Drzewo Starego - część 2

Zanim Phin dotarł do domu, zatrzymał go i zawołał do siebie jego najlepszy przyjaciel, Crin.

- Czego chciał Stary? – zapytał.

- Nic ważnego.

- On nie żyje, prawda?

- A ty skąd niby wiesz?

- Wieża się zawaliła, to pierwszy znak. Drugim mogłoby być doszczętne zniszczenie wioski przez nieznane siły. Wszyscy zginęli, a z domów zostały zgliszcza. Przed tobą przybył tu Wilden. Widział jak w ciągu chwili całą wioskę strawiły ognie piekielne. Zaczęło się, tak jak ostrzegał Stary. Po jego śmierci nic nie będzie takie samo.

- Stary nie zdążył mi powiedzieć, czego chciał, ale teraz to już nieważne.

- Jak to nie? Każde jego słowo było na wagę złota.

- No więc jesteśmy biedakami.

- Idź do Widzącej. Jeśli duch Starego nie przeszedł jeszcze na drugą stronę, zdołasz się z nim porozumieć.

- Chyba cię porąbało.

- Nie ma czasu na rozmyślania. Świat się kończy.

- Bez przesady.

W następnej chwili rozległ się huk. Phin wyjrzał przez okno i stwierdził, że w miejscu, gdzie był jego dom, teraz zieje dziura.

- No nie! Ja pierniczę!

- Co to za świetliste postacie? –zapytał nagle Crin.

- Gdzie? Tu nic nie ma.

- Ależ są. Krążą wokół mnie, małe wróżki.

W następnej chwili Crin zaczął się krztusić i charczeć, a potem przewrócił na ziemię.

- Hej! Co ci jest?

Phin teraz też dostrzegł świetliste kształty wypełniające pomieszczenie. Część z nich wylatywała z nosa i uszu Crina. Nie było czasu na rozmyślania. Gdy Phin wybiegł z domu przyjaciela, świetliste istoty podążyły za nim.

- Co to za gówno? - warknął. Świat stał się znacznie bardziej niebezpiecznym miejscem. Chyba pora na zasięgnięcie rady Starego.