FNaF według Sene-Rozdział 6 KONIEC

Rozdział 6-"Ostatnie Kino" KONIEC

PS: Życzę miłej lektury ostatniego rozdziału "FNaF według Sene". W tej ostatniej części chciałabym podziękować Sludzelegionu za oparcie i wiarę w tę moją głupkowatą seryjkę :) Doceniam to! PSS: W tej części już nie będzie aż tak śmiesznie :D I będzie krótko. Nie chcę tej serii przedłużać :)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kilka lat później.

Toy już nie ma. Rozpłynęły się. Nie było ani Mangle, ani już po prostu nikogo... Pozostali tylko Marionetka, Foxy, Golden Freddy, Chica i Boonie. No i Freddy. Teraz wszyscy siedzą i swoimi niezrozumiałymi głosami szepcą coś.

-Coś czuję,że niedługo odejdziemy...- Fazbear zmarszczył brwi.

-Ja też coś czuję. Skrzypienie w kościach- Ironicznie zauważył Bonnie.

Po dość długiej naradzie postanowili, że pójdą do kina. Na jaki film? Nie wiadomo.

Już po kilku minutach seansu ktoś im przeszkodził. To grupka jakiś osób- były ubrane na ciemno. Niemalże tak zniszczeni, jak nasi bohaterowie. Zakłócali przebieg filmu- nie można było nic z głosów aktorów zrozumieć.

-Bądźcie cicho!- Krzyknęła nagle zdenerwowana Chica.

Goście odwrócili się, i aż im oczy ze zdumienia wyszły. Byli niemal tacy sami. Tylko że oni byli mgłą, duchami. Nie istnieli, tak jak wszystko.

-Uspokój się, kurczak.- Zarządził Freddy.-Zaprośmy ich do Freddy's Fazbear Pizza!-Uśmiechnął się do nieznajomych. Razem wyszli z budynku.

Nagle jeden z typków odwrócił się. Jego oczy wyrażały tylko jakby lekką pogardę pomieszaną ze współczuciem.

-Nie możecie nas zaprowadzić do waszej pizzeri.- Rzekł Phantom Marionetki.

-Dlaczego?-Foxy był wyraźnie zaskoczony. Nikt nic nie rozumiał. Owszem, minęło przecież kilkanaście lat, ale mimo wszystko restauracja była nienaruszona!

-Bo wasze Freddy's nie istnieje. I nigdy nie istniało-To tym razem duch Mangle. Lis jęknął tylko na wspomnienie przyjaciółki, która rok temu rozpadła się na drobny mak.

-PIZZERIA ISTNIEJE!-Golden Freddy, ta spokojna osóbka nagle wrzasnęła. Było słychać w jego robotycznym głosie rozpacz.

Nie było odpowiedzi. Tylko gwałtowny podmuch wiatru, który porwał ich kosmyki włosów. Duchy zniknęły.

-Te wszystkie lata.... To tylko sen...?- Totalne załamanie.

Po chwili już niczego nie było. Nie został nawet najmniejszy ślad. Słychać było tylko przerywany śmiech dziecka. Płacz szczęścia. Nareszcie koszmar się skończył.

A w górę leciało tylko kilka kolorowych balonów...

~~Senezaki