Drzewo Starego - część 8 (ostatnia)

Phin zaczepił jednego z wieśniaków, kręcących się w pobliżu.

- Co się stało z Drzewem?

- Wykarczowaliśmy je i spaliliśmy na wielkim stosie.

- Dlaczego?

- By zła magia nie wydostała się na zewnątrz. Tak nam doradził taki jeden facet w dziwnym ubraniu.

- A to drań.

- Proszę mnie nie obrażać. Ja tylko dopilnowałem, by wszystko spłonęło i nie zostało ani drewienka.

Phin zdał sobie sprawę, że jego misja się skończyła. Mógł teraz wracać do… No tak, nie miał już domu, bo zostały z niego tylko zgliszcza.

I wtedy usłyszał szept.

- Daj mi papier, wieśniaku! – zawołał.

- Taki do podcierania się?

- Jakikolwiek. I coś do pisania.

Niestety wieśniak nic przy sobie nie miał.

Phin wiedział, że szept zaraz zniknie.

- Coś do pisania! Ludzie!

Wszyscy mijali go obojętnie. Phin zdecydował się na odważny krok. Postanowił, że zapisze wszystko własną krwią. Gdy już rozciął palec, podszedł do niego wieśniak z rysikim i kartką papieru.

- Mam tu takie cuś – powiedział.

- I teraz mi to mówisz? Dobra, dawaj.

Szept był coraz cichszy. Phin ledwo rozróżniał słowa. Jeśli się pomyli wszystko pójdzie się je… wszystko przepadnie.

Wreszcie zapisał całość. Tekst zaczął się powtarzać, a po chwili ostatnie słowa zabrał wiatr.

- Udało się! – zakrzyknął i zaczął podskakiwać.

- Jeszcze nie całkiem. – usłyszał za sobą głos. Należał on do dziwnie ubranego faceta, który wcześniej był ropuchą.

- Tylko nie ty. Nie zabierzesz mi…

Phin zauważył, że papier zniknął mu z ręki. Spoczywał on teraz w dłoni obcego mężczyzny.

- Ups – powiedział facet i papier zapłonął. – Taki ze mnie gapa.

- Ty draniu!

- Zważywszy na moje umiejętności na twoim miejscu lepiej dobierałbym słowa.

- Tak? I co mi zrobisz?

- Jest mnóstwo możliwości. Niech pomyślę.

Phin nie czekał i zaczął recytację. Pamiętał każde słowo, które zapisał. Kartka nie była mu do inczego potrzebna.

- Hej! Co ty robisz? – zawołał facet, a jego skóra pokryła się zielonkawym odcieniem. – Nie! To niemożliwe. Tylko mag może…

Phin nie przerywał. Ziemia zaczęła się kołysać i wibrować.

- Nie możesz! - warknął facet, a potem zarechotał. Z powrotem był paskudną ropuchą. Phin jeszcze nie skończył. Wieśniak stojący obok niego przewrócił się na ziemię i zmienił w kamień.

A gdy Phin skończył wzeszło słońce. Zaklęcie Starego znów wybrzmiało.

- Hej! To ja miałem to robić! – W kłębie dymu pojawił się Wiośniarz. –Dlaczego nie poczekałeś?

- Nie było czasu.

- Zrobiłeś to nieprofesjonalnie. Teraz będę musiał czekać kolejnych kilkaset lat na nowy koniec świata.

- Przez ten czas jeszcze wiele się wydarzy. Możesz mi wierzyć.