Muszę się bać? #1

Zacznijmy od tego, że mam na imię Aleksandra. W lato przeprowadziłam się z rodzicami, siostrą oraz młodszym bratem do Londynu. Z Polski jechaliśmy samochodem, więc droga bardzo się dłużyła i była mecząca. Nie cieszył mnie fakt, że musiałam się rozstać z moimi znajomymi. Nikomu nie było łatwo... Obiecałam sobie, że kiedyś wrócę do Polski, zrobię wszystko, by wrócić do rodzinnego domu, przyjaciół, reszty rodziny... Już w pierwszym tygodniu bardzo tęskniłam za moją klasą, za tymi spotkaniami ze znajomymi, widać było, że mój brat Maciek również to przeżywał.. może nawet bardziej niż ja. Nikomu nic nie mówił, ale to widać w jego oczach, poza tym, słyszałam jak płacze w nocy, nigdy wcześniej mu się to nie zdarzało. Kiedy na następny dzień rozpoczynałam ten temat on śmiał się z tego i wszystkiemu zaprzeczał. Od czasu kiedy byliśmy w Londynie bardzo się w sobie zamknął... nigdy nie był tak smutny jak wtedy. A siostra, Monika mimo tego, że miała 19 lat przeżywała ten wyjazd chyba najbardziej. W końcu w Polsce został jej chłopak, Bartek. Wiem, że on obiecał jej, że zaczeka na nią w Polsce i chyba tylko to sprawiało, że dosyć często się uśmiechała. Rodzice tęsknili za rodziną, ale byli szczęśliwi.. twierdzili " Zaczynamy nowy rozdział w naszym życiu. " Chyba nie widzieli, że my - ich dzieci, cierpimy. Albo nie chcieli tego zauważyć... Nowa praca, znajomości. Nowa szkoła, nowe problemy, nowe życie... coś czego jeszcze nigdy nie było.

W ciągu ostatnich dni wakacji zdążyliśmy mniej więcej zapoznać się z okolicą. Nasz dom był gdzieś obok boiska, na którym często chłopcy grali w piłkę. Chłopcy w moim wieku... myślicie, że to powód do radości dla wolnej nastolatki? Tak, ale nie wtedy kiedy wszystko trzeba zaczynać od początku.

Nadszedł pierwszy dzień szkoły - coś, o czym próbowałam w ogóle nie myśleć. Monika uczęszczała do innej szkoły niż ja i Maciek, ponieważ dość dobrze posługiwała się językiem angielskim to rodzice wysłali ją do anglojęzycznej szkoły. Maciek razem ze mną chodził do jednego budynku, był ode mnie młodszy o dwa lata, chodził do drugiej klasy gimnazjum. Ja - jako pierwszolicealistka miałam nadzieję, że nie będę jedyną " nową " w klasie, niestety... jak to mówią - nadzieja matką głupich. Pierwszego dnia czułam się jak intruz, każdy na mnie patrzył i nic nie mówił. " Może to u nich normalne " - pomyślałam. Kiedy uroczystość się skończyła czekałam na Maćka na korytarzu, podeszła do mnie dziewczyna.

- Cześć, jestem Maja. Chodzę z Tobą do klasy. - powiedziała długowłosa dziewczyna.

- Cześć, Aleksandra. Miło mi Cię poznać. - odpowiedziałam.

- Wiem jak się czujesz... Rok temu też byłam tą " nową " , zobaczysz, szybko się zaklimatyzujesz.

- Faktycznie, dziwnie się czuję. Cieszę się, że przynajmniej Ty podeszłaś i zagadałaś.

- A co ty tak stoisz?! - spytała zaciekawiona Maja.

- Czekam na mojego młodszego brata, powinien niedługo skończyć.

- Ahaaaa, rozumiem! Trudności z powrotem do domu?

- Noo, powiedzmy.

- Mam pomysł! Odprowadzę was do domu, a później pójdziesz ze mną na spotkanie, a tam zapoznam Cię z ludźmi z klasy, co Ty na to? - bardzo ucieszyła mnie ta propozycja, ale miałam wątpliwości.

- A nikt nie będzie miał nic przeciwko? - zapytałam.

- Nieee, no co Ty. Właśnie moi znajomi kazali mi Cię wziąć ze sobą, tylko najpierw musiałam sprawdzić czy nadajesz się do naszego towarzystwa, wydajesz się spoko, więc biorę Cię ze sobą! - kiedy to usłyszałam, pierwszy raz od przyjazdu pomyślałam, że może mi się tu spodobać. Wtedy podszedł Maciek, był uśmiechnięty, całą drogę coś mówił, wow.. nowa klasa przypadła mu do gustu. Weszliśmy do domu, przedstawiłam rodzicom Maję, powiedziałam, że zjem na mieście i wyszłyśmy.

cdn.