Poprzednie częściOdwet cz. I <skyrim>

Odwet cz. III <Skyrim>

Rozdział III

—Paskudztwo — powiedziała Nyks, próbując wytrzeć rękę z lepkiej pajęczyny. Miała to szczęście, że umknęły jej uwadze zwisające kokony, które byłyby spokojnie, pomieścić człowieka. Jako osoba wychowana w Skyrim powinna słyszeć o śnieżnych pająkach, które z lubością zamieszkiwały jaskinie i inne mroczne miejsca.

Niebieskie światełko z radością przeleciało, przed liczną gromadom czarnych oczek. Włochate odnóża, rzuciły się po świeże mięsko, ono jednak sięgnęło po miecz. W lichej nadziei, że kawałek stali, zdoła ją ocalić. Płomienie buchnęły w stronę bestii, uskoczyła ona do tytułu.

Miecz Nordki upadł, z głośnym szczękiem. Kruk wbił szpony, w jej ramię. Wielki czarny gadający kruk przybył im na ratunek. Nyks czekała aż sam Ysmir, przyjdzie im z pomocą.

—Dzięki — odezwała się Amira — magu. Mimowolnie dotknęła wciąż bolącej rany. Zaklęła w duchu.

—Zawsze do usług. Chociaż miałem nadzieje, że pająk pójdzie sobie na drzemkę, czy co tam stawonogi lubią robić w wolnych chwilach.

Potwór, jednak nie przepadał za obcymi i ponownie zaatakował. Amira zrobiła fikołka pomiędzy odnóżami, cięła jedno szablą. Ta jednak tylko odbiła się od chitynowego pancerzyka. Z dziobu Briana, wylatywały kolce. Za małe, żeby dotkliwie zranić, ale wystarczająco duże, aby jeszcze bardziej rozsierdzić zwierzę. Nyks dostrzegła szanse, kiedy odnóża, szczękoczułki i co tam jeszcze było zajęte.

—Nienawidzę pająków — krzyknęła, wbijając długi miecz między oczy stworzenia. To zakołysało się, jakby chciało zrzucić pasażera na gapę, po czym upadało bez życia na ziemię.

— Waleczne z was dzierlatki — powiedział kruk, znowu przysiadając na ramieniu Nyks. Chociaż ciągle przyglądał się Amirze, jakby ją znał.

—Dzierlatki chyba nie pochodzisz stąd kruku? —Mimo iż Nyks miała zasłoniętą twarz i tak było czuć, że się uśmiecha. — Tak właściwie czym ty jesteś?

W ciągu krótkiego życia Nyks miała okazje widzieć wiele dziwów, ale nigdy czegoś takiego. Najbliżej mu było do wiedźmokruka, tylko że zamiast być w połowie krukiem w połowie kobietom, był w całości krukiem oraz sadząc po głosie w całość mężczyzną.

—Jestem Brian. Byłem kiedyś człowiekiem jak wy. Urodziłem się niedaleko Farrun w Wysokiej Skale, chociaż żyło tam więcej Nordów i ludzi z Pogranicza aniżeli Bretonów jak ja. Trudno mi było znaleźć nauczyciela magii…

—Wybacz, ale chyba nie mamy czasu, żeby wysłuchać całej twojej historii — przerwała Amira, nie interesowała ją zbytnia przy długa historia Bretona, wystarczało jej już to, że był człowiekiem, a teraz nie jest.

—Tak, tak oczywiście koniec końców zostałem przeklęty.—Mocno oderwał się od ramienia — Jak mówiliście szkoda czasu, podążajcie za mną.

***

Ereb podniósł się, a mokre ubranie nie przyjemnie lepiło mu się do skóry. Nikt się nie zbliżał, ale jakimś dziwnym trafem niezachwiany spokój elfki sprawiał, że miał wiarę, że nic złego się stać nie może. Miał tylko nadzieje, że to nie przez jakieś czarodziejskie sztuczki.

 

—Co Elfka robi tutaj? — Cóż w Skyrim nie często się trafiało na obcych zwłaszcza na takich bezludziach, a jednego dnia miał okazje spotkać Redguardke i Bosmerke. Nie zdziwiłby się, jeśli jej towarzysz okazałby się Argorianinem albo innym zwierzoludziem.

Szukam skarbu — powiedziała, jakby to było oczywiste — Wy nie szukacie skarbu?

—Nie. Przyszliśmy tu przenocować. Oczywiście, jeśli jest tu coś cennego to z chęcią zgraniemy dla siebie część.

Erebowi za często burczało w brzuchu, żeby nie upomnieć się o swój kawałek skarbu, chociaż nawet nie wiedział czym, on może być. Miał tylko nadzieje, że będzie on duży i błyszczący oraz wiele wart, chociaż i tak pewnie Urugh weźmie sobie znaczną część za jego upłynnienie. W głowie już dodawał sobie monety za bandytów i jeśli Redguardka potwierdzi to też za głowę Sępa, plus wielki skarb z kurhanów. Przecież elfka nie przyszłaby szmat drogi z Valenwood, jeśli nie byłoby tam nic cennego. Spokojnie mogliby spędzić czas do wiosny w Markharcie, jedząc jak jarlowie albo przynajmniej jak szlachcice.

— Zgoda ja wezmę wszystko, co magiczne a wy resztę — Elfką uśmiechnęła się i tak dla niej stare monety, które dawno wyszły z użytku, nie miały znaczenia a ni tym bardziej jakieś błyskotki. Przyszła w sumie tu tylko po jedną rzecz, ale żal nie brać innych.

— Z tym nocowaniem w grobowcach to jakiś norski zwyczaj?

— Nie no coś ty kto jest…… aa cóż na zewnątrz jest zawierucha i po prostu nie mieliśmy wyjścia, a że zobaczyliśmy, że ktoś już tu był, poszliśmy w głąb. Resztę znasz.

Ereb tłumaczył się, wymachując dziwnie rękoma. Odwrócił się, gdy usłyszał kroki za swoim plecami.

******

Gdy dotarli na miejsce oraz po krótki przedstawieniu się, Lis pochwaliła się swoim planem, który polegał na ustawieniu kolumn tak by z każdej strony te same zwierzęta, spoglądały w tym samym kierunku. Niestety nie popisała się swoją siłą. Jak na typowego maga przystało posturę, miała raczej wątłą. Amira z kłującym bólem, przestawiając, kolumnę zauważyła, że na jednej jest wąż.

—Sep — powiedziała wystarczająco cicho, bo nikt nie usłyszał. Wszystko musiało jej się z nim kojarzyć. Widocznie nordowie też kiedyś czcili wężowego boga, chociaż nie wiedziała pod jakim imieniem. Niektórzy z bardziej kosmopolitycznych regionów Hammerfell uważali, że wszyscy czcimy tych samych bogów, ale pod innym imieniem.

Gdy ustawili zwierzęta, brama nawet nie drgnęła niewzruszona ich wysiłkami.

— Chyba coś przegapiłam — Bosmerka zaczęła się rozglądać po sali swoim wielkimi, skośnymi oczami.

—Może coś jest po naszej stronie — odezwała się Amira.

Wszyscy zaczęli szukać, czegoś, co może im rozwiązać nietypową zagadkę. Blask migoczący światełek wyczarowanych przez Lis pomagała im jednak poza kilkoma zniszczonymi księgami, które może jeszcze w pierwszej erze, jak nie wcześniej, kryły w sobie odpowiedź na pytania. Jednak dzisiaj, kiedy tusz już dawno wyblakł, mogły służyć co najwyżej jako podpałka. Nyks pisnęła, kiedy otworzyła książkę, z której wyleciała z niej ćma. Ereb zaśmiał się. Wiedział, że jego siostra może być jedną z odważniejszych osób, jakie znał, kiedy chodziło o walkę. Jednak w przypadku robactwa znów była dla niego małą dziewczynką, która każdego wieczoru sprzątała cały sierociniec byle tylko nie, pojawiła się przypadkiem pajęczynka.

— Jest tylko jedno miejsce, którego nie zbadaliśmy- kiedy odezwała się elfka, pięć par oczu skierowało się na nią. Zaraz pięć par. — Uwaga! — jej krzyk poniósł się echem po całym grobowcu, budząc wszystko, co jeszcze mogło znowu powstać.

Brian sprawnie zamachując się skrzydłami, wywołał podmuch, który ciał wroga niczym najlepsze ostrza. Póki nie zostało sterta poszatkowanych kości. Ereb na ten pokaz zagwizdał z wrażenia.

— Żałuj braciszku, że nie widziałeś co on, wcześniej wyczyniał.

Trudno ocenić, jakie kruk okazuję emocje, jednak to, co było widać po Brianie to na pewno była do dumna.

— Jest tylko jedną miejsce, gdzie może być odpowiedź do naszej zagadki — odchrząknęła Lis, złowieszczą uśmiechając się do Ereba.

—Cóż i tak jestem cały mokry — westchnął niechętnie, przyglądając się ciemnej wodzie.

Wziął głęboki wdech i zanurkował. Magiczne światełko, które kręciło się wokół niego, zdążyło na razie pokazać czaszkę, kogoś, kto był przed nim. Na samym dnie była jakaś płaskorzeźba z wyrytymi literami. Wynurzył się, by powiedzieć, że coś znalazł oraz zaczerpnąć świeżego powietrza. Gdy ponownie się zanurzył, dotknął rysopisu. Magia z dawna uśpiona odżyła, rozświetlając cało komnatę na nowo. Lis i Brian wyczuli ją, byłą nieco przygaszona przypominała olbrzyma, który budził się z tysiącletniego snu starego i zmęczonego, ale wciąż na tyle silnego, by wstrząsnąć ziemią.

Z północy wilczyca szczerzy kły

Nawet niedźwiedź przed nią drży

Księżyc z lisem więzią złączeni

Ci co z dalekich wód przybyli

Oraz Ci co od wieków tutaj żyli

Hołdy przodkom…

Dalej niestety słowa były już wytarte. Ereb miał nadzieje, że tyle wystarczy. Gdy odtworzył treści, od razu ustawili wilka naprzeciw niedźwiedzia. Cóż przynajmniej tyle było oczywiste – pomyślał.

— Może Ćma oznacza ksieżyc — rzuciła Nyks.

— To ma nawet sens — odpowiedziała z ekscytacją Lis- symbolem Mary jest wilk, a Sthuna niedźwiedź. Lis to Orkey a Ksieżycem musi być Dibella, którą dawni Nordowie przedstawiali w towarzystwie Ćmi. Bosmerka, musiała od razu przedstawić cały swój tok rozumowania, to była jedna z licznych rzeczy, które wyniosła z akademii. Te cenniejsze oczywiście trzymała w torebce, którą nosiła przewieszoną przez ramię a której pojemność mogła szokować nawet najsprawniejszych zaklinaczy.

—Jak nie podziała, to zaczniemy się zastanawiać — dodała Amira niechętna słuchać dalszego wykładu.

— Cóż został nam wieloryb, jastrząb, wąż i smok, jeśli przyjąć, że ci z dalekich wód odnoszą się do Atmoran, natomiast ci, co od wieków tutaj żyli, to muszą być śnieżne Elfy. — Elfka wróciła do swojego wykładu

— Czyli wąż naprzeciw smoka. Shor przeciw Alduinie — podjęła temat Nyks. Przypomniała sobie stare norskie legendy o Alduinie pożeraczu światów oraz o Shorze wybawicielu ludzi, których wyprała wiara w dziewięciu bogów cesarstwa. Alduin, był zniszczeniem uosobieniem zniszczenia, a po nocy łez tym stały się Elfy dla Ludzi.

— Tak Alduin to Akatosh w wierze dziewięciu przedstawiany w postaci smoka a przez elfy czczony jako Auri-El. Zawsze na Samym szczycie. Natomiast w elfach legendach zawsze ściera się Lorkhanem, zagubionym bogiem a czonym przez ludzi niegdyś jako Shor lub Sheor.

Nyks miała inne zdanie, na ten temat w sierocińcu opowiadano jej, że Alduin jest pierworodnym Akatosha, a nie nim samym. Widocznie legendy o tak zamierzchły czasach musiały być różne, a w sumie niektórzy nie wierzyli już nawet w smoki.

Nad ostatnim nawet się nie zastawiali i ustawili wieloryba naprzeciw jastrzębiowi. Usłyszeli jak stare tryby, poszły w ruch, a brama ze skrzypieniem zaczęła się podnosić.

Amira, wydawała się jako jedyna nie ekscytować skarbami o jakich wspomniała Lis. Najemnicy, jeśli napchają tutaj sakiewki mniej skorzy, będą jej pomóc w polowaniu na Sepa. Cóż i tak czuła, że lepiej zostać z nimi i kroczyła w głąb grobowca.

Tym, razem Brian przywołał małe świetliste kulki, które w przeciwieństwie do tych Lis nie migotały wesoło, tylko mieniły jednostajny zimny światłem, prowadząc ich prosto przed siebie.

— Mógłbyś oświetlić, chociaż ściany chcę pooglądać żłobienia. I w sumie moglibyście iść trochę wolniej, mam krótkie nóżki i chcę się po rozglądać.

Ereb westchnął, co ona niby chcę tutaj oglądać, ruiny jak każde inne. Chociaż mogli zwolnić, bo nie licząc kruka, Bosmerka była najmniejsza z nich wszystkich i pewnie też była najstarsza, chociaż wyglądała i zachowywała się jakby, miała co najwyżej lat dwanaście.

— Pooglądasz, jak będziemy wracać, ty na swoich nogach ja na swoich. – Lis wiedziała, że niecierpliwość Briana była zrozumiała, w końcu tkwił w tej postaci ponad siedemnaście lat. Chociaż mimo iż miała mało many, przywołała dwie słabsze kulki, które odsłaniały staranne ryciny antycznych Nordów, a później nawet coś więcej, ponieważ za portalem ozdobionym licznymi zdobieniami dostrzegli zimną i czarną skałę. W równym odstępnie znajdowały się białe pierścienie podtrzymujące sklepienie. Lis wyczuła od razu w tym coś więcej, melancholijną melodię przepełnioną żalem i tęsknotą. W niczym nie przypomniała tej magii z wcześniej. Tam była tylko w jednym miejscu i na dodatek nieokrzesana. Tutaj była niemal wszechobecna. To musiała być Elfia magia. To oznaczało jedno za kilka kroków, Brian odzyska postać.

Następne częściOdwet cz. IV <Skyrim>

Średnia ocena: 4.0  Głosów: 1

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (2)

  • Nefer 26.11.2020
    Ciekawy sposób otwarcia grobowca. Zobaczymy, co bohaterowie w nim znajdą. Przydałaby się korekta, w kilku miejscach pojawiają się błędy gramatyczne i ortograficzne.
    Pozdrawiam
  • Cin 26.11.2020
    Spróbuje wyszukać w wolnej chwili. Sposób jest nawiązaniem do mechaniki gry albo próbą jej pisemnego przedstawniena.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania