Mroczun 2

Po zamieszaniu związanym z nietoperzami, w grupie w końcu zapanował spokój. Wachmistrz, aby uspokoić młodzież, ale również i siebie, polecił rozpalić drugie ognisko z tyłu szałasu. Teraz prowizoryczny domek, chroniony był z obydwu stron niespełna dwudziestometrowymi pryzmami z ziemniaków, a przód i tył zagradzały znacznych rozmiarów ogniska, doglądane po dwóch młodych junaków. Dziadek rozstawił wachty i przydzielił do tej roli najstarszych z chłopców, gdyż z doświadczenia wiedział, że w razie niebezpieczeństwa najgorsze co mogło spotkać odział, to atak z zaskoczenia. Chociaż nie dowodził już wojskiem a grupką wyrostków, nie zamierzał poniechać żadnych środków ostrożności. Włosy na starym grzbiecie nieprzyjemnie jeżyły mu się jak pikinierzy przed starciem z szarżującą jazdą nieprzyjaciela, a po ciele przebiegały nieprzyjemne dreszcze. Niebezpieczeństwo! Podświadomość ostrzegała, że coś się szykuje, że wróg obserwuje ich z ciemności.

Miękka ziemia wyoranego pola, sprzyjała niepożądanym gościom i cichemu podejściu do obozowiska. Dziadek, jako niezawodny system ostrzegawczy, osobiście rozrzucił suche patyczki kilkanaście metrów poza światłem bijącym od ognisk. Wystarczyłoby, aby ciszę nocną zakłócił trzask łamanej gałązki a natychmiast poderwałby się do działania. Chociaż wojna się skończyła, wciąż nierzadko zdarzały się napady band zgłodniałych byłych żołnierzy, polskich i niemieckich, którzy nie zgadzali się z komunistycznym systemem panującym na tych ziemiach i którzy gotowi byli zabić za kawałek chleba. Chociaż w tamtej chwili Dziadka martwiło coś innego, Mroczun. Czy w historii przekazywanej z pokolenia na pokolenie mogło kryć się ziarno prawdy?

– Nieeee! – Starzec zaśmiał się nerwowo pod nosem, ze swoich lęków, jednak po namyśle rad był, że przygotował sobie posłanie poza szałasem w takim miejscu, aby mieć widok na obydwa ogniska i w razie potrzeby móc pośpieszyć z pomocą czuwającym tam chłopcom. – Strzeżonego pan Bóg…Zdecydowanie za długo tu siedzimy! – mamrotał pod nosem weteran i chwycił pięć z kilkunastu motyk, złożonych opodal z innymi narzędziami. Jedno narzędzie rzucił obok swojego koca, a z pozostałymi ruszył do jednego z ognisk.

– No, jak tam Komandos, Antoś? Nie śpicie? – zapytał i rzucił dwie motyki obok chłopców. – Przyniosłem, tak na wszelki wypadek – dodał widząc zdziwione miny.

– Na Mroczuna?

– A gdzie tam. – Starzec z całych sił próbował być przekonywujący. – No, wiecie, jak jaki lis, czy zdziczały pies przylezie, to lepiej mieć czym zwierza w łeb zdzielić.

– I nie na Mroczuna? – Komandos wyraźnie nie dowierzał.

– My mamy to. – Szczęśliwie dla Dziadka, Antek wtrącił się w rozmowę i pokazał procę skrywaną pod połą marynarki. – Jak podejdzie kundel, czy co inne, to po nim!

– Jak amen! – Potwierdził Daniel i również pokazał swój oręż.

– A na kruki, tfu… nietoperze…? Na nietoperze chciałem powiedzieć, jakoś tego nie wyciągnęliście! Skąd to macie, te proce?

– Bo nas z zaskoczenia wzięły! — Antek nieco podekscytowany i z widocznym podziwem wskazał Daniela. – My wszyscy mamy takie zrobione. Komandos wymyślił i rozkazał ferajnie w szałasie być czujnymi i pruć do każdego, kto tam zajrzy bez hasła.

– Kurwa! – Dziadek aż sapnął przejęty – Przecież ja mogłem najpierw tam sprawdzić, zajrzeć co z nimi?!

– Nic się nie bójcie, mieliśmy na was oko i w razie czego bym zawołał. – Stanowczo stwierdził Komandos.

– Dziecko…

– Zabijałem Niemców i… nie tylko! – młodzian wszedł w słowo seniorowi i podniósł głos. – Kapusiów, szwabów, ruskich i polskich zdrajców też! Tym – pokazał jeszcze raz swoją prymitywną broń – strzelałem do nazistów i ciągnąłem ich za sobą w pułapkę, gdzie czekali nasi partyzanci. – Oczy Daniela zaszkliły się i chłopak otarł twarz rękawem, zanim łza spłynęła po policzku. – Nie jednego! Słyszycie?! Za ojca, za matkę, siostrę… Jak świnie błagały o litość to dostawały nożem! – Nagle twarz nastolatka przybrała kamienny wyraz, na którym zamiast emocji harcowały cienie rzucane przez ognisko. – Tu nie ma dzieci! Słyszysz Dziadku?! Ja… My, – wskazał na szałas z kolegami w środku – jesteśmy lwami i nigdy nie pozwolimy, żeby szkopy czy ruscy… Zwłaszcza czerwoni! Nie damy więcej skrzywdzić naszych rodzin!

– Ale przecież wasze rodziny już i tak…

– Oni są moją rodziną! – Komandos wskazał na Antka, potem na szałas. – Nawet durny Olek!

– Oj chłopcze… – Westchnął wachmistrz a przed oczami przeleciały mu oblicza dawno poległych przyjaciół i towarzyszy broni. – Jakie jest to wasze hasło? – zapytał po dłuższej chwili zadumy.

– Lody waniliowe! – wypalił prędko Antek.

– A skąd ja wam teraz… Aaaa? Że hasło takie?! – Kiedy dziadek odchodził do drugiego ogniska odwrócił się jeszcze do Komandosa.– O ruskich to lepiej nikomu nie powtarzaj, wiesz, komuniści nikomu nie darują. – Gdy Daniel skinął głową dodał: – A kruki?

– Co? Co kruki?

– Ile ich zabiliście?

– Sześć, a co? To ważne? My się przecież tylko bawiliśmy w wojnę.

– Hm… Może nie? – Starzec spojrzał na Księżyc, który niespodziewanie przybrał krwistą barwę. – Niedobrze…

– Co? – Komandos podążył za wzrokiem opiekuna. – Że łysy taki czerwony? Pewnie rano mrozić będzie.

– Taaak… faktycznie chłód idzie. Ale niedobrze, bo nie powinno się zabijać dla zabawy.

– Dziadku! – Daniel zawołał za oddalającym się wachmistrzem. – Myślicie, że Mroczun się zjawi?!

– Nie zaśnijcie! – Starzec nie chciał wracać do tematu i po prostu zignorował pytanie. – Ja będę czuwał całą noc o tam, – wskazał swoje posłanie – jakby coś się działo to wołajcie. – Kiedy zbliżał się do drugiego ogniska rozmasował sobie kark, przez który znowu przebiegło ostrzegawcze mrowienie – Kiedyś, kurwa, dałbym głowę, że chuj już tu jest! – syknął i kilka razy splunął, jakby chciał odczynić zły urok. – Posrana starość, wszystko mi się pierdoli we dzbanie!