Drzewo Starego - część 5

Czarownica po wypiciu herbatki z melisą odzyskała sprawność.

- O rety. Czemu przychodzisz z tym do mnie? – zapytała.

- Kaplica cała w bieli… To chyba o tym miejscu.

- Możliwe. To, co powiedziałeś jest wstępem do pradawnej inkantacji, którą trzeba wyśpiewać przy Wiedzącym Źródełku. O północy, to ważne.

- I co się wtedy stanie?

- A skąd ja mogę wiedzieć? Tego nawet nie zapisano w najstarszych księgach, ale to instrukcja na wypadek nadejścia zła, które może zniszczyć cały świat. Jeśli Stary ci to przekazał, to znaczy, że jest kiepsko.

- No, możliwe. I co teraz?

- Zejdziesz ze mną w nocy o północy do podziemi i wyrecytujesz inkantację nad Widzącym Źródełkiem. Zawsze chciałam wiedzieć, co się wtedy stanie. Prawdopodobnie jesteś wybrańcem, wiec nic ci nie będzie. Bo tak powiedział Stary?

- Mniej więcej.

- Poinformuję uczennice, żeby cię nie napastowały do wieczora.

- Tak, gdyby mnie napastowały mógłbym dziwnie pachnieć.

- Chłe, chłe, żartowniś.

Czarownica wyszła, a Phin został sam w jej komnacie pełnej dziwnych szklanych pojemników z jeszcze dziwniejszą zawartością. Na półkach spoczywały sterty starych ksiąg.

Nagle dzień przeszedł w noc, a na niebie pojawił się księżyc.

- Ale jak…? – zdziwił się Phin.

- Przyspieszyłam trochę upływ czasu. Za chwilę północ. Możemy iść do Źródełka- odpowiedziała mu Wielka, Wchodząc z powrotem do komnaty. Za jedną z szaf znajdowało się ukryte przejście i schody prowadzące w mrok. Wiedźma zapaliła pochodnię i zaczęła schodzić, wołając za sobą Phina.

- Chodź, wybrańcze. Czeka cię trudne zadanie.

Gdy dotarli na sam dół, znaleźli się w pieczarze, której większą część zajmował spory stawek, może nawet niewielkie jezioro. Czarownice lubiły minimalizm w nazwach.

- To Wiedzące Źródełko. Tak je nazywamy od pokoleń. Czasami szepta do mnie, gdy schodzę tu po zmroku. Słyszę różne rzeczy.

Phin wolał nie wiedzieć jakie.

- Tak więc możesz zaczynać.

- Jest już północ?

- Tak, zatrzymałam księżyc. Streszczaj się, bo długo go nie utrzymam.