Komnata #3

3. O komnacie

Gdy dziewczynki się rozpakowały i wzięły przyjemny prysznic, zeszły do kuchni i spotkały wszystkich przy jednym stole.

- Mamo? Jeszcze nie pojechałaś? - zdziwiła się Jula

- Jeszcze nie. Chciałam się z wami tylko pożegnać. - podeszła do nich i ucałowała je w czoło - To ja już się zbieram. Będziecie grzeczne, prawda?

- Tak- odpowiedziały nastolatki równocześnie.

W tym czasie jak mama wyszła z domu, Wanessa zaczęła rozmowę.

- Jak wam się tu podoba?

- Jest bosko - odpowiedziała Selena.

- Skąd się wziął ten cały Jacob i czemu go wcześniej nie poznałam?- zapytała się Jula.

- Czyli już go poznałyście? - zdziwiła się kobieta - On pomaga mi zadbać o ogród. Traktuję go jak syna. Miał za sobą ciężkie życie. Jest on z domu dziecka.

- Żal mi go - odezwała się cicho Selena.

- Nie smuć się - powiedział chłopak wchodząc do kuchni.

Selena się lekko uśmiechnęła

- Jacob, zajmij miejsce przy stole. - powiedziała ciocia - Mam sprawę do omówienia.

- Wszyscy zaczęli uważnie słuchać.

- Od piętnastu lat jestem strażniczką magicznej komnaty, która znajduje się pod fontanną.

Nastolatki wybuchnęły śmiechem.

- Przecież nie ma czegoś takiego jak magia - powiedziała Julka płacząca ze śmiechu.

- Mylisz się, jest i to bardzo potężna! - krzyknął Jacob bez uśmiechu.

Dziewczynki spoważniały lecz nadal powstrzymywały się od śmiechu.

- Fontanna, którą na pewno widziałyście jest wejściem do tego magicznego świata. Chcecie go zobaczyć? - zapytała ciocia.

- Tak! - krzyknęły Julka z Seleną.

- No to za mną! - zawołała Wanessa - Jacobie, możesz iść z nami.

- Super - powiedział uradowany chłopak.

W drodze do komnaty, ciocia opowiadała jak wejść do niej i co tam się mieści.

- By można było tam wejść, należy powiedzieć dwa słowa "Wrusicus Masicus". Głównie mieszkają tam wróżki, ale jest też tak parę jednorożców. Nie ma tam złych stworzeń.