Budzik cz.1

Znowu szkoła. Chyba umrę. Dlaczego wymyślono takie coś? Nie można się samemu uczyć w domu? Paranoja! Tylko harujesz mały, biedny człowieku. Dniami i nocami. Rankami i popołudniami. Pracujesz, pracujesz, pracujesz aż padniesz! A jak padniesz, to masz dzień wolny. A potem znów to samo. Pokrótce:

7.00 dzwoni budzik

7.30 wyszykowany, najedzony, ubrany, umyty, spakowany, zaspany, półprzytomny ale gotowy do wyjścia

7.40 wsiadam do autobusu

7.55 przekraczam próg szkoły

8.00 rozbrzmiewa dzwonek

8.01-15.19 totalna harówa!

15.20 nareszcie słyszę dźwięk dzwonka

15.30 czekam na mamę przed szkołą

15.40 robię z mamą zakupy

16.30 dojeżdżam do domu

16.40 walę się na kanapę i rzucam plecak w kąt

16.43 mama zmusza mnie do pójścia na górę

16.45 siedzę przy biurku w swoim pokoju

16.50 gapię się bezsensownie w okno

16.51 odpoczywając czekam na wybicie godziny siedemnastej

17.00 opróżniam plecak

17.05 po poukładaniu rzeczy na biurku sprawdzam co mam zadane

17.10 wale głową o biurko widząc ilość prac domowych

No to się zaczyna. Po szkole w budynku zwanym budą, popracuje sobie jeszcze w domu. No bo czemu nie? Przecież nie mam nic innego do roboty. Kocham sarkazm.