Utopia.

Biegnę chodnikiem uciekając przed siekającym listopadowym deszczem. Jak zwykle zmierzam do mojego miejsca. W zasadzie...nie mam pojęcia, kiedy i dlaczego zaczęłam nazywać je "moim". Może dlatego, że tylko ja tam przebywam. Odkąd tam chodzę, jeszcze nie widziałam nikogo.

Deszcz padał coraz mocniej. Uderzał silnie o moją twarz ujednolicając się ze łzami. W mojej głowie kotłowały się różnorakie myśli. Nagle pożałowałam, że wybiegłam z domu tak nagle. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak bardzo pokłóciłam się z moją mamą. Co prawda, zdarza nam się to bardzo często, jednak nigdy jeszcze mnie nie uderzyła. Wciąż czułam gorąc na lewym policzku po siarczystym uderzeniu. Poniekąd ją rozumiałam. Jak zwykle czułam się winna. W końcu zawsze jestem winna. To chyba przyzwyczajenie.

Nie czuję nóg, gdy docieram na miejsce. Chowam się w mojej kryjówce. Nikt mnie tutaj nie zobaczy, mało kto odwiedza koniec tego toksycznego miasta. Ten opuszczony budynek, a właściwie jego ruiny, okazały się moim azylem, swego rodzaju odskocznią od codzienności, problemów. Generalnie przychodzę tutaj zawsze, gdy jest mi źle, a tak się składa, że negatywne emocje towarzyszą mi prawie przez cały czas.

Zdaję sobie sprawę z mojego trudnego charakteru. Już dawno pogodziłam się z samotnością. Już dawno pogodziłam się z faktem, że nawet moja własna matka nie chce mnie słuchać. Już dawno nauczyłam się dusić uczucia głęboko w sobie, gdzieś na dnie mojego chorego serca. Przez to wszystko jest mi jeszcze gorzej. Wbrew pozorom, nie upijam się, nie palę papierosów, ani nic z tych rzeczy. Nie tnę się. To jest głupie. Jednak lubię patrzeć na pocięte ramiona moich niby - koleżanek. Śmieję się z nich, ale one o tym nie wiedzą.

Opieram się o ścianę w kącie i wybucham jeszcze większym płaczem. Teraz wszystko wydaje się nie mieć sensu. Wszystko mnie boli. Zamiast rąk, mam pocięte serce. Boli mnie za każdym razem, gdy wchodzę w konflikt z kimś ważnym dla mnie. Chociaż jestem twarda jak skała na zewnątrz i wydaję się zimna jak lód, w środku jestem krucha i słaba. Z każdym dniem wypalam się po trochu zamieniając się pył.

Przecież mam wszystko. Czego mi jeszcze potrzeba? Mam kochających rodziców, najczęściej dostaję to, czego chcę. Na przyjaźniach mi nie zależy. Nauczyłam się nie ufać ludziom, za bardzo mnie ranią. Poza tym, sama też ich ranię. Jako siedemnastolatka, nie miałam nigdy chłopaka, może to i dobrze. Czasami wydaje mi się, że nie pasuję tutaj. Do tego otoczenia, społeczeństwa, świata. Jednak, nie ukrywam...od dwóch miesięcy, odkąd przeprowadziliśmy się tutaj, odkąd zaczęłam uczęszczać do tutejszego liceum, głowę zaprząta mi pewien chłopak. Ale nie powiem mu tego. Przecież niedługo mi przejdzie, zawsze przechodzi.

Uspokajam się i patrzę przed siebie. Drzewa zakrywają całą tę opuszczoną posesję. Nie widać mnie z ulicy, jestem daleko od całego miejskiego zgiełku. Wsłuchuję się w deszcz i wdycham jego zapach. Działa na mnie kojąco. Odkąd mieszkam w tym mieście, wszystko idzie nie tak, jak trzeba. Moja mama twierdzi, że stałam się aspołeczna. Ciągle krzyczy, że nikogo do siebie nie dopuszczam, dlatego nie mam przyjaciół. Jak mnie to irytuje. Nigdy nie miałam prawdziwych przyjaciół. Wolę nie mieć ich wcale, niż tonąć po uszy w zakłamaniu oraz cierpieniu. Mimo to, zawsze daję masę drugich szans. Jestem w tym słaba. Ta gra nie jest dla mnie. Najwidoczniej nie poznałam się na jej zasadach, albo cała reszta blefuje.

Coś gryzie mnie w rękę. Zabijam muszkę i przyglądam się jej z zaciekawieniem, jakbym odkryła nowy gatunek owada. Chyba wiem, czego mi brak. Tak bardzo pragnę zrozumienia. Nie tylko przez mamę. Przez całe otoczenie. Dlaczego wszyscy myślą, że jestem inna? Inna, czyli dziwna. Nie jestem dziwna. Jestem różna. Bo nie jestem taka jak reszta. Mam własne zdanie na większość tematów, nie ubieram się w jakieś śmieszne cyrkowe spodnie w paski, bo taka moda i sezon. Nie mam szafy pełnej vansów czy conversów. Nie noszę jaskrawych sukienek. W ogóle ich nie noszę. Na mój ubiór składają się czarne jeansy, jakaś ciemna koszulka i trampki. Nie podążam za tłumem. Jestem też indywidualistką. Może dlatego zostaję skreślana przez większość - dlatego, że sama ich odrzucam.

Mało kto mnie rozumie. Jednak, mimo wszystko, pragnę mieć choć jedną bliską mi osobę, taką najbliższą. Podobną do mnie. Taką, która byłaby przy mnie zawsze, gdy tego potrzebuję. Która by przytuliła w razie czego, powiedziała, że będzie dobrze, a ja faktycznie bym w to uwierzyła, bo ufałabym tej osobie. Ach, jestem okropną marzycielką, ale i realistką. Muszę myśleć logicznie i nie dać się zwieść. Nie mogę przecież żyć złudzeniami.

Tak mało dziś zrozumienia i wzajemnej akceptacji. Zanim poznamy drugiego człowieka idealizujemy go sobie w myślach, a gdy przychodzi nam go poznać, opuszczamy głowy z rozczarowaniem. Nie akceptujemy go takim, jaki jest, bo wykreowaliśmy go sobie całkiem inaczej. Tylu osobom brakuje dziś empatii. Wszyscy jesteśmy samotni. Tak naprawdę, im więcej osób w naszym życiu, tym gorzej. Gubimy się tłumie, nie nadążamy za nim. Pozornie wybieramy sobie kogoś na przyjaciela, wybieramy wielu przyjaciół, a gdy przychodzi problem, nie ma przy nas nikogo. Ludzie mają pokręcone wartości. Są puści w środku. Mają puste dusze, a serca zapychają śmieciami. Brak im w nim miejsca na prawdziwe uczucia, na miłość, szacunek - chociażby do samych siebie. Gdy zastają gorszy dzień, wszystko wypływa. Każdy żal, smutek, cała złość... Przez to coraz więcej osób płynie rynsztokiem. Głupota jest zaraźliwa, a świat cierpi na deficyt normalności. Coś nam ubyło. To coś już nie wróci. Czym tak naprawdę jest normalność? Świat się zagubił. Ludzie się zagubili. Niech wróci ludzka godność. Niech nastanie normalność!

Z zamyślenia wyrywa mnie silniejszy powiew wiatru. Zrobiło się chłodno. Postanawiam usiąść w innym pomieszczeniu budynku. Przechodzę do "pokoju" z najbardziej pomazanymi ścianami, otagowanymi najróżniejszymi tekstami, nawet tymi najwulgarniejszymi. Siadam na starym podartym materacu. Znalazłam go kiedyś przed wejściem budynku i przeniosłam właśnie tutaj. Znajduje się tu również szafka nocna ze starego drewna. Jest brzydka i obdarta, nie ruszałam jej nigdy, nie otwierałam. Siedząc w ciszy i nadal rozmyślając coś mnie tchnęło, by do niej zajrzeć. Zrobiłam się strasznie ciekawska, jednak czego mogłam spodziewać się w środku starej głupiej szafki? Oparłam się o zimną ścianę przygryzając trochę zbyt mocno usta...

Po chwili, nieświadomie sięgnęłam ręką do szuflady, lekko ją uchylając. Strach? Zdziwienie? To, co tam znalazłam sprawiło, że moje brązowe oczy przypominały teraz dwie wielkie monety...

cdn...