Komnata #5

Słodka chwila

Do Seleny podleciała jedna z wróżek. Była chuda, miała na sobie pomarańczową sukienkę. W tym kolorze miała też włosy. Istota odezwała się. Jej głosik był bardzo piskliwy. Dziewczynka nic nie zrozumiała.

- One nie mówią w naszym języku. Przejdziesz się ze mną wzdłuż rzeki? - powiedział Jacob zza jej pleców.

- Jasne.

Szli tak przez parę minut w ciszy. Gdy stanęli, byli bardzo blisko siebie.

- Szkoda, że nie mówią w naszym języku. Fajnie by było mieć taką małą przyjaciółkę - szepnęła Selena.

- Masz rację, fajnie by było

Ich twarze były od siebie o kilka centymetrów. Jacob był coraz bliżej dziewczynki. I stało się. To był pierwszy pocałunek nastolatki. Całowali się przez chwilę, a gdy już skończyli chłopak wziął Selenę za rękę.

- Kocham cię - szepnął do jej ucha.

- Ale Jacob, znamy się zaledwie jeden dzień, a my już się całujemy - powiedziała próbując złapać oddech.

- Jak tylko cię zobaczyłem, od razu się zakochałem. Miałem nadzieję, że coś między nami kiedyś zabłyśnie.

Nastolatek puścił ręce dziewczyny i zaczął się oddalać. Ona jednak pobiegła za nim i z powrotem złapała go za rękę.

- Jacobie Nathanie Monroe, oczywiście, że cię kocham. Ja tak samo jak ty od razu się w tobie zakochałam, tylko, że dopiero się poznaliśmy. Będziesz moją drugą połówką, prawda?

- Tak, na zawsze.

Oboje wpadli sobie w objęcia. Znikąd pojawiła się Julka.

- Dobrze, dobrze nie przeszkadzajcie sobie.

Oddaliła się od nich płacząc.

- Julka! - krzyknęła Selena, ale tamta jej już nie usłyszała.

Dla dziewczynki to był najszczęśliwszy dzień w życiu. Jeszcze z paręnaście minut spędziła czas ze swoim nowym chłopakiem, gdy usłyszeli wołanie cioci. Nastolatka była wściekła na Julię. Nie wiedziała czy jest zazdrosna, czy może była ona na nią wściekła. Nie podobało jej się to. Trzymając się za ręce z Jacobem poszli w kierunku Wanessy. Po powrocie przez resztę dnia Selena z Julką nie rozmawiały.