Dyptyk z Zośką

"Miasto 44"

Zośka już od szkoły była za mną. Jak pajęczyna.

Byliśmy jak kokon, w połowie zabawy poczułem uderzenie w żebra.

Główny zazdrośnik dostał z głowy, przyboczny poleciał na dechy tancbudy.

Poprawił: to jest mój brat skurwysyny, pamiętajcie, ja się z jednym nie biję.

Otworzył nade mną parasol na wiele lat. Tylko raz uderzyłem.

Brakowało mi tego, żeby być lepszym człowiekiem.

"Tam, gdzie rosną poziomki"

Dziewczyny dawały zdjęcia i namacalne fałszywki,

byłaś ekspozycją i dedykacją, tak jak pragnąłem.

Bez nieporównywalnego całowania, z rosą na wsuniętej pod nas

pierwszej stronie księżyca.

Rozerwał nas dzień, za zasłoną deszczu przerobiło

nieupadłe powstanie wygniecionej nocą trawy.

Zośka, po latach niedowierzania znowu lepią się

i srają muchy, a wiosny dla nas nie ma.