Koroner Hawk (3)

Jej dłoń z gracją wysunęła się w jego kierunku, czekała, aż koroner przywita się z nią należycie. Zgodnie z dżentelmeńską etykietą ucałował gładką, pachnącą migdałami skórę i podążył za jasnowłosą w głąb rezydencji. Zdziwiło go, że nie zastał w progu samej Rossignol, zastanawiał się, czy kobieta naprawdę tkwi w tak przeogromnej żałobie, czy to również stanowi element tej dziecinnej zabawy. Wiedział jedno – blondynka, którą przed chwilą poznał, doskonale znała się na tego typu igraszkach. Jej ciało, twarz, nawet wesołe spojrzenie, były częścią niezwykle podłego spektaklu.

– Philomela Andrix, zajmuję się wszystkim pod nieobecność madame Rossignol – przedstawiła się, gdy oboje znaleźli się w przestronnym salonie. Hawk próbował się nie rozpraszać, ale nawet do niego dotarła myśl, jak nietypowe jest wnętrze tego burdelu. Nie żeby odwiedzał je często – gdy jeszcze Rachel darzyła go wielką miłością, a konkretniej, nim zostawiła go dla tłustej świni z bankowości, zaszczepiła w nim pewne przyzwyczajenie. Po pracy wracał w ramiona cudownej, pięknej i mądrej kobiety, która w dodatku owijała go sobie wokół palca jak żadna inna. Była świetna w łóżku, nigdy im się nie nudziło. Nawet Rossignol brakowało tego sprytu i osobowości. Nie czuł potrzeby, żeby kiedykolwiek w ciągu tamtych filmowych siedmiu lat zajrzeć choćby kątem oka do domu publicznego, a co dopiero spojrzeć na inną. To pomagało mu w śledztwach, gdy przestępcami okazywały się pociągające, młode nimfomanki, których chyba największym marzeniem był stosunek z funkcjonariuszem na służbie. Rachel miała jednak paskudną wadę, która w przeciwieństwie do związku Hawka z Margot, ich akurat poróżniła. Nadal w pamięci miał jej słowa, gdy odchodziła: „Seks z tobą był świetny, ale o stokroć bardziej wolę pełny portfel i inną kolię na każdą minutę mojego życia”. Musiał przyznać, że go to wówczas dobiło. Przypomniał sobie Margot i to, jak ona była wobec niego oddana. Żałował, że ją opuścił, ale tylko przez chwilę. Finalnie pochłonęła go praca i ciągle wiszące nad nim widmo morderstw i wszelkiego plugastwa.

– Maverick Hawk, koroner. Madame Rossingol zapewne uprzedziła was, że przeprowadzę dzisiaj śledztwo – powiedział, uważnie ją obserwując. Nie odpowiedziała, skinęła tylko głową i złapała stojącą na przeszklonym stole butelkę białego wina. Spojrzał na nią nieco dokładniej, niż przy wejściu. Miała lekko odstające uszy i paskudną bliznę na szyi, tuż pod włosami, która zakrywała jej część ucha. Wyglądała na pozostałość po silnych oparzeniach, jednak w żadnym innym miejscu na szyi, bądź dekolcie, nie występowała podobna zmiana. U lewej ręki nie miała dwóch paznokci, co próbowała ukryć, nosząc aksamitne rękawiczki.

– Jeśli uważa pan, że morderca jest wśród nas, to grubo się pan myli – odparła, wracając do koronera. Podała mu pusty kieliszek i nalała do niego wina, zmysłowo dotykając jego dłoni.

Przypominała mu niedoświadczoną dziewczynkę, która próbowała jarmarcznymi sztuczkami zwrócić na siebie uwagę starszych chłopców. Zachowywała się w zbyt oczywisty sposób i był pewny, że w życiu nie miała do czynienia z prawdziwym detektywem. Prawie tak pewny jak tego, że w ten sposób omamiła niezliczoną ilość policjantów ze Scotland Yard. Znała dużo pięknych kłamstw i operowała ciekawą kobiecą machinacją, ale to było nadal zbyt mało, żeby go przechytrzyć. Postanowił jednak do pewnego momentu założyć odpowiednią maskę i rzucić się w ten zwodniczy taneczny wir, który piękna Andrix popędzała rogatym batem.

– Przesłuchanie jest jednym z obowiązków, które mam w swoim repertuarze. I, niestety, wyklucza on spożycie alkoholu. Trzeźwość władz umysłowych to jedna z istotniejszych rzeczy w śledztwie.

– No tak. Niech pan wybaczy, jestem trochę zagubiona, w ogóle o tym nie pomyślałam. Nie potrafię wrócić do normalnego życia po śmierci Crecerelli. Była dla mnie jak siostra, dla nas wszystkich…

– Panno Andrix, muszę przesłuchać inne dziewczyny. Gdy przyjdzie pani kolej, wrócę tutaj. Proszę zabrać mnie do… – tutaj rzucił okiem na notatnik. – Migueli Acevedo.

– Miguela nie potrafi zbyt dobrze mówić po angielsku.

– Spokojnie. Znam trochę hiszpański.

***

– Koroner Maverick Hawk – podał dłoń Hiszpance. Uścisnęła ją mocno, posyłając mu wymuszony uśmiech. – Będę cię przesłuchiwał, gwoli ścisłości.

– Wiem. Mów.

Nim zdecydował się zadać pierwsze pytanie, wyjął pustą kartkę z klasera, cały czas patrząc na Miguelę kątem oka, i powoli przesunął skrawek papieru po stole w stronę kobiety. Udało mu się zobaczyć trzy rzeczy. Tatuaż nad obojczykiem, bliznę po nożu na barku i podobnie jak Philomela, miała wyrwane paznokcie. Cztery.

– Jak tutaj trafiłaś? Jeśli będzie ci łatwiej, możesz pisać – upewnił ją, kładąc przy karteczce również ołówek.

– La senora Rossignol, zobaczyła mnie na egzekucji, gdy przebywała w Hiszpanii. Byłam poszukiwana za zamordowanie ojca. Mieli mnie wieszać. Ella me salvo.

– Czyli jesteś jej wdzięczna – stwierdził. Coś mu mówiło, że każda z prostytutek pod jurysdykcją Margot żywiła wobec niej tego typu uczucie.

– Si.

– Czy ktoś tutaj był ci wybitnie bliski?

Miguela zawahała się przez moment, nerwowo mrugając oczami.

– Jest. Philomela. Jest miła, dobra. Y confio en ella por completo.

– Rozumiem. Byłaś w wojsku, prawda?

Przez chwilę milczała.

– Si.

– Kim był twój ojciec?

– Mogę zadać pytanie? Maverick.

– Oczywiście.

– Skąd wiesz, że byłam w wojsku?

– Blizny na kłykciach, delikatne wgłębienie po ranie postrzałowej. Bokser, albo żołnierz. Ale upewnił mnie tatuaż hiszpańskiej partyzantki. Teraz ja. Kim był twój ojciec?

– Generałem. Mój oddział miał za zadanie go pojmać. Mi się udało. Zabiłam go.

– Dlaczego?

– Dowódca zapewniał, że to będzie dobre dla Hiszpanii. A ja go nienawidziłam. Ojca.

– A Rossignol uratowała cię od niechybnej śmierci. Dobrze. Teraz bardziej konkretne pytanie. Crecerella Chivutti. Znałaś ją, prawda?

– Oczywiście. Prawa ręka madame.

– Jakie relacje cię z nią łączyły? Jaka była twoim zdaniem?

– Cress? Byłyśmy sobie obojętne. Ale ona i Philomela. No se gustaban mutuamente.

– Jeszcze jedno. Kojarzysz ten zegarek?

– Tak. Ręcznie zdobiony, na zamówienie. Nosił go baron Chavechette.

– Co się z nim stało?

– Nic. Ostatnim razem był u Philomeli, pewnie go zostawił. Tak się zdarza.

– Dziękuję, Miguelo. Na ten moment tyle mi wystarczy. Poprosisz Narcisse?

– Si, Maverick.