolejnego wybuchu. Nagle Artur usłyszał w popłochu wołanie o pomoc. Odwrócił się i zobaczył młodego mężczyznę przygniecionego kawałkiem blachy. Rozpoznał go, to był ten sam człowiek, który tuż po katastrofie wlókł martwe ciało kobiety, przebite na wylot prętem.

- Scott! - zawołał skamieniałego biznesmena, wyrywając go z transu — tam ktoś został, sam go nie uwolnię.

Alvin miał wyrzuty sumienia z powodu mężczyzn, których przez swoją głupotę skazał na śmierć, dlatego bez wahania ruszył na pomoc uwięzionemu młodzieńcowi, aby uratować chociaż jedno istnienie. Mężczyźni chwycili fragment blachy i zapierając się z całych sił, lekko unieśli ją do góry. Młodzieniec wyczołgał się resztkami sił, był załamany, bowiem pod blachą zostało ciało kobiety, którą próbował ratować. Nie chciał jej zostawiać, Artur i Alvin siłą zaciągnęli go w bezpieczne miejsce. Chłopak siedział i płakał, bił pieścami w ziemię.

- Zostań z nim — powiedział Artur, klepiąc Scotta po ramieniu.