Od nienawiści...do miłości? część 4

Do pokoju wracam kilka minut później gdy mróz daje mi się już we

znaki. Jestem sama, Iza z Andżeliką pewnie nadal świetnie się bawią na

karaoke. Rzucam się na łóżko nie znając powodu swojego rozdrażnienia. Co

tak bardzo mnie denerwuje? Dlaczego mam ochotę tłuc pięściami o ścianę i

krzyczeć wniebogłosy? To, że nie znam odpowiedzi na to pytanie irytuje mnie

jeszcze bardziej.

Następnego dnia, jako że to już koniec wycieczki wracamy do domu. Tym

razem obok mnie siedzi inna dziewczyna która przynajmniej ma do mnie

obojętny stosunek. Patrząc się tępo w okno usiłuje dociec o co też mogło

chodzić Karolowi, ale nie potrafię. Już dziś rano, rozmawiając z dziewczynami

się tym gryzłam. Oczywiście nie powiedziałam im o niczym. Miałam trochę

ułatwione zadanie, bo Andżela paplała wciąż o jakiejś Aśce (z którą chyba się

zakolegowała), a Iza o nieznośnym Bartku. Jej zachowanie trochę pomogło mi

zapomnieć o własnych zmartwieniach (tzn powrotem do brylantowego liceum,

w którym wszyscy mnie nie lubią, niezrozumiałego zachowania Krzyśka,

zazdrosnej Sylwii czy niedopowiedzeń Karola). Bo była o coś strasznie

wściekła na Kasprzaka. Tym razem, jak wyczułam po jej tonie, było to coś

poważnego. Postanowiłam, że pomówię z nią o tym gdy wrócimy do miasta.

Jako, że w sobotę musiałam iść pracować w pizzerii trzeba było odłożyć to na

niedzielę. Gdy wreszcie, późnym wieczorem dotarliśmy na miejsce okazało

się, że moja mama trochę się spóźni. Karol, z którym nie zamieniłam słowa od

poprzedniego wieczora zapytał czy nie potrzeba mi transportu. Podziękowałam

mu, dalej zdecydowana zaczekać na mamę. Gdy w końcu byłam w domu cała

rodzina zamęczała mnie wrażeniami z wycieczki (Czy góry są wysokie, czy

padał śnieg, czy dobrze się bawiłam i tego typu sprawy) Po jakiejś godzinie

wymówiłam się zmęczeniem jako że jutro muszę iść do pracy i koniecznością

odpoczynku. Zniechęceni, dali za wygraną. Mając wreszcie cały pokój dla

siebie i nie musząc go dzielić z bałaganiarą Mariolą, zdecydowałam się

poczytać książkę. Była to dość zabawna, lekka historia o młodej dziewczynie

która od wielu lat kochała się w swoim szefie. W końcu na jakiejś suto

zakrapianej imprezie przespała się z kolegą z pracy którego znała zaledwie od

kilku dni. Potem czuła się strasznie głupio tym bardziej gdy okazało się, że jest

w ciąży. Oczywiście wszystko kończyło się dobrze: ona odkryła, że jednak

kocha ojca swego dziecka i tak naprawdę to tylko wydawało jej się, że kocha

szefa. Jednakże niektóre postacie z książki nasunęły mi pewne skojarzenia. Na

przykład ten chłopak z którym się zapomniała przypominał Krzyśka: też był

błękitnookim brunetem a z kolei zabawny i przyjacielski szef miał

zdecydowanie cechy Karola. O, a główna bohaterka też tak jak ja miała

nieznośną młodszą siostrę...Nie, trochę się zagalopowałam, bo to by znaczyło,

że zakochałam się w Karolu, a tak naprawdę kocham Krzyśka i...Potrząsam

głową próbując powściągnąć fantazję. Hej, to tylko książka, co ja sobie

wyobrażam? Wymyślając sobie od zidiociałych idiotek (czy w ogóle jest coś

takiego?) kładę się spać.

Następnego dnia w pizzerii Michał nadal ma mi za złe to, że nie poparłam go

podczas zabawy w podchody na wycieczce. Czy tylko ja mam wrażenie, że jest

małostkowy? Oczywiście przepraszam go (po raz setny) i zaprzeczam, że coś

łączy mnie z Karolem. Ale gdy znowu mówi, że ten bogaty dzieciak na mnie

leci dociera do mnie, że Michał może mieć rację. ,,Chciałem z tobą

porozmawiać...to dość dziwne, bo znamy się tak krótko”, mówił mi Zawadzki

ostatniego wieczoru wycieczki. Czy to możliwe żeby on chciał wyznać mi

miłość? Nie, ostatnio zrobiłam się strasznie romantyczna od tych bzdur Sylwii.

No i Krzyśka, bo on też wyznał mi miłość. O Boże co ja plotę, żadne też. Karol

nie wyznał mi żadnej miłości! I nie ma zamiaru mi jej wyznać, prawda? O

jejku, a jeśli to prawda? I na dodatek to ja nalegałam na dokończenie naszej

ostatniej rozmowy...Nie, chyba naprawdę zbyt dużo sobie wyobrażam. Przecież

jesteśmy przyjaciółmi z Karolem, prawda? A poza tym jest świetnym

chłopakiem i gdyby chciał czegoś więcej powinnam się cieszyć. Więc dlaczego

jestem taka przerażona?

Wieczorem dzwonię do Izy nie mogąc już wytrzymać i mówię jej o wszystkim.

Tyle, że ją dziwi strasznie moje zdenerwowanie.

– Myślałam, że lubisz Karola.- odzywa się po drugiej stronie linii

telefonicznej

– Oczywiście, że go lubię.- Zapewniam ją.- Ale nie w taki sposób.

– Hmm..- mruczy tylko- Dokładnie powtórzyłaś mi jego słowa?

– Tak- potwierdzam i nagle czuję się głupio- Zresztą, nieważne. Przecież

wcale nie musiało mu o to chodzić a ja gryzę się tym jak zakochana

kretynka. Sory za ten telefon.

– Przestań Aga. Przecież jestem twoją przyjaciółką. Poza tym twoje

podejrzenia nie są takie bezpodstawne. Wiesz, sporo osób uważa, że

macie się ku sobie.

– Poważnie?

– No tak. A myślisz, że dlaczego inni przestali cię już męczyć? Odkąd

wstawia się za tobą ten cały Zawadzki nikt nie ma odwagi z nim zadrzeć.

Nawet Krzysiek. Nie mów, że nie zauważyłaś jak dużo spędza z tobą

czasu.

– No może i tak, ale...Jezu Iza wcale mi nie pomagasz. Tylko potwierdzasz

moją hipotezę.- po drugiej stronie słyszę śmiech- Tak cię to bawi? Bo mi

nie jest do śmiechu.

– Przepraszam cię kochana, ale zachowujesz się gorzej niż twoja siostra.

– Nie porównuj mnie do rozbuchanej piętnastolatki- mówię lekko

urażonym tonem.

– Och, ale sama się tak zachowujesz. Przecież nigdy nie obchodziły cię

sprawy damsko-męskie jak to określasz i teraz w wieku dziewiętnastu lat

przeżywasz to trochę za późno.

– Ej, mam dopiero osiemnaście i pół!- ja też wybucham śmiechem

świadoma jak absurdalnie to wszystko brzmi. - Okej, masz rację. Chyba

naprawdę trochę za bardzo się tym ekscytuje. A co z tobą? Powiesz mi

wreszcie dlaczego tak bardzo gniewasz się na Bartka Kasprzaka?

– Bo mnie pocałował- ostatnie słowo wypowiada niemal szeptem jakby

bała się, że ktoś ją usłyszy- Powiedz coś- prosi gdy wcale nie reaguje.

– Wow- mówię- No to super. Ty go lubisz, on cię lubi w czym problem?

– On cię lubi ty go lubisz więc w czym problem?- powtarza po mnie- I to

mówi mi przerażona dziewiętnastolatka której chłopak chciał coś

powiedzieć a ona wyobraża sobie nie wiadomo co- odparowuje złośliwie.

– Nie bądź taka. Ty i Bartek to inna sprawa. Poza tym nie musicie od razu

iść do łóżka.

– I mówi mi to ekspertka od spraw łóżkowych

– Ej, bo zaraz się rozłączę. Robisz się zgryźliwa

– To wpływ mojej sklerotycznej babci. No dobra, już jestem poważna. Więc

naprawdę uważasz, że ja i on mamy jakąś szansę?

– Oczywiście, że tak. Chyba nie zaczniesz mi tu o jakiś bajkach, że

pochodzicie z różnych światów? Bo jeśli tak to przypomnę ci historię

Kopciuszka.

– Ha, ha, ha- mówi imitując śmiech- I ty się dziwisz dlaczego żaden

chłopak nie chce z tobą chodzić skoro nieustanie żartujesz?

– O, a więc to dlatego? I mój wielki tyłek i uroda wiedźmy nie mają z tym

nic wspólnego?

– A przed chwilą to mi kazałaś być poważna.

– A co mam ci powiedzieć? Mówię ci daj mu szansę, a ty tu mówisz o

moim życiu damsko-męskim a w zasadzie jego braku. Poza tym jak już

wiesz nie lubię udzielać żadnych rad. To ty czujesz to co czujesz. Jeśli

myślisz, że to ma jakąś przyszłość to nie wahaj się. Nawet jeśli nie

weźmiecie ślubu i nie dochowacie się piątki wrednych dzieci

przynajmniej spędzisz miło czas. Poza tym Karol mówił, że Bartek chce

zerwać z Karoliną.

– Więc on ma dziewczynę?!- ups, czy ja właśnie popełniłam kolejną gafę?

– Tak, choć w zasadzie nie, bo pewnie już z nią zerwał. Nie przejmuj się

tym.

– Jasne. Dobrze, że mi o tym powiedziałaś.- Chyba to nie ironię słyszę w

jej głosie?- A tak w ogóle to dlaczego nie powiedziałaś mi na początku?

Nie miałabym teraz żadnego problemu. Ale dupek. I pomyśleć, że ja się

zastanawiałam czy dać mu szansę. Dobra kończę już.

– Izabela...

– Na razie.- po drugiej stronie już nikogo nie ma, więc moje dalsze słowa

trafiają w próżnię.

– Chyba niczego nie zepsułam prawda? Jeśli mieliby być razem?-

mamroczę pod nosem

– Kto miałby być razem?- do mojego pokoju wchodzi siostra. Oczywiście

bez pukania. Gromię ją wzrokiem- No co? Drzwi były otwarte i

przypadkiem usłyszałam ostatnie zdanie. To w kim kocha się Iza?-

niechętnie tłumaczę jej o co chodzi.

– Wow, więc to ten Kasprzyk. Wiesz jakie ona ma szczęście? Hmmm

M&Gamy...- rozmarza się

– Zaraz, zaraz więc to ten Kasprzyk od fotografii?- Mariola patrzy na mnie

z politowaniem

– Aga, na jakim ty świecie żyjesz? Jasne, że to syn tego fotografa. Nawet

nie wiesz jakie masz szczęście chodząc do tamtej szkoły. Gdybym ja tam

chodziła poznałabym jakiegoś fajnego nadzianego faceta żeby dawał ojcu

na grę w klubie. (Gwoli wyjaśnienia: nasz tatuś lubi od czasu do czasu

przepuścić trochę kasy na niegroźny jego zdaniem hazard z kumplami)-

Ale niestety, przenieśli mnie do Trójki.- ma na myśli oddaloną o 20 km

inną szkołę państwową. Przytakuję jej tylko. No bo przecież ona nie ma

pojęcia o tym jak traktują mnie inni bogacze, Sylwia czy Krzysiek. I wolę

żeby tak pozostało.

W poniedziałkowy ranek, jak zwykle od kilku tygodni przyjeżdżam do

brylantowego liceum autobusem. Jestem lekko śpiąca, bo poprzedniego dnia

musiałam pomóc mamie w księgowości. Prowadzi mały sklep z dziecięcą

odzieżą, a że nie jest zbyt dobra w rachunkach zazwyczaj robię to za nią. I

konsekwencją jest niewyspanie. Razem z Andżelą i nadal śmiertelnie obrażoną

na mnie Izą (No bo jak mogłam radzić jej związek z Bartkiem gdy wiedziałam,

że ma dziewczynę) wchodzę do klasy. I po raz pierwszy od czasu mojego

pobytu w szkole mam wrażenie, że nikt się na mnie nie gapi. Dzień mija mi

dość szybko. Z Karolem zamieniłam tylko kilka słów, a i te dotyczyły mojej

wpadki z dziewczyną Bartka. Razem powiedzieliśmy o tym Kasprzykowi,

który o dziwo zareagował spokojnie. ,,Już myślałem, że ta dziewczyna (Iza) ma

kolejną fanaberię”, powiedział. Potem dodał, że rozstał się z Karoliną i że do

wieczora już będzie z Izabelą na randce. Jego tupet był tak wielki, że aż

zabawny. Razem z Karolem i Andrzejem śmialiśmy się z jego pewności siebie.

Krzyśka z nimi nie było. Gdy okazywało się, że jestem w pobliżu

któregokolwiek z jego kolegów odchodził gdzieś bez słowa. I nic nie mogłam

poradzić na to, że czułam się wtedy trochę winna. No bo przecież to byli w

końcu jego kumple, a to, że jakaś spalona żebraczka się do nich przyczepiła i

oni jakimś cudem ją polubili nie miało znaczenia, bo on mnie nie lubił (a przez

to unikał) Nieoczekiwanie na tę myśl zrobiło mi się smutno. No bo nie jest

przyjemnie wiedzieć, że ktoś cię nie lubi. Zwłaszcza kiedy jeszcze wcześniej

wyznaje ci miłość.

– Aga, masz czas po szkole?- pyta mnie Karol, a ja wracając do

rzeczywistości zdaję sobie sprawę, że Andrzej z Bartkiem już się zmyli.-

Chciałbym z tobą o czymś porozmawiać.

– Dzisiaj?- mam nadzieję, że nie słyszy mojego piskliwego głosu-

Obawiam się, że nie bardzo. Wiesz, kończymy późno, a jutro mamy test z

polskiego. Muszę przypomnieć sobie te wszystkie lektury i...

– Ok- mówi- Nie ma sprawy. To może jutro.

– Tak- odpowiadam z uśmiechem i ulgą. Przynajmniej odwlekłam

wszystko w czasie o jeden dzień. Gdy jestem już pod inną klasą, w której

po przerwie mamy polski, Andżelika podbiega do mnie.

– I co? Wyznał ci miłość?

– Ciii- kładę jej palec na ustach- Odbiło ci? Chcesz żeby ktoś nas usłyszał?

– Och daj spokój. Jak zaczniecie razem chodzić to i tak cała szkoła będzie

plotkować. Powiedz wreszcie, co ci powiedział?

– Nic. Chciał się spotkać po szkole żeby porozmawiać, ale ja odmówiłam.-

w niedzielę wtajemniczyłam Andżelikę we wszystko, stąd wiedziała o

mojej rozmowie z Karolem podczas wycieczki.

– Zwariowałaś? Więc nie chcesz z nim chodzić? Jeśli tak to powiedz od

razu, ja się nim zajmę- puszcza do mnie oko, a ja przewracam oczami.

– Nie o to chodzi czy chcę czy nie. Po prostu nie będę miała dzisiaj czasu.

Mamy test z lektur, zapomniałaś?

– Ale wymówka. Nigdy nie byłaś tchórzem.

– Nie jestem tchórzem. Mówiłam ci, że...

– Tak mamy test. Słyszałam. Tylko potem nie żałuj. Gdyby takie ciacho

zwróciło uwagę na mnie to...- poruszyła wymownie głową. Gdy

zadzwonił dzwonek weszliśmy do sali. Na polskim nie mogłam się

skupić. Niemal leżałam na ostatniej ławce i wpatrywałam się w tył

sylwetki Krzyśka, który akurat odpowiadał na jakieś pytanie.

Przysłuchując się jego odpowiedzi (a w zasadzie barwie głosu, która była

nadzwyczaj łagodna i lekko wibrująca czyli zupełnie inna niż wtedy

kiedy mówił do mnie w w zasadzie na mnie wrzeszczał) stwierdziłam, że

nie jest taki głupi na jakiego wygląda. Nauczyciel wymruczał jakąś

pochwałę na temat jego wypowiedzi po czym powiedział:

– No a może ktoś ma na ten temat inną opinię? Może nasza śpiąca

królewna?- momentalnie podnoszę się z ławki usilnie próbując sobie

przypomnieć o jakiej lekturze w ogóle mowa. Profesor chyba domyśla

się, że nie słuchałam zbyt pilnie bo dodaje- Czy zgadzasz się z opinią

twojego przedmówcy, że narzeczona Kurtza nie powinna poznać prawdy

od Marlowa na jego temat?- No tak, ,,Jądro ciemności” Conrada. Milczę

chwilę zbierając myśli, a w tym czasie wszyscy gapią się na mnie

wyczekująco. Iza szturcha mnie w ramię. ,,Powiedz, że tak”, syczy jakby

myślała, że nie usłyszałam pytania profesora.

– Nie.- odpowiadam po prostu, aż zdziwiony staruszek mruga kilkakrotnie

oczami, więc kontynuuję.- Nie zgadzam się z tym, że trzeba było

pozostawić ją w nieświadomości. Była młoda i zakochana w wydumanym

przez siebie wizerunku narzeczonego. Marlow idealizując go jeszcze

bardziej sprawił, że wyrósł w jej oczach do rangi herosa, wyniosła go na

piedestał.

– Hmmm...- mruczy profesor- Ciekawe spojrzenie. Co o tym sądzisz

Krzyśku?

– Nie zgadzam się z nią- celowo powiedział, że nie zgadza się nie z moim

stwierdzeniem, ale ze mną jako osobą. Wiedział, że wykorzystałam tę

polemikę jako kontynuację naszego konfliktu, więc on zrobił to samo.-

Co złego w tym, że po śmierci ukochanego Marlow nie powiedział jej

prawdy? Gdyby to zrobił załamałaby się. Byłby to dla niej olbrzymi cios.

– Jeszcze gorszym jest nieświadomość- odpowiadam nie czekając na

pozwolenie nauczyciela i patrząc Krzyśkowi prosto w oczy.- Nawet

najgorsza prawda jest więcej warta niż najpiękniejsze kłamstwo.

– To tylko utarty slogan, który nic nie znaczy.- odparowuje- Dzięki temu,

że nie znała prawdy nie cierpiała tak bardzo.

– Więc istnieje według ciebie coś takiego jak usprawiedliwione kłamstwo

w słusznej sprawie? To chyba też jest utarty slogan. I co w ogóle znaczy

to, że nie cierpiała tak bardzo? Przecież jej uczucia do zmarłego

ukochanego z pewnością zmieniłyby się gdyby odkryła prawdę.

– A skąd wiadomo żeby się zmieniły?- pyta mnie Kamiński- Przecież ona

go kochała. Miłość jest bezwarunkowa i nie zmieni jej tylko to, że Kurtz

wyzyskiwał afrykańską ludność.

– Nazywasz miłością wydumany wizerunek? Przecież ona go w ogóle nie

znała. Gdyby tak było nie kochałaby mordercy i sadystycznego brutala

niesłusznie otoczonego kultem. Kogoś takiego nie można kochać.

– A czemu nie? A jak wytłumaczysz to, że ponad 60% morderców jest

obecnie żonata lub zamężna? Poza tym gdyby tak było nie byłoby w

ogóle małżeństw ani związków, bo żaden człowiek nie jest idealny.

– Obawiam się, że trochę zboczyliśmy z tematu- wtrąca profesor.

Ignorujemy go oboje.

– To tylko statystyka. Poza tym nie powiedziałam, że nie można kochać

kogoś z wadami. Nawet trzeba, bo wszyscy jesteśmy ich pełni. Tylko czy

ktoś tak pozbawiony uczuć jak Kurtz mógł rzeczywiście kochać swoją

narzeczoną? Czy zabijając i wykorzystując do katorżniczej pracy

nieświadomą czarną rasę myślał o niej? Chyba jednak nie bo kochając

kogoś starasz się być lepszy, masz w sobie więcej empatii i wrażliwości.

Ale jestem pewna, że ona w swej naiwności go kochała. Ślepo i

bezwarunkowo jak to wcześniej stwierdziłeś. Była młoda, więc miała

szansę na ułożenie sobie życia bez zmarłego narzeczonego. Ale słowa

Marlowa to zniszczyły. Wiesz dlaczego?- dopiero teraz dociera do mnie

jak inni uczniowie w skupieniu chłoną każde moje słowo- Bo od tej pory

żaden żyjący mężczyzna nie dorówna wizerunkowi Kurtza. Od tej pory ta

kobieta będzie nieświadomie porównywać potencjalnych kandydatów

zawsze mając poczucie, że tego najlepszego już nie ma. - kończę lekko

drżącym z przejęcia głosem. I o dziwo nie nadchodzi żadna replika ze

strony Krzyśka. Profesor dyskretnie chrząka i zaczyna mówić o innej

lekturze. Wszystko powoli wraca do normalności. Tylko ja wciąż czuje na

sobie wzrok Krzyśka, którego nie odwraca nawet wtedy gdy ja patrzę na

niego. Te niebieskie oczy tak bardzo mnie hipnotyzują, że ja sama nie

mogę tego zrobić choć bardzo chcę. W końcu udaję mi się to (z wielkim

trudem) i przenoszę wzrok na ławkę. Myślę nad tym jak wiele dzięki tej

dyskusji dowiedziałam się o Krzyśku: jaki jest dojrzały i że postępuje wg

swoich własnych zasad, że woli zaoszczędzić cierpienia innej osobie

nawet kosztem kłamstwa, że uważa miłość jako coś bezwarunkowego

niemal ślepego: jak instynkt czy pożądanie. Uśmiecham się pod nosem

dłubiąc w ławce. A więc nasz Krzysztof Kamiński jest romantykiem? Kto

by pomyślał.

Po zajęciach spotykam Maję. Pyta mnie o wrażenia z wycieczki i zasypuje

masą pytań na które najczęściej odpowiadam monosylabami. Jest tak pełna

energii i żywa, że jej entuzjazm udziela się i mnie. Na nic zdają się moje

zapewnienia, że niestety teraz nie mam czasu i muszę wracać do domu: Majka

już ciągnie mnie w stronę parkingu.

– Tylko chwilkę- prosi- Powiem bratu żeby na mnie nie czekał.- Posłusznie

drepczę za nią zdając sobie sprawę, że za 10 minut ucieknie mi autobus

powrotny. Rozglądam się razem z nią szukając wzrokiem Krzyśka, ale

nigdzie go nie widzę.

– O tutaj, Aga!- krzyczy Majka ciągnąc mnie znowu za rękę. W takim

stanie dobiegam do Krzyśka niemal na niego wpadając tak gwałtownie

się zatrzymujemy. Ten patrzy na mnie lekko zdziwiony.

– Coś się stało? Masz jakiś problem?- pyta

– Nie- odpowiada za mnie Maja- Po prostu chciałam ci powiedzieć żebyś

na mnie nie czekał, bo nie wracam z tobą. Jadę z Agnieszką.

– CO?- pytam jednocześnie z Krzyśkiem

– No mówiłam ci, że musimy pogadać.- zwraca się do mnie- No to

chodźmy już, bo zaraz ucieknie nam autobus.

– Ale...- zanim mam szansę coś dodać już ciągnie mnie za rękę. Zaczynam

myśleć złośliwie, że chyba to u Kamińskich rodzinne.

I w taki sposób popołudnie spędzam z siostrą mojego wroga nr1. Maję

ekscytuje mój mały pokój (Choć ma prawie 24 m2. Aż boję się pomyśleć jaki

rozmiar ma w takim razie jej łazienka), kolekcja porcelanowych laleczek (które

stoją na mojej szafie od kilku lat), czy plakaty nad łóżkiem (jej matka nie

pozwala na takie, jak to określa, dziecinady). Tak więc gdy ja odrabiam lekcję z

Andżelą w kuchni (Iza mieszka trochę dalej od nas, poza tym jest na mnie nadal

obrażona i odmówiła przyjścia), Majka szpera mi po półkach co chwila czymś

się ekscytując.

– Jakim sposobem jest tu siostra tego Krzyśka?- pyta

– Sama nie wiem- odpowiadam zgodnie z prawdą- Jakoś tak wyszło.

– Jakoś tak wyszło? A pomyślałaś która jest już godzina? Jak ona wróci do

domu?

– Oj- zaperzyłam się- Masz rację. Teraz nie kursują żadne autobusy a mama

będzie dopiero o ósmej, bo musi zrobić jakiś remanent. A na dodatek tata

ma nocną zmianę.

– No to masz zapewnione towarzystwo- śmieję się ironicznie Andżela.- Po

co w ogóle wpuściłaś ją do domu? Trzeba było kazać jej spadać.

– Przestań. To fajna dziewczyna, choć trochę zbyt egzaltowana i

rozpieszczona. Nie ma żadnych przyjaciółek...

– Dziwisz się?

– ...więc nie miałam serca jej odmówić- ignoruje słowa Andżeliki- Jejku od

kiedy zrobiłaś się taka wredna?

– To nie ja zaczęłam na nią narzekać. Dobra, zmieńmy temat. Co to było

dziś na polskim?

– Jak to co? Dyskusja- nawet nie udaje, że nie wiem o co chodzi

– Taa, ale jaka zażarta.- uśmiecha się- No wiesz, zawsze wiedziałam że

jesteś feministką i w ogóle nie interesują cię chłopcy, ale żeby aż tak

kogoś nie znosić?

– Nie jestem żadną feministką ani wrogiem mężczyzn w ogólności. Po

prostu nie lubię tylko niektórych.

– Myślałam, że po tym jak pomógł tobie i Izie na wycieczce..

– To co? Zacznę padać mu u stóp z wdzięczności? Nie pamiętasz już jak

mnie wcześniej traktował? Coś łatwo z Izą zapominacie.

– Może i masz rację, sory. Po prostu ostatnio był dla ciebie miły, więc

myślałam, że to zawieszenie broni czy coś.

– No to się myliłaś- mówi- Dobra, wracajmy do nauki. I tak mija kolejna

godzina. W końcu z pokoju wraca Majka opowiadając nam o

wszystkich ,,wypasionych” rzeczach w moim pokoju. Z ulgą zauważam,

że Andżela ją polubiła. W końcu z głośnym westchnieniem Maja siada na

wolnym krześle i podpierając ręce o głowę mówi:

– Dziewczyny, muszę was prosić o radę.- patrzymy na siebie z Andżela

czekając na jej dalsze słowa- No, bo wiecie podoba mi się taki chłopak...-

zaczyna

– Och świetnie- mówię- Andżela jest specjalistką od relacji damskomęskich-

,,specjalistka'' posyła mi kwaśne spojrzenie.

– O, to dobrze. No bo wiecie ja nie wiem co mam zrobić. Powiedzieć mu

czy nie.

– Więc to raczej taka platoniczna miłość?- pyta Andżela

– Nie, ja go naprawdę kocham. Już od dawna. Tylko nie mam odwagi mu

tego wyznać

– A czy on o tym wie?- Głupie pytanie, jasne że nie.- Tzn czy się domyśla?

– Nie, myślę że nie. Nie wiem. Chociaż mój brat się domyślił.

– Krzysiek wie?- wtrącam się.- Więc zna go?

– No tak- potakuje Maja i zanim dodaje kto to ja już wiem.- To Karol.

– O Matko- komentuje Andżela patrząc na mnie- Ale się porobiło.- Potem

Maja zaczyna opowiadać nam ze szczegółami jak od niemal dwóch lat

próbuje usilnie zbliżyć się do Karola, ale za bardzo się wstydzi żeby

zrobić decydujący krok. Andżelika co rusz uśmiecha się do mnie

znacząco gdy tamta nie widzi. Nawet gdy wpół do dziewiątej wreszcie

wraca moja mama i razem we czwórkę jedziemy odwieść Majkę do domu

(przy okazji dowiedziałam się gdzie mieszka Krzysiek), ta w drodze

powrotnej tak bardzo się śmieje, aż mama pyta o co chodzi zaniepokojona

o jej psychiczną równowagę. Szturcham przyjaciółkę w ramię nakazując

milczenie więc rzuca tylko enigmatycznie lekko filozoficznym tonem:

– Och, wie pani jaka miłość potrafi być czasem skomplikowana- mama

tylko potakująco kiwa głową nadal niewiele rozumiejąc.

Następnego dnia udaje mi się w końcu pogodzić z Izą. Ta dzieli się ze mną

informacją wczorajszym przebiegu rozmowy z Bartkiem (który w końcu dopiął

swego i zjadł z nią kolację zgodnie z wcześniejsza obietnicą) Oczywiście

Andżela nie przegapia okazji do powiedzenia Izie o ,,miłosnym trójkącie” jak

nazywała mnie, Karola i Maję porównując jednocześnie do Ginewry, Lancelota

i Artura. I nic nie dawało tłumaczenie, że ani ja nie kocham Karola, ani on mnie

(a nawet jeśli tak jest to Andżela i nikt inny nie musi o tym wiedzieć). Poza tym

to wcale nie jest śmieszne.

Po lekcjach znów złapał mnie Karol prosząc o chwilę rozmowy (Kurcze,

przecież to on nie chciał ze mną wtedy gadać na wycieczce, więc czemu teraz

tak bardzo chce?) Akurat nie przychodzi mi do głowy żadna wymówka, więc

posłusznie odchodzę z nim w kąt korytarza przy asyście spojrzenia Krzysztofa.

Tylko, że tym razem towarzyszy mu Majka, która uśmiecha się do mnie

konspiracyjnie. Bo ona chyba myśli, że jako przyjaciółka Karola wybadam go

dyskretnie o jego uczucia. Tylko jak mam to niby zrobić nie narażając się sama

przy okazji? No bo przecież nie zapytam go czy jest w kimś zakochany. Jeszcze

pomyśli, że ja w nim...

– Agnieszka, wiem że to nie najlepsza pora i miejsce, ale teraz gdy wiem

już, że nie jesteś z nikim emocjonalnie związana- O Boże, nie. Więc

jednak miałam rację?

– Karol, czy to naprawdę nie może poczekać? Maja na mnie czeka.- Na

potwierdzenie swoich słów macham do niej dłonią i odchodzę. - Karol

idzie za mną

– Poczekaj, musisz mnie wysłuchać- kurcze, nie daje za wygraną. O widzę

nawet Izę z Andżelą które śmieją się z mojej przerażonej miny. To

zdrajczynie.

– Naprawdę nie możemy tego odłożyć? Krzysiek chyba na ciebie czeka.-

nie wiedząc jak sobie poradzić decydując się na ostateczność- Krzysiek!-

Wołam go. - Karol chce ci coś powiedzieć.- I dobiegam niemal do Izy z

Andżelą.

– Do stołówki- syczę do nich, bo to pomieszczenie wydaje mi się w miarę

bezpieczne o tej porze. Poza tym jest najbliżej. Gdy w końcu tam

jesteśmy Andżela wybucha śmiechem.- To cie tak bawi?!- drę się na nią-

Czy mi się wydaje czy jej śmiech się wzmógł?

– Co się tam stało Agnieszka?- pyta Iza próbując powściągnąć śmiech-

Wyglądałaś jakbyś miała zwymiotować.

– A śmiejcie się proszę bardzo. Powinnam wiedzieć, jakie mam

przyjaciółki.

– Och, nie bądź zła. Sama musisz przyznać, że ta sytuacja jest komiczna:

no wiesz ty, Karol i Maja. Przecież jak ona się dowie, że ty go kochasz...

– Kogo kochasz?- słyszę głos Majki.

– O wilku mowa- szepce cicho Andżela i spala buraka. Nie mogła mówić

ciszej trochę wcześniej? ,,Wilk” powtarza pytanie.

– Kogo kochasz i dlaczego mam się o tym nie dowiedzieć?- gdy to mówi

drzwi się otwierają i wpada do nich Karol z Krzyśkiem. Jeszcze ich tu

tylko brakowało. A ja myślałam, że nie może być gorzej.- Aga?- patrzy na

mnie błagalnie. Niemal słyszę jej myśli: proszę powiedz, że to o czym

myślę to nie prawda.

– Maja...- chrząkam głośno- po prostu się przesłyszałaś.- Boże, czy moja

inwencja i wyobraźnia nie mogła podpowiedzieć mi jakiejś wiarygodnej

wymówki?

– Wiem, co powiedziała Andżelika. Słyszałam wyraźnie. Więc? W kim się

kochasz?- spoglądam po kolei na wszystkich obecnych: najpierw stojące

obok mnie Izę i Andżelikę, które mają lekko zakłopotane miny, potem na

Karola na twarzy którego maluje się niedowierzanie i strach, potem na

dziwnie (zważywszy na sytuację) spokojną twarz Krzyśka aż wreszcie

mój wzrok znów powraca do Mai. I gdy już mam powiedzieć coś w stylu:

przykro mi, ale Karol chyba zakochał się we mnie, dzieje się coś

dziwnego. Kamiński wysuwa się do przodu, bierze mnie za rękę i mówi

pewnym, spokojnym tonem:

– Aga właśnie miała ci powiedzieć, że zostaliśmy parą.- Gapię się na niego

głupio- To znaczy postanowiliśmy spróbować dodaje już z lekkim

uśmiechem- Prawda?- pyta mnie pozornie słodko, ale z morderczym

spojrzeniem. Kiwam posłusznie głową zmuszając się do wykrzywienia

warg i uniesienia kącika ust. Po chwili niemal naprawdę o mało nie

wybucham śmiechem na widok min pozostałych. To się chyba nazywa

wiadomość bomba. Nie mam czasu pomyśleć o niczym innym, bo

Krzysiek wzmacnia uścisk swojej dłoni i ciągnie mnie ku wyjściu z sali.

Co on ma z tym ciąganiem, myślę ale po chwili posłusznie wydłużam

krok żeby już dłużej nie musiał tego robić.