ONA - część 2

Ona przekazała swoje słowa wielu ludziom. Tak naprawdę – każdemu z nas, ale mało kto

jest w stanie w codziennym zamieszaniu usłyszeć jej cudowny głos. Dlaczego? Kiedyś ją o to

zapytałam. "Dlaczego my, ludzie, nie jesteśmy w stanie usłyszeć jej słów?" Ona bardzo posmutniała.

Znając ją bardzo dobrze, wiem, że w tamtym momencie zamknęła swoje ciemne oczy, a po jej

pięknych policzkach spłynęły łzy. Wiem to, mimo że jej nie widziałam – ani wtedy, ani nigdy

wcześniej. Wiem to, bo znam ją bardzo dobrze. Po krótkiej chwili milczenia ciągnęła dalej. Nie

kierowała swoich słów już do mnie, ale pisała do całej ludzkości.

- Moja droga, przekazałam ludzkości całą moją wiedzę, ale niestety, gdy ja piszę, wy ludzie, mnie

nie rozumiecie. Nawet gdy mówię do was dzień w dzień. Za bardzo jesteście zabiegani, by mnie

dostrzec, a tym bardziej wysłuchać i zrozumieć – przerwała na moment, spojrzała przed siebie – w

pustkę.

Trudno było mi odgadnąć, o czym myśli. Jej oczy były smutne, ale spokojne, jakby pogodziła się z

ciężkim dla niej do zniesienia faktem.

-Dlatego, nawet gdyby ktoś z was usłyszał mój głos – nie zrozumiałby go – ciągnęła dalej, tym

razem przenosząc swój wzrok na mnie, uśmiechając się przy tym delikatnie - Z tego powodu moją

wiedzę przekazałam swoim braciom i siostrom. Są nimi wartości, które bardzo dobrze znasz ty i

cała ludzkość. To dzięki nim, jesteś w stanie wstać i iść dalej, nawet gdy nie masz na to sił.

Długo myślałam o tej rozmowie, próbując dojść to tego, kim są wartości, o których mi mówiła Ona.

W końcu to zrozumiałam. Spróbuję wykorzystać ten czas, w którym Ona dochodzi uliczkami

swojego miasta do domu i parę jej sióstr oraz braci wam przedstawić.

Pierwszego jej brata nazywamy Wybaczeniem. Wybaczanie jest bratem, bardzo stanowczym i często jest przepełniony niesprawiedliwością i żalem. Wybaczanie ma swój osobliwy charakter, ponieważ każde spotkanie z Nim rozpoczyna się niespokojnie, ale kończy pełne spokoju i ulgi. Spotkałam się z Nim podczas trudnych podróży do miejsc równie trudnych. Ona powiedziała mi kiedyś, że to właśnie, tam, najłatwiej znajdę Wybaczenie. Wybrałam się więc w podróż, jedną, drugą, trzecią... Podróżowałam do wielu miejsc zbrodni wojennych, wybierałam się do wielu muzeów oraz czytałam wiele książek związanych z wojnami i wieloma niesprawiedliwościami. Jednak im bardziej się zagłębiałam w ten temat, tym bardziej byłam zmieszana i nie rozumiałam, jak mogę właśnie tam znaleźć jej brata. W miejscach zupełnie to niego niepodobnych. Sfrustrowana, postanowiłam się Ją o to zapytać.

-Widzisz kochana, ty go po prostu źle szukasz.

-Jak to? Przecież sama mi powiedziałaś, że mam go szukać w trudnych i poranionych miejscach.

-Tak, to prawda, ale musisz wiedzieć, że Wybaczenie, tak jak ja, nie jest, tak łatwo dostrzegalne w

świcie – Ona zaczęła swoje tłumaczenie – źle postępujesz, szukając go w ludzkich sercach,

szczególnie poranionych i skrzywdzonych. Owszem, tak jak ci powiedziałam, najłatwiej jest

dostrzegalne w ludziach poranionych, ale nie w ich sercach, tak, jak ty to robiłaś. Wybaczenie

mieszka w ludzkim umyśle.

Ona ucichła, bym mogła dobrze zrozumieć jej słowa. Ciebie też, Drogi Czytelniku do tego

zachęcam. Pomyśl nad tym trochę.

-Musisz wiedzieć, moja droga – zwróciła się do mnie – że Wybaczenie to nie uczucie. To decyzja.

Gdy się na coś decydujemy, nie zawsze jest to zgodne z naszymi uczuciami. Wybaczyć, nie oznacza,

że od razu rana przestaje boleć, ale na pewno szybciej się ona goi – Ona na chwilę zamilkła, jakby

sama się zastanawiała nad głębokością słów, które wypowiedziała - Czasem, gdy rozmawiam z

Wybaczeniem, śmieję się z niego, że jest on długoterminowym lekarstwem. Wybaczenie wymaga

długiej pracy, wielu lat... Czasem do końca życia czujemy urazę… Wybaczyć – moja droga – to znaczy kochać i żyć normalnie, mimo że rana dalej boli.

Odtąd zaczęłam inaczej szukać Wybaczenia, a im więcej go szukałam, tym łatwiej byłam w stanie

go znaleźć. Zauważyłam również coś bardzo niesłychanego... Ludzie, którzy pozwolili sobie na

przebaczenie, stali się spokojniejsi, łagodniejsi i milsi dla samych siebie i innych. Natomiast ludzie,

którzy ukrywali urazę, pozamykali się w sobie, a ich świat stał się ponury i agresywny.

Doszłam do wniosku, że Wybaczenie jest niesamowitym lekarzem i warto z nim często rozmawiać.

Nawet sami czasem nie wiemy, jak bardzo potrzebujemy ciągłego Wybaczania. Oczyszczania siebie

ze złości i zapełniana serca Miłością. Po moim osobistych rozmowach z Wybaczeniem wiem, że nie

jest on łatwą do zrozumienia Wartością. Mówi często niezrozumiale słowa, a jego zachowanie

należy czasem do dziwacznych. Jestem jednak pewna, że jego przyjaźń jest warta tych wyrzeczeń i

dziwnych spojrzeń innych ludzi, kiedy razem z Nim przemierzam ulice mojego miasta