LBnP 38 - Misjonarka

Był ciepły, kwietniowy dzień. Słońce nieśmiało przebijało się przez chmury, trawniki leniwie budziły się zielenią z zimowego snu, a ptaki jazgotliwymi trelami oznajmiały swój powrót z zamorskich wojaży. Piękna wiosna. Wiosna radosna, jak w tym śmiesznym wierszyku z przedszkola.

W salonie piętrzyły się torby, plecaki i ogromna, czarna skrzynia. Na stole, krzesłach, dywanie poukładane były stosy ubrań, przyborów toaletowych, butów, mundurów i innych potrzebnych mu rzeczy. Hełm, camelbak, dodatkowa kabura, gogle, ochraniacze, dwie pary profesjonalnych okularów, kominiarki leżały odłożone na kuchennym stole. Miał je spakować na samym końcu, tak by mieć do nich łatwy dostęp, gdy będzie już na miejscu. Ze skupioną miną odhaczał kolejne punkty na uprzednio przygotowanej liście. Był widocznie zirytowany, że ciągle czegoś brakuje. A do wyjazdu zostały już tylko dwa dni. Mały salon z aneksem sprawiał, że chcąc dojść do kuchni musiałam ostrożnie lawirować pomiędzy ciuchowymi wieżami. Przyglądałam się im ze smutkiem. Na niego starałam się nie patrzeć, żeby nie rozkleić się jak w tanim romansie. W myślach powtarzałam sobie, że widziały gały co brały. Zepnij dupę i pomóż z tym pakowaniem, do cholery!

- Pomóc ci z czymś? – zapytałam.

- Sam nie wiem. – odpowiedział, wciąż wpatrzony w niekończącą się listę. – Chyba nie. – Zerknął na mnie, po czym wstał i podszedł do okna. Patrzył przez chwilę na dzieci bawiące się na placu zabaw i przez ułamek sekundy zdawało się, że chce mi coś powiedzieć. On jednak milczał, nadal wpatrzony w jakiś niewidoczny punkt, gdzieś pomiędzy blokami. Chciałam do niego podejść, przytulić i zapewnić, że wszystko będzie dobrze, że dam sobie tu bez niego radę. Zamiast tego stałam jakby przyspawana do podłogi, nie wiedząc co ze sobą począć. Po raz tysięczny wytarłam blat, choć już dawno lśnił na błysk. On, po krótkiej chwili wrócił do pakowania, a tymczasem ja zajęłam miejsce przy oknie. W głowie obmyślałam plan, jak utrzymać się w jednym kawałku. Nie mogłam zdradzić się z faktem, że tak bardzo się boję. Myśl, że mógłby nie wrócić, świdrowała mój mózg już od wielu dni, właściwie od momentu kiedy dowiedziałam się, że wyjeżdża. Wiadomość o misji w gruncie rzeczy, wcale mnie nie zaskoczyła. Wielokrotnie wspominał, że chciałby wyjechać. Czekał tylko na sposobną okazję. I ona właśnie nadeszła.

Pamiętam ten dzień, kiedy przyszedł z pracy dziwnie poruszony. Kręcił się niespokojnie po mieszkaniu i co chwila zerkał w moją stronę. Raz siadał na kanapie, to znów wstawał i chodził bez sensu tam i z powrotem. W końcu, zebrał się na odwagę i oznajmił, że wyjeżdża. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że poczułam się wtedy zaskoczona. Zdawałam sobie sprawę, że wcześniej czy później to nastąpi. Zapytałam tylko: "Gdzie?". Odpowiedział: "Afganistan". Skinęłam lekko głową i bez słowa wróciłam do krojenia pomidorów to sałatki.

Od tamtego dnia, w naszym życiu właściwie niewiele się zmieniło. Może tylko poza faktem, że w domu bywał rzadziej, a w schowku, co rusz pojawiały się jakieś nowe wojskowe sprzęty. Gromadził je z wielkim przejęciem i niemalże z pietyzmem, oglądał wieczorami. Ustawiał je na pólkach, segregował, pakował do pudeł, to znowu wyciągał. Szykował się, jak dama na bal. Wiedziałam, że jest szczęśliwy, bo spełniało się to, o czym od zawsze marzył. Nie rozumiałam, kiedy znajome pukały mi w czoło, że chyba mam nierówno pod sufitem, bo pozwalam mu jechać. Jak miałabym tego zabronić? Rzucić się przed nim jak Rejtan i krzyknąć "Nie pozwalam!"? Zawsze uważałam, za niegodziwość ograniczanie drugiej osoby, dlatego, że się ją kocha, albo ze strachu o nią. Wtedy, te oba uczucia mieszały się we mnie i gotowały jak zupa, przez cały okres przygotowań do wyjazdu. Nie mogłam pozwolić, by teraz na parę dni przed odlotem, zupa wykipiała. On miał wyjeżdżać z czystą głową. W tamtej chwili moje obawy, zupełnie nie mogły wysuwać się na pierwszy plan.

Ostatnia wspólna noc upłynęła nam w milczeniu. Leżeliśmy na sofie w salonie i udawaliśmy, że oglądamy film. . Kłopotliwa cisza stawała się nie do zniesienia. Bo i co można by powiedzieć sobie w takiej sytuacji? Same banały przychodziły mi do głowy, więc wolałam milczeć i zapamiętać te ostatnie chwile razem. Jego zapach, uśmiech, gdy niechcący szturchnęłam go łokciem i dziarską minę, choć doskonale wiedziałam, że udawaną. Obejmował mnie mocniej niż zwykle, tak jakby chciał zabrać kawałek swojej żony ze sobą. Z półsnu obudził nas dźwięk budzika. Była trzecia w nocy. Wstał i zaczął się ubierać. Nie patrzył na mnie. Miałam wrażenie, że chce uciec, wybiec jak najszybciej. Podeszłam do niego i złapałam za rękę. Zastygł w bezruchu i czekał.

- Masz wrócić do mnie. Słyszysz? – wyszeptałam, ledwie powstrzymując napływające do oczu łzy.

- Wiem. Wrócę. Obiecuję. – odpowiedział łamiącym się głosem. Po czym odwrócił się szybko, zabrał swój bagaż i wyszedł.

Długo stałam w oknie i wpatrywałam się w światła samochodu, które już dawno zniknęły w mroku nocy. Wtedy po raz pierwszy pozwoliłam sobie na płacz. Gorzki, żałosny, urywany szloch, który uwolnił mnie od poczucia, że muszę być silna. Łzy spływające po rozpalonych policzkach, raz go żegnały, to znowu nawoływały do powrotu. Na swój sposób byłam z siebie dumna, że dałam mu pewność i spokój, którego tak bardzo potrzebował przed misją. Jednocześnie, w tamtej chwili, stałam się również lżejsza o świadomość, że nie muszę już być herosem.