Dzień gaszenia świateł

Słucham deszczu.

Już wiem - w nowych słowach

zabraknie życia. Zginą drobiazgi,

rodzinne relikwie, pordzewieją herby.

Kiedy krople lekko pukają o szybę,

zanurzam się w swoim istnieniu,

ale to tylko żałosny, jałowy bieg

do jutra, które będzie bezosobowe,

obliczalne. Bez uśmiechu

zostawiam miasto pełne obcych ludzi.

Mówisz, że blask jednej gwiazdy

wpłynie na rozrost drzewa

i splecie ręce popielatą mgłą.

To nie może być takie proste

Następne części: Dzień małych pragnień Dzień bez granic Dzień, który rozsypał się w palcach

Komentarze (7)

madmike 19.03.2021

Smutne, ale mi się podoba, 5/5

kikimora 19.03.2021

Dziękuję madmike

Tjeri 20.03.2021

Kurczę, to chyba jeden z Twoich lepszych wierszy.
Dziwnie we mnie gra. Widzę tu jakieś odcięcie. Od rodziny, tradycji. Jakiś nowy, gorszy początek.
Jakby Peel ceremonialnie odcinał korzenie, zdając sobie sprawę ze szkodliwości czynu. I ze zubożenia.
Właśnie tak we mnie gra ten wiersz. Smutno.

kikimora 20.03.2021

Tak Tjeri. Takie czasy- zmieniają czas teraźniejszy w przeszły. Dzięki.

Szpilka 20.03.2021

Bardzo ładny, rzeczywiście, w obcym mieście, to nie może być takie proste ?

kikimora 20.03.2021

Czasami nie stać mnie, by zawsze było pięknie, kolorowo. I wtedy gaśnie światło.
Może zapali się od blasku jednej gwiazdy - chociaż to nie może być takie proste. Pozdrawiam:)

sensrebrnysalomei 7 miesięcy temu

Widzę tutaj Hrabiego Henryka z Nie-Boskiej w roli podmiotu...albo każdego innego romantyka, który już zdążył zwątpić w romantyzm, dalej operuje jego językiem, choć przeczuwa śmierć słów. Bardzo piękny jest ten wiersz, wszystko w nim jest piękne, nawet jeśli jedna gwiazda nie naprawi świata 🥺 rewolucja jest nieunikniona...

Dzień gaszenia świateł

Komentarze (7)

Napisz komentarz