Dotyk Przeznaczenia: Prolog

Prolog

Ponure Miasto, rok 1994

Katherine Rosewild z trwogą wyglądała przez witraż w oknie zamczyska na scenę odgrywającą się na dziedzińcu.

Jej narzeczony, James Mountains wraz ze strażnikami walczył przeciwko wilkołakom, które zaatakowały ich wspólne królestwo pełne wampirów. Matka zawsze jej powtarzała, że jedyną rzeczą, która była nam równa siłą i szybkością pozostawał wilkołak.

Dziewczyna nigdy jednak nie chciała wierzyć w te słowa. Dopiero teraz, gdy wilkołaki zajęły już stolicę Królestwa, musiała przyznać jej rację. Żaden z wampirów nie był przygotowany na tak szybki i obmyślony atak. Likantropy zajmowały dotychczas spore, górzyste tereny na drugim końcu wyspy. Żeby tutaj dotrzeć, pokonały przerażający i pełen potworów Mroczny Las. Spodziewano się ich ataków, ale wojsko i stratedzy nie przewidywali że wilki pokonają przeszkody tak szybko.

Znaczna większość potężnych rodów została wybita, było też bardzo wielu rannych. Wampiry niżyn społecznych zostały wymordowane niemalże do cna. Mieliśmy co raz mniejsze szanse na zwycięstwo, pozostało Nas tak niewielu. Spojrzałam na swoje ukochane dzieci, na uroczą twarzyczkę ledwo co dwuletniej, śpiącej teraz dziewczynki i jej pięcioletniego brata. Zdecydowałam się ukryć je w całkiem innym świecie, takim w którym nikt nie spodziewałby się ich odnaleźć – w świecie Fizycznym należącym do ludzi.

Zwykły hałas walki przerwało przeraźliwe wycie wilka. Jej narzeczony był okrążony przez trzy z nich, dwa razy większe od niego. Chłopak tymczasem nie wyglądał na przestraszonego, a na jego twarzy gościł mściwy uśmieszek. Zacisnął dłoń w pięść i troje zwierząt zamieniło się w pył z raniącym uszy, rozpaczliwym wyciem.

Katherine rozejrzała się po dziedzińcu poszukując nadchodzącego zagrożenia. W jednej z uliczek dostrzegła siedem wilków, skradających się ku strażnikom.

Tymczasem na granicy Morningside z nową stolicą Królestwa Ponurym Miastem, skradała się kolejna grupa wrogów pod postaciami ludzi. Nikt się ich nie spodziewał, nikt ich nie zauważał. Po upływie godziny ta grupa, zmieniona już w swoje zwierzęce formy zgodnie skoczyła ku Jamesowi który całkowicie zaskoczony stracił równowagę i upadł na bruk, którym wyłożony był dziedziniec. Strażnicy spostrzegłszy że ich władca leży na ziemi przykryty wilkami, natychmiast przystąpili do działania.

Rozprawili się z siódemką dużych basiorów które nadeszły z ulicy, a potem jeszcze z szóstką innych atakujących z przeciwnej strony i nie pozwalających straży na uwolnienie władcy.

Katherine wyczuwała że lada chwila wydarzy się coś okropnego. Wszędzie czuła zapach krwi Jamesa i wilków.

Piątka spośród tych które zaatakowały straż rozpadła się w pył, pozostał jeszcze jeden, największy, zapewne dowódca watahy. Atakował zdecydowanie i celnie, tnąc kłami i rozrywając pazurami najwrażliwsze miejsca wroga. James nagle z trudem wstał

i podjął próbę zrzucenia z siebie pięciu wilków.

Troje strażników było już martwych, dwoje pozostało w walce i skoncentrowało atak na kolejnej grupie wilków. Jamesowi udało się zrzucić wilki nadludzkim wysiłkiem, potem zaczął przeciwstawiać się dowódcy watahy, jak dotąd, bezskutecznie.

Katherine opanował niepohamowany gniew. W komnacie w której się znajdowała nagle pojawił się przeciąg, który rozwiał jej długie jasne włosy.

Dziewczyna mając już serdecznie dosyć patrzenia, podniosła swoją długą, szafirową jak jej oczy suknię, i wybiegła z komnaty. Zbiegła schodami w dół, powierzając opiekę nad dziećmi szwagrowi, sama wyszła na spowity srebrzystym blaskiem pełni księżyca dziedziniec.

Gdy tylko wilki znalazły się w zasięgu jej wzroku, wyciągnęła przed siebie bladą dłoń, poczuła mrowienie spływającej po jej ręce mocy. Zacisnęła dłoń w pięść. Piątka wilków przeleciała przez całą długość placu, lądując z hukiem na ścianie jednej z kamienic.

Przywódca watahy nadal żył i natarczywie atakował Jamesa, który odrzucił go kawałek od siebie.

Korzystając z chwili skoncentrował moc na wilku i przeobraził go w pył. Dowódca zdążył tylko przeraźliwe mocno i wyraźnie zawyć, po czym odszedł na zawsze.

James ponownie upadł, już brakowało mu sił. Po ręce spływały strugi krwi z rany którą zadał mu dowódca watahy.

Nie chciała się zagoić. Król doskonale wiedział, czemu tak jest. Głębokie rany zadawane wampirom nawet najczystszej krwi nigdy się nie zrastały szybko, często trwało to kilka godzin pełnych konwulsji, drżenia i bólu.

Katherine zmieniła w pył piątkę wilków którymi dopiero co rzuciła. Następnie rzuciła się ku Jamesowi, który leżał na ziemi ledwo przytomny. Gdy już do niego dotarła, zażądała, aby przyszedł do niej brat. Czekając na niego schwyciła dłoń ukochanego i pocałowała ją. W jej oczach stanęły łzy.

–Nie płacz Kat. Jeszcze nie zasnąłem- przemówił do niej cicho, wolną dłonią ocierając jej łzy.

Katherine pociągnęła nosem i zdobyła się na lekki uśmiech. James odpowiedział jej tym samym po czym zgiął się z krzywą miną, gdy pierwsza fala bólu wstrząsnęła jego ciałem.

–Powinnaś się ukryć razem dziećmi.-zaczął, lecz przerwał gdy nadeszła kolejna fala bólu. Następne łzy spłynęły po policzkach dziewczyny.

-Obiecaj mi że ukryjesz się z dziećmi-dodał i zadrżał. Katherine milczała, zastanawiając się chwilę. Wolałaby tylko ukryć dzieci,

a sama pozostać w Królestwie.

James zgiął się w pół gdy wstrząsnął nim kolejny spazm. Było z nim coraz gorzej. Nagle zjawił się jej brat Syriusz.

-Co się dzieje Kat? -zapytał podenerwowany .

-James.Spójrz. On umiera.- rzekła cicho, łamiącym się głosem. Syriusz podniósł z siostrą Jamesa i zanieśli go razem na kanapę do salonu. Chłopak co raz bardziej bladł i drżał. Krew nieprzerwanie leciała z okropnej rany na piersi.

-Jamesie, ja nie potrafię zostawić Królestwa. Muszę tutaj pozostać, zadbać o naszych poddanych i o miasto. To jest silniejsze ode mnie.

-Skoro tego chcesz- wyszeptał- Niech i tak się stanie.

-Czy on musi tak bardzo cierpieć?!- wykrzyknęła z bólem Katherine do brata.

-Chciałbym to wiedzieć Kat.-westchnął ponuro Syriusz. Godzinę potem w okropnych mękach król zmarł, aby z kilka lat móc zostać wskrzeszonym, kiedy Królestwu znowu zagrozi niebezpieczeństwo.