Chwila zwątpienia część I

Zwątpienie nawiedziło Hieronima znienacka jak widmo o północy podczas festiwalu cielesnej rozkoszy. W najgorszym możliwym momencie.

Przekręcał kluczyki w stacyjce natarczywie, bezowocnie, jego narzeczona na tylnych siedzeniach, wrzeszcząc z bólu podnosiła auto niczym gorące powietrze balon w górę. Gdy skurcze puszczały i mogła wciągnąć trochę tlenu, samochód wracał na ziemię, uderzając oponami o podjazd. Z rury wydechowej wydobywały się czarne spaliny. Silnik rżał jak humorzasty ogier, który ani sobie śni dać założyć siodła.

Do tego wszystkiego był piątek popołudnie, najbliższy szpital trzydzieści kilometrów drogi od bramy wjazdowej domu Hieronima i Anieli. Za pół godziny polska reprezentacja miała grać z Niemcami, niedzielni patrioci, gnając na złamanie karku z pracy przed telewizory korkowali ekspresówkę, wedle doniesień z radia.

Dodatkową kwaśną polewą na tym zakalcu, którego przepis składał się ze zmiksowanego pecha, garści nieprzygotowania i szczypty zaskoczenia. Było pytanie wykwitające z rozumu Hieronima. W czasie, gdy wszystko zawodzi, wali się na głowę, w sekundzie, w której spięty jakby siedział na minie, spoglądał we wsteczne lusterko. Widział w nim twarz Anieli, na której bordowy kolor bólu walczył o dominacje nad fioletowym odcieniem trwogi. Trzymała się za olbrzymi brzuch, zasłaniający jej podbródek, na pół-leżąco jedną nogę wbijała w podwozie, drugą w fotel pasażera z siłą sprężarki. Hieronim rozdziawiał usta, aby pocieszyć ukochaną, zapewnić, iż ma wszystko pod kontrolą, wyznać miłość, obiecać, że będzie dobrze, że się nią zaopiekuje. Jednak nim słowa opuściły jego ustach, usłyszał krzyk przeszywający skronie. „CZY JA JĄ KOCHAM?”.

— Oczywiście, że ją kocham, za miesiąc bierzemy ślub, jesteśmy parą pięć lat bez żadnej większej awantury na koncie, wzięliśmy kredyt, wybudowaliśmy wspólnie dom….

Monologował wewnętrznie odganiając natrętną myśl jak muchę, która była rozgrzaną do czerwoności kulką odbijającą się od kości czaszki. Na próżno, paskudne stworzonko wielkości główki szpilki musiało pewnej nocy zakraść się do ucha Hieronima, gdy serfował niesiony falą fantazmatów przychodzącą w fazie REM po głębinach duszy. Stworzonko zamieszkało w nim, jadło woskowinę i złożyło śmieszące jaja, z jednego z nich musiało wykluć się te obrzydliwe pytanie, zaprzątające mu w stu procentach umysł.

— Ruszysz do jutra! — sapała Aniela, krzyczałaby, ale struny głosowe miała zszargane niczym kocie skrzypce.

Czuła jak dziecko rozrywało ją od wewnątrz, chcę się wydostać na świat za wszelką cenę, uwolnić od pępowiny jak sardynka zaplątana w rybacką sieć.

Aniela miała ojca budowlańca, w wieku czterech lat pomagała mu nosić cegły, gdy skończyła szesnaście zapragnęła zostać pływaczką. Kiedy przez kontuzję musiała uświadomić sobie, że nie zdobędzie w życiu medalu olimpijskiego nawet nie zaszkliły się jej oczy. Idąc za radą ojca, który nie okazywał tego na zewnątrz, bo miał twardą skorupę, ale w środku cierpiał, że jego jedyna pociecha nie spełni marzeń. Wzięła się w garść, znalazła pracę jako ratownik wodny i nurek policyjny. Parokrotnie wyławiała już nabrzmiałe ciała z odmętów. Nie bała się porodu, wydawał jej się przejażdżką kolejką górską.

Lecz teraz wbijała paznokcie w przetartą tapicerkę golfa czwórki, robiąc w niej wentylatory, wydłubując stęchłą gąbkę. Śmierdzącą dymem papierosowym, po pierwszym właścicielu, który wylogował się z życia, nim Zuckerberg wyrósł z happy meal.

— Czy Ewka musiała wpierdolić owoc poznania, naprawdę nie miała co zeżreć w raju? — warczała, wściekła na cały wszechświat.

Na domiar złego jej narzeczony zamiast pędzić jak ambulans na sygnale wprost na salę porodową, wgapiał się w nią z otwartą gębą, jakby zapomniał sposobu na uruchomienie samochodu i myślał, że na niej jest wytatuowana obrazkowa instrukcja.

— Żabko, nie chce odpalić grat. Spokojnie — oddychaj przeponą. Pamiętasz, co powtarzała Anita ze szkoły rodzenia, że najważniejszy jest… — Hieronim mówił zdławionym głosem, przed oczami tańczyły mu w krzykliwych kolorach znaki zapytania, największe z nich tworzyły okrąg, śpiewając w zapętleniu operowym głosem „KIM TA KOBIETA JEST,KIM TA KOBIETA JEST, KIM TA KOBIETA JEST”.

— Nie obchodzi mnieeee — skurcz dźgał język Anielki — masz kurwa ruszyć. A jak? To już twój zasrany problem.

Teraz nogą pchała fotel Hieronima, który pragnął zatkać sobie gliną przewód słuchowy, aby nie słyszeć morderczego sopranu pytajników w nim.

Wciąż próbował odpalić auto. Wyskoczył z niego, podniósł maskę, dokręcał każdą możliwą część, która mogła się poluzować. Wrócił do auta, uderzając się o dach. Wstrzymał powietrze, powoli przekręcał kluczyk w stacyjce, z milimetra na milimetr puchło Hieronimowi serce, czuł już je w gardle. Bał się, że lada moment pęknie, topiąc go we własnej krwi.

— Mamy to! — krzyknął.

Samochód ruszył z miejsca, wyjechał na ulicę, co jakiś czas wydawał dziwny, nie przebijający się przez krzyk Anieli dźwięk pięćdziesięciolatka przed drugim stanem zawałowym. Asfalt na szosie rozpływał się jak lody w wafelku, w oknach domów były powywieszane biało czerwone flagi. Chodnikiem szła para, on w sandałach, spodenkach w szaliku z napisem „Do boju”, ona ubrana w bikini z AliEksperss w orzełki, wyglądające jak zmutowane gołębie.