Po drugiej stronie psychiatryka - 2

Tydzień wcześniej

Leżał na brudnym materacu. Wpatrywał się w sufit, często robił tak nawet godzinami. Uważał, że wtedy zapomina o otoczeniu i o tym pierdolonym szpitalu. Niecałe trzy lata temu został posądzony o brutalne, właściwie masakryczne pobicie studenta. Stwierdzono u niego przy okazji schizofrenię. On jedyny wiedział, że to nie prawda. Był całkowicie zdrowy, ktoś musiał sfałszować badania. Co do samego pobicia nie wykręcał się. Wolał mimo wszystko pójść siedzieć, niż marniwać się na zamkniętym oddziale szpitala specjalistycznego na Mokotowie.

- Robert! Robert! - ktoś potyrpał go z boku. Po chwili trzydziestolatek obrócił głowę. Był to dwudziestoośmioletni Rafał, był tu ze względu na schizofrenię, tym razem prawdziwą. Tylko jemu można było ufać w tym miejscu.

- Co chcesz? - odwarknął trzydziestolatek.

- Kolejne zabójstwo w zakładzie. - szeptał przerażony. Był to problem w szpitalu. Co jakiś czas przypadkowo umierał pacjent, jednak każdy wiedział, iż to kłamstwa. Wychowawcy zawarli spisek, ktoś mordował, a nikt nie reagował. Każdy pacjent żył tu w strachu, w obawie o swoje życie.

- Kurwa... Ten zabijaka znowu grasuje.

- Na to wygląda. Kiedy... no wiesz... uciekasz?

- Mam wszystko gotowe. Zwinąłem z dyżurki trzy metrową linę, trochę kasy. Problemem dalej jest strażnik stojący przy drzwiach.

- Pomogę ci z nim. Odciągnę jego uwagę!

- Nie chcę cię mieszać w swoje sprawy.

- Już wmieszałeś. Jesteśmy w zakładzie dla psycholi. Ja mam schizy. Wszyscy runą się do mnie biegiem, jak wydrę mordę z okna. Powiem, że skoczę.

- Skoro chcesz.

- A myślałeś... Gdzie pójdziesz?

- Na początku odwiedzę rodzinę na Ursynowie. Potem znajdę sobie schronienie na Wilanowie.

- Czego ty kurwa chcesz szukać na Wilanowie?

- O to już się nie martw. Wcielimy plan w życie jutro o północy.

- Oczywiście.

- Mogę ci pomóc. Razem uciekniemy. Będziemy wolni.

- Nie, Robercie. Ja naprawdę jestem chory, tu będzie mi lepiej.

- Mów sobie co chcesz. Ja i tak wrócę tutaj po ciebie.

Zgasili lampkę nocną i wrócili na swoje materace. Oboje rozmyślali o wolności.

***

Stawiał nogi na kolejnych schodach. W klatce roznosił się dźwięk ciężkich butów. Oddychał ciężko i wciąż rozglądał się wokół. Całą drogę na Wilanów spędził w strachu. Nie czuł się na wolności, tak jak myślał. Z pewnością musi się oswoić. Wreszcie postawił stopę na ostatnim piętrze bloku. Były tu tylko jedne drewniane drzwi, a obok drabina na dach. Wsunął wytrych do zamku i zaczął obracać nim. Drzwi puściły. Wszedł do środka cholernie gorącego mieszkania. Zamknął drzwi i wszedł głębiej. Chwilę przechadzał się po domu zmarłej babci. Gdy przypomniał sobie co gdzie leży, otworzył wszystkie okna. Nikt nie mógł wiedzieć, że ktoś się tu wprowadził. Mieszkanie było opuszczone od dwóch lat i tak miało zostać. Czarne zasłony na szczęście maskowały jego obecność. Poszperał po szufladach. Odnalazł zapasowe klucze, to dobrze. Na parterze bloku był sklep monopolowy, więc o jedzenie także się nie martwił. Znał rodzimą dzielnicę jak własną kieszeń, więc nie powinien mieć problemów z trafieniem gdzieś. Wyjął szklaną popielniczkę i odpalił ostatniego papierosa o smaku cytryny.