Nowy świat [14-ostatni]

Nękająca ją obawa o to, że Mili zacznie protestować, okazuje się uzasadniona. Nie wystarcza powiedzieć, że Peter musiał zejść, by wyprowadzić tamtych w pole, i że chciał, by się koniecznie ukryła. Malutka kręci główką i nie dowierza. Widocznie się boi, nie słucha poleceń i próbuje odsuwać się, zerkając w kierunku grani. Głosy z dołu ledwie tu docierają i Suka widzi, że nie ma wyboru. Łapie mocno towarzyszkę i niesie do przepaści.

— Nie mówisz nam całej prawdy... — dochodzi ich głos o tak spokojnym tembrze, że może oznaczać tylko wysoki rozsądek u właściciela.

— Słyszałem krzyk! — odpowiada płaczliwie Peter. — I chcę do mamy...!

— Taki duży chłopak, do mamy...?! — dziwi się złowrogą kpiną inny.

— Weźcie łódź i sprawdźcie! — odwrzeszcza chłopiec. — To było duże i miało futro! Nie chcę tu być...!

— Sprawdzimy...! — pada zapewnienie. Tym razem niezbyt przekonujące. Mało tego, właściciel wyraźnie zasugerował brzmieniem, że to, co od chłopca słyszy, nie podoba mu się i go przeraża.

Suka uznaje, że Mili usłyszała wystarczająco dużo. Odprowadza ją na poprzednie miejsce i zbiera elementy kładki. Prosi, aby szła przed nią, a malutka, pragnąc pomóc, taszczy z trudem pakunek z prowiantem.

Z przerwą na odpoczynek przy stopniu, przenoszą się na drugi koniec szczytu i wspólnie montują kładkę. Przez jakiś czas milczą, obie zasmucone nieobecnością Petera, lecz starsza szybko zauważa, że to tylko pogłębia zły nastrój i najpierw wyjaśnia pokrótce jego zachowanie, by szybko przejść do zadawania małej pytań, mających odwrócić uwagę, od czekającego je zejścia.

Okazuje się, że Peter jest bratem Mili i że mają jeszcze trzech innych oraz mamę o imieniu Lana, przy której wspomnieniu zaczyna popłakiwać.

Suka przerywa dopytywanie i przyspiesza pracę, chociaż nie na tyle, by nie zachować ostrożności. Uważa, że jeżeli tamci uwierzą w całość opowieści, najprawdopodobniej ponownie znajdą się na jeziorze przy pomoście i może to nastąpić lada chwila. Muszą zatem zejść, zostawić mylący ślad i znaleźć się w grocie, i przygotować ją tak, by nawet zajrzenie w jej głąb, nie spowodowało wykrycia.

><><><

Najtrudniejszy moment następuje, gdy już udaje się umieścić kładkę na drzewie. Dokładnie w tym samym miejscu, w którym tkwiła poprzednio: sztywno, pomiędzy dwiema gałęziami. Tym razem pokonywanie jej wygląda inaczej, gdyż Suka raczkuje, pragnąc pokazać małej, jak ma to wyglądać w jej wykonaniu.

Łapie pień drzewa i twardo stając na niższej gałęzi, uśmiechem zachęca Mili do podążenia jej śladem, z miejsca orientując się, że pozostawienie jej samej było błędem. Mała patrzy przerażona, nie ruszając z miejsca, a dodatkowo zaczyna się oglądać do tyłu, jakby w oczekiwaniu na brata. Suka dostrzega w niej paniczny odruch sugerujący, że zamiast na kładkę, chce obrać kurs zgoła przeciwny. I gdy ich oczy spotykają się, obie jednocześnie podrywają się do biegu.

Podczas tego przeskoku, nie zwraca uwagi na to, że ma pod sobą kładkę i znajduje się nad przepaścią. Jedynym zaprzątającym jej myśli faktem, jest oczywiste i przerażające występowanie takowej po każdej ze stron płaskowyżu.

Mała, ku uldze Suki, obiera na szczęście taką właśnie, najdłuższą z dostępnych tras, a wzrost zmusza ją do wyhamowania przy stopniu. I tam zostaje, z ogromną ulgą schwytana.

Nie udaje się uniknąć krótkiego, lecz przeraźliwie brzmiącego krzyku, w którym ewentualni słuchacze bez trudu mogli wyczytać przerażenie i ból. Próbuje się także wyrywać i w pierwszej chwili Suka nie znajdując na to rady, a ledwie powstrzymując się przed solidnym potrząśnięciem małą i na nią nawrzeszczeniem, zatyka jej jedynie usta, z jednoczesnym błaganiem o ciszę.

><><><

Nie daje to wiele, lecz próbowanie schodzenia z wierzgającą nie wchodzi w rachubę. W tym zamieszaniu, z kurczowym przytrzymywaniem małej dla ochrony przed wyrwaniem się i zrobieniem sobie krzywdy, dopiero bezradne łzy przychodzą Suce z pomocą.

Nagle Mili przestaje się szarpać, głaszcząc ją po twarzy i również płacząc.

— Zobaczymy go jeszcze? I mamę? Chcę do mamy...!

— Zobaczymy! — pada odpowiedź, co do której Suka jest przekonana, że będzie jej w stanie w odpowiedniej chwili sprostać. Groźnie dodając natychmiast, by zmotywować małą do działania i zachowania ciszy. — Ale najpierw musimy się schować.

Wracają w uścisku. Mili wczepia się w swą nową opiekunkę rączkami i wskazuje pasy, które ciągle oplatają jej postać.

— Szelki — mówi. — Chcę z tobą... — Suka kiwa głową, w duchu ganiąc siebie, za branie takiej ewentualności, dopiero podczas schodzenia i bezzwłocznie, z pomocą małej, zakłada na siebie część uprzęży, wcześniej opinającą Petera.

Po pomoście przechodzi na kolanach. Powoli i bez zachwiania. Mili obejmuje ją ufnie za szyję, budząc czułość i dodając otuchy. Zaraz potem, celowo zrzucona kładka, leci w dół.

><><><

Już tam odpina małą od siebie i ponownie styka się z czytelnym przerażeniem, skierowanym bezpośrednio w nią. Kiedy zbiera pomost, by zabrać go ze sobą do groty, Mili zauważa na kamiennej ścieżce rozległą plamę krwi. Suka jej nie zmywała, bo i po co. A teraz ma stanowić część kolejnego wybiegu, którego pierwszy rozdział rozgrywał właśnie Peter. Plama nie jest jednak rysunkiem na skale, lecz grubą skorupą, wywołującą w małej grozę i podejrzenia, których treści Suka zaraz się domyśla. I nie wie, jak ma to rozwiązać.

Opowiedzenie Mili o Wiedźmie, odrzuca w pierwszej chwili, nie chcąc wywoływać dodatkowych lęków, w już i tak przerażonej i przybitej. Ale po chwili okazuje się jasnym, że nie ma większego wyboru.

— To krew... Wiedźmy... — zaczyna tłumaczyć i milknie, patrząc na małą, pochylającą główkę i zerkającą jeszcze ze strachem, lecz i czymś w rodzaju politowania. — To taka duża, włochata... — i nie dokańcza, gdyż Mili ma zamiar się roześmiać.

— Jestem mała, ale mam już sześć lat — oznajmia, na co Suka wzrusza ramionami w niewiedzy, wyraźnie zdezorientowana. — Bajki o wiedźmach są dla całkiem malutkich dzieci — doobjaśnia ją, widząc to, Mili.

— Ddobrze... — ostrożnie zgadza się starsza. — Pomówimy o tym, gdy już się ukryjemy, zgoda...?

— A Peter?

— O wszystkim — zapewnia ją Suka.

><><><

Nie do końca udaje jej się odwrócić uwagę Mili od krwi. Plama niemal hipnotyzuje małą, a gdy Suka wyciąga nóż, znowu o mało nie dochodzi do próby ucieczki.

Jakoś ją uspokaja i wyjaśnia, co zamierza zrobić, a potem już idą do groty, gdzie zajmują się z miejsca maskowaniem bytności w niej Suki i jej poprzedniczek. Na trudność napotykają wyłącznie przy ognisku, lecz i na to znajdują radę, przenosząc w to miejsce ptasie gniazdo. Pośpiech jednak niczemu się nie przydaje, gdyż tego dnia nikt się nie zjawia.

><><><><><><><

... i Dżety

><><><><><><><

Nie rozpalają ogniska, Suka uznaje, że jeśli tamci Peterowi uwierzyli, mogą jakimś sposobem, obserwować zapobiegawczo całą okolicę i zapach palonych gałęzi da im wskazówki zgoła odmienne od tych, które chciała, by zostały zauważone.

Żeby nie marznąć zbytnio, w małej komorze budują posłanie z kołków stanowiących kładkę, a na to narzucają grubą warstwę traw, po które starsza wychodzi kilkukrotnie.

Trochę rozmawiają, za wszelką cenę pragnąc zagłuszyć niepokój, ustalając już na początku, że Suka i Nikczemna imionami nie są i że trzeba będzie nad takim dla starszej się zastanowić. Mili podaje kilka propozycji, lecz żadna nie przypada Suce do gustu.

W końcu się kładą, wtulając w siebie. Mała opowiada o rodzinie, z każdym słowem utwierdzając słuchaczkę w przekonaniu, że opisywane życie w takiej formie nigdy nie było jej udziałem. Że uczucia, bijące z obrazów, nie stanowiły czegoś, czego doświadczała. Dociera do niej, że Mili jest jej całkowicie obca i że należy do świata tamtych, tak jak to wyrzucił jej Peter. A potem mała milknie i zasypia. Twarzyczka zsuwa się z ramienia opiekunki, lądując na jej piersi. I wszystko do niej powraca... Prawie wszystko...

I chce jej się wyć.

KONIEC

pewnego etapu...