Anioł Stróż 1

Witajcie, to opowiadanie już tu kiedyś gościło, ale było to w czasach, kiedy stawiałam tu pierwsze kroki.

Miało masę wszelakich błędów i generalnie całe się rozjeżdżało. Od czytania bolały zęby.

Mam nadzieję, że jest ciut lepiej.

Przez wysokie sięgające sufitu okna do gabinetu wpadało słońce, pieszcząc złotymi promieniami masywne mahoniowe meble. Bogaty wystrój pomieszczenia miał za zadanie onieśmielać podwładnych.

Mężczyzna siedzący przy biurku nawet nie uniósł głowy znad komputera, kiedy rozległo się ostrożne pukanie do drzwi.

- Wejść! - padło polecenie rzucone oschłym tonem.

W progu stanął młodzieniec. Jego biała koszula i spodnie, prawie że zlewały się z potężnymi skrzydłami na plecach. Jedynymi barwnymi akcentami były ciemne, po żołniersku przystrzyżone włosy i niebywale wręcz szafirowe oczy.

- O co chodzi Michaaszu?- zapytał przełożony, nadal nie odrywając wzroku od monitora, ale głosem zdecydowanie już łagodniejszym.

- Chciałem złożyć podanie o zmianę podopiecznego.

Dopiero teraz mężczyzna przy biurku spojrzał na przybysza z zainteresowaniem. W zasadzie nie zdarzało się, by anioł stróż, występował z taką prośbą.

- Zajmujesz się Leną, prawda?- Kiedy Michaasz skinął głową, kontynuował. - Dziewczyna jest dobra i czysta. Ma ósemkę, w dziesięciostopniowej skali, a to nie mało. Dziewięć otrzymują święci, a jedyną dziesiątką była Maria, matka Jezusa.

Białoskrzydły chłopak odetchnął głęboko, zanim odpowiedział. Starannie przygotował się do tej rozmowy.

- Za życia mieszkałem w klasztorze, a później, już jako opiekun, zajmowałem się samymi mężczyznami. Nic nie wiem o nastoletnich panienkach. W ubiegłym miesiącu niemalże nie doszło do tragedii, kiedy to Lenę zaczepiło dwóch mężczyzn.

Przełożony pogrzebał chwilę w stercie papierów na biurku; aż wreszcie wyciągnął dotyczący sytuacji raport.

- Nie było w tym jej winy, w żaden sposób nie prowokowała napastników. A ty świetnie sobie poradziłeś, sprowadzając w to miejsce policjanta.

Anioł stróż skinieniem głowy przyjął pochwałę zwierzchnika, jednak nadal wydawał się stać przy swoim postanowieniu.

Brązowe oczy z uwagą wpatrywały się w zielone.

- Dlaczego?

Michaasza oblał krwisty rumieniec.

- Ona wodzi mnie na pokuszenie- zdołał wreszcie wykrztusić.

Przez chwilę w gabinecie panowała niezmącona cisza.

- Jest sezon urlopowy- po pewnym czasie odezwał się szef,- Nie mamy na chwilę obecną żadnych aniołów na zastępstwo. Będziesz musiał zaczekać jakieś dwa tygodnie, do powrotu Ględy. Ona przejmie Twoje obowiązki. A tymczasem idź i módl się.

Dwa tygodnie, myślał chłopak, opuszczając gabinet i sekretariat. Tyle chyba wytrzymam.

Ósemka łamie przepisy, z niezadowoleniem pomyślał Michaasz, ziewając. Jego podopieczna, sprawnie i cicho, niczym indiański tropiciel przemknęła się obok budki obozowego stróża, by po chwili zniknąć pomiędzy drzewami w lesie. Do powrotu Ględy i przejęcia przez nią podopiecznej zostały tylko trzy dni, i to właśnie teraz Lena musiała wymknąć się na nocną przechadzkę.

Nikogo nie powiadomiła, gdzie idzie, potępiał jej zachowanie anioł, zmuszony przedzierać się przez leśne ostępy za filigranową postacią.

Dziewczyna na moment przystanęła, zastanawiając się nad wyborem ścieżki, aż wreszcie wybrała tą prowadzącą nad niewielkie jeziorko. Noc była parna i duszna, więc Michaasz, aczkolwiek niechętnie rozumiał pomysł Leny, by szukać ożywczego chłodu nad wodą. Sam za życia postąpiłby nie inaczej.

Posiedzą tu chwilkę, a później grzecznie wrócą do obozu, przynajmniej taką miał nadzieje. Przycupnął na zwalonym pniu, obserwując, jak podopieczna zsuwa z nóg obuwie i bosą stopą sprawdza temperaturę wody. Rude loki zafalowały, gdy odwróciła się i spojrzała dokładnie w to miejsce, w którym siedział i stróżowi przez moment wydawało się, że jest widzialny.

Ludzie nie widzą aniołów, natychmiast zganił się w myślach za tak niedorzeczny pomysł. Tymczasem Lena nie poprzestała na pozbyciu się butów, szybkim ruchem ściągnęła przez głowę bawełnianą sukienkę, i beztrosko rzuciła ją na trawę. Oczy Michaasza zrobiły się wielkie ze zdumienia, gdy blask księżyca opromienił mlecznobiałe półkule piersi.

Próbował skromnie odwrócić wzrok, jednak półnaga postać miała w sobie coś magnetycznego. Jak Rusałka, nimfa wodna.

Gdy ręce dziewczyny powędrowały w okolice koronki majteczek, nie wytrzymał, zerwał się z pnia i jak oparzony, ciężko łapiąc powietrze, uciekł między drzewa.

Ojcze Nasz Któryś Jest w niebie... powtarzał raz po raz, usiłując uspokoić rozszalałe zmysły. Czym zasłużyłem na tak ciężką próbę, pytał, niemo spoglądając w rozgwieżdżone niebo.

Nim doszedł do siebie, komunikator umieszczony na ramieniu zamigotał czerwienią i zapikał złowróżbnie.

Gdy wrócił, nad jeziorem panowała niczym niezmącona cisza, tafla wody była jak lustro, gładka i nieruchoma. Nigdzie ani śladu Leny, tylko na trawie nadal leżały jej rzeczy.

Czyściec jest dla mnie zbyt łagodną karą, myślał Michaasz, stojąc przed drzwiami gabinetu przełożonego, czekając na wezwanie. Był gotów przyjąć każdą karę, jaką tylko planowano mu wymierzyć, co i tak nie mogło zmniejszyć bezmiaru winy, jaką odczuwał. Lena była taka młoda, miała przed sobą całe życie, a teraz już jej nie ma.

Z za drzwi dało się słyszeć oschłe „Wejść”, więc chłopak z pokornie pochyloną głową przestąpił próg. W środku szef nie był sam, odwrócona w stronę okna stała jakaś postać. Srebrne skrzydła otulały ją miękko, uniemożliwiając dojrzenie jakichkolwiek szczegółów.

Pewnie ktoś z zarządu, pomyślał anioł, czyli czeka mnie piekło.

- Ktoś chce cię poznać - odezwał się przełożony.

Czas przystanął na kilka sekund. W stronę Michaasza obróciła się rozpromieniona Lena.

- Miło Cię znów zobaczyć - uśmiechnęła się psotnie.