Wymiar Beta - "Poemat pierwszowieczny"

Oto poemat, napisany w pierwszym wieku ery nowego lądu:

Pani na pomoście, żegnająca męża i synów,

Pani, opłakująca pół rodziny, nad usypaną mogiłą,

Pani, po twym policzku łza spływa, łza kryształowa,

Pani, ty na grzebaniu ofiar wojny w myślach krzyczysz:

"Cześć i chwała bohaterom!"

Mamo, mamo kochana, nie martw się o syna

Mamo, nawet jeśli dane mu zginąć, ginie za twą wolność,

Mamo, ty wyczekujesz w oknie, kiedy twój syn powróci,

Mamo, chcesz tylko usłyszeć pieśń wojskową, gdy wrócę do domu,

Chcesz krzyknąć na powitanie:

"Cześć i chwała bohaterom!"

Ojcze, ty syna na wojaczke wyprawiłeś

Ojcze, ty nauczyłeś jak żyć, jak walczyć,

Ojcze, zbroję wyczyściłeś, miecz wyostrzyłeś,

Ojcze, nawet jeśli syn Twój skończy z strzałą w piersi,

Ty wiesz, że tak trzeba,

I na marszu pogrzebowym, gdy honorowa salwa, zawołasz pierwszy:

"Cześć i chwała bohaterom!"

Pani, ty zabierasz synów ojczyzny,

Pani, honor i tradycja, zabierasz bez litości

Pani, ojcowie, synowie giną przebici mieczem,

Pani, gdy okrzyk bojowy zamiera na ustach, a oczy szklą się nieprzytomnie,

Pani, imię Twe brzmi wojna,

Pani, zabierasz ich do siebie, by na samym końcu krzyczeć, aż do kresu czasów:

"Cześć i chwała bohaterom!" ~ autor nieznany