Porcelanowe serce 2

– Myślisz, że powinnam… – Kiedy odwracała się do Narratora, aby podzielić się swoimi wątpliwościami usłyszała zadyszany męski głos.

– Przepraszam… Pociąg miał opóźnienie – usprawiedliwiał się mężczyzna w mundurze kolejarza, Lubomir Brzeziński. – Udało się?

– Ale…? – Zaskoczona nauczycielka oczekiwała, że zobaczy przyjaciela z młodości, lecz na jego miejscu, jak za sprawą czarów, znalazł się ojciec uczennicy. – Myślałam… Przepraszam, co pan mówił?

– Nie mogłem niestety, przyjechać wcześniej. Czy Gosia zareagowała na eksperyment?

– Nie… – Kobieta rozglądała się podejrzliwie. – Nie widział pan tutaj mojego kolegi, człowieka w okularach i ze skórzaną teczką?

– Nie, nikogo nie widziałem. – Lubomir wyglądał na podenerwowanego. – Obiecywała pani, że córka… – mężczyzn zastanowił się chwilę nad właściwym doborem słów – …że odnajdzie się po tych zajęciach.

– Niestety, wygląda na to, że nie wszystko poszło po naszej myśli. – Na widok zawodu, gaszącego nadzieję w spojrzeniu Brzezińskiego, dodała: – Mój kolega jest jednak dobrej myśli, na czwartek zaplanowaliśmy kolejną sesję, wtedy może dojść do przełomu.

– Kończy się mi czas – odparł zrezygnowany rodzic. – Nie mam pieniędzy na opiekunów dla małej. Jeśli Gosia nie zacznie zachowywać się normalnie, chociaż bardzo nie chcę, będę zmuszony umieścić córkę w zakładzie.

– Ale to może spowodować, że straci pan dziecko nieodwracalnie, nie może pan…

– Stracę nieodwracalnie?! Ja ją straciłem tamtego dnia… – Zdruzgotany mężczyzna urwał i bez dalszych słów zaczął zbierać się do wyjścia

Wychowawczyni udało się powstrzymać mężczyznę przed natychmiastowym opuszczeniem klasy i po dłuższej perswazji, wymogła na zrezygnowanym ojcu zgodę na kolejne spotkanie.

– Czy myśli pan, że mogłabym pożyczyć zeszyt pańskiej córeczki? – nauczycielka zapytała na odchodne Brzezińskiego. – To może być bardzo ważne. – Dodała widząc wahanie na twarzy mężczyzny.

– Kochanie zamienimy się? – Kolejarz wyciągnął z torby nowy czerwony zeszyt, taki jaki ściskało dziecko i kiedy złapał za notatnik, chwyt dziewczynki nagle zelżał.

– Mówiłem pani, że zamazuje czasem nawet kilka dziennie – stwierdził Lubomir wręczając notes Zawistowskiej. – Nic pani tam nie znajdzie. Ja nie widzę w tym sensu, ale mała się przez to uspokaja i jak twierdzą lekarze, to… – Nieszczęśliwy rodzic wręczył notes nauczycielce, machnął ręką i bez dalszych wyjaśnień wyszedł ciągnąc swoje upośledzone dziecko.

Lekko podenerwowana stanowczym wezwaniem dyrekcji, Zawistowska ściskając dziennik klasowy oraz czerwony notatnik weszła do gabinetu przełożonego. Jak zawsze wzrok kobiety poszybował na niewielki regał ze wspaniałą, prywatną kolekcją książek Kamila Boczkowskiego. Zbiór zawierał głównie dzieła wybitnych zagranicznych autorów, takich jak Ivan Pawłow, Sigmund Freud i innych uczonych uważanych za ojców psychologii. Na biurku zamknięty, z wystającą zakładką leżał bestseler ostatnich lat „Odnaleźć zagubiony umysł” profesora W. A. Kościelińskiego.

– No, więc? Udało się, czy nie? – Poddenerwowany dyrektor siedząc w fotelu na przeciw Zawistowskiej, odsunął na bok książkę na której przez chwilę utknął wzrok nauczycielki. – Mała Brzezińska, się odezwała?

– Niestety… Nie do końca… – Nauczycielka mówiąc lekko się jąknęła, gdyż znała sceptyczne nastawienie pryncypała do podejmowanych przez nią ostatnio wysiłków.

– Jak to, nie do końca? Nie rozumiem? – Dyrektor był człowiekiem czynu i świetnym organizatorem. Uznawał jedynie odpowiedzi w systemie zero-jedynkowym. – Czyli nic z tego nie wyszło?

– Myślę, że potrzeba jeszcze jednej sesji…

– Sesji?! Z kim sesji?! – wszedł Zawistowskiej w słowo Boczkowski.

– Już panu mówiłam, że nie mogę powiedzieć – próbowała tłumaczyć kobieta. – To skomplikowane…

– W żadnym razie, to nie jest skomplikowane! – fuknął dyrektor. – Po prostu, jeśli nie powie mi pani kim jest ów Narrator i jakie ma uprawnienia… – Mężczyzna urwał, gdyż zdał sobie sprawę, że powtarza słowa sprzed kilku godzin, kiedy spierał się z Zawistowską w tej kwestii. – W żadnym razie nie zgodzę się więcej, aby jakiś obcy, nieznany nikomu pseudo-psycholog robił sobie doświadczenia w mojej szkole! – Wiesława słuchała podenerwowanego przełożonego, wpatrując się w leżący na biurku wolumin „Odnaleźć zagubiony umysł”. Postronny obserwator mógłby dostrzec walkę sprzecznych uczuć na twarzy kobiety. – Już i tak naraziłem renomę szkoły oraz swoją karierę godząc się na ten... Pożal się Boże, eksperyment – perorował przełożony. – Wyraziłem zgodę na opowiadanie tej „bajki”, tylko dlatego, że przekonała mnie pani iż stan psychiczny nie tylko tego dziecka, ale reszty poturbowanej mentalnie klasy 3B ulegnie dzięki temu poprawie. Tym razem koniec! Mówię, to pani …

– To był on. – Zawistowska podsunęła na środek biurka odłożoną chwilę wcześniej przez Boczkowskiego książkę.

– Co…? – Wybity z rytmu dyrektor wpatrywał się w bestseler nic nie rozumiejącym wzrokiem. – Przepraszam, co pani powiedziała?