Łowczyni: Zmierzch wilka ✦ Rozdział 10

– Musisz wiedzieć... – Riss poprawił się w kulbace, kontynuując monolog, zupełnie nieprzejęty brakiem zainteresowania ze strony rozmówcy. – Musisz wiedzieć, że nie obcy jest mi ciężar miecza.

– Aha – mruknęła drana, wydymając kpiąco wargi. – Widziałam dwa dni temu, jaki z ciebie wój na schwał. Rzygałeś dalej, niż widziałeś.

– Przywykłem do widoku krwi i trupów, ale tamto... To była masakra! Wszędzie leżało pełno flaków, wszystko zabryzgane i... Cóż, nie jest może ze mnie szermierz na miarę twoich umiejętności, ale z drugiej strony, któż jest?

– Znalazłoby się wielu, wierz mi.

Po twarzy kobiety przemknął rumieniec. A może było to tylko złudzenie? Riss nie miał pewności.

– Sama położyłaś sześciu chłopa...

– Miałam dobrą pozycję. Mała powierzchnia działała na moją korzyść.

– Mała powierzchnia, mówisz... Też mogli ją wykorzystać.

– Ale nie wykorzystali.

Jechali w milczeniu. Na niebo mozolnie wspinało się słońce. Głębokie zaspy stopniowo malały, aż wkrótce dojrzeli pierwsze place gołej ziemi, widoczne spod topniejącego śniegu. Coraz częściej czuli na twarzach podmuchy ciepłego, południowego powietrza, więcej mijali krzewów i drzew.

Deidree odetchnęła głęboko. Ostatni raz widziała słońce kilka miesięcy temu, stęskniła się za promieniami muskającymi skórę, za tym radosnym, żółtym światłem. Na północy nie było go wcale. Niebo, wiecznie upstrzone różnorodnymi odcieniami szarości, zwykle okrywały burzowe chmury, z których wściekle sypało śniegiem. Pewnie dlatego nigdy nie umiała dłużej zagrzać tam miejsca.

– Powiedz – zaczął Sewel, trąc kark z zakłopotaniem. – Miałaś duże problemy z właścicielami?

– Nie byli zachwyceni. – Drana skrzywiła się.

– Mieli trochę roboty, to prawda, ale pokrzywdzeni czuć się nie mogą.

– Co masz na myśli?

– Mówiłem ci już – rzekł dumnie, uśmiechając się przy tym. – Nie lekceważ kupców, a w szczególności tych zarządzających gildiami. Dogadaliśmy się, zawarliśmy pewnego rodzaju... umowę.

Po raz pierwszy od naprawdę długiego czasu spojrzała na niego, a w jej oczach błysnęła iskra ciekawości.

– Właściciele zatrzymali dla siebie wszystko, co polegli mieli przy sobie. Od biżuterii tego starego głupca, po sakiewki, bardziej lub mniej pękate, jego pachołków. Można powiedzieć, że na trupach ubili niezły interes. Za to mogliby, dajmy na to, wynająć pięć ekip budowlanych i pięciokrotnie przeremontować cały lokal. Do tego dorzuciłem im kilka miedziaków na do widzenia i ku utrzymaniu przyjacielskich stosunków. Również w twoim imieniu.

– Zbyteczna łaska.

– Ja myślę inaczej. Lepiej żeby następnym razem nie było niedomówień, jakichś niechęci i wyrzutów.

– Żadne pieniądze nie wymarzą z ludzkiego umysłu strasznych obrazów, które niewątpliwie będą prześladowały poczciwą Lu po nocach. Widziałeś ich twarze, Sewel? Ona blada jak śmierć, zemdlała niemal od razu, a on, choć chłop silny i z mieczem obyty, ledwie się przed wyrzyganiem powstrzymał. Spojrzał mi wtedy w oczy, a głęboko w nich dostrzegłam lęk i zwątpienie. Niewielu ludzi jest mi życzliwych, jedni mają mnie za wiedźmę, inni za potwora bądź pospolitego mordercę. Wielu zaś unika mnie ze strachu przed Kharrenem. Ale oni... Oni akceptowali mnie i to, kim jestem, gościli i obdarzali sympatią, a teraz... Nawet jeśli przyjmą mnie pod swój dach, nie będzie już tak jak dawniej.

Riss milczał. Choć na usta cisnęła się kąśliwa uwaga, powstrzymał się. Wiedział, że teraz drana potrzebowała ciszy i spokoju, sam na sam z własnymi myślami.

Po niespełna godzinie Deidree wyjęła z juków rulon zwierzęcej, wygarbowanej skóry. Palcem wycelowała w punkt, w którym mniej więcej się znajdowali, po czym oceniła odległość dzielącą ją od Rozstajów. Tam mieli się pożegnać – ona jechała ku Czarnemu Borowi, Sewel Riss zaś zmierzał w zupełnie innym kierunku, do Camoru – Miasta nad miastami, stolicy Irdenu, do której i ona zamierzała się udać po wizycie u Egli. Wciąż zastanawiało ją tajemnicze zlecenie. Śmierdziało jej to kłopotami, ale i dużą kasą. Poza tym, była kurewsko ciekawa, czemu zleceniodawcy zależało na anonimowości.

"Jeśli będzie szło o prywatne porachunki albo ludobójstwo, odmówię z miejsca, jak wielkiej nagrody by mi nie zaoferowano" – myślała, wpatrując się w grzywę wierzchowca. – "To wbrew kodeksowi i... I wbrew mnie samej. Ale gdy obiektem zadania okaże się frydr, przyjmę zlecenie z miejsca. Potrzebne mi będą pieniądze. Życie w stolicy jest niesłychanie drogie, a poza tym przydałoby się nowe siodło dla Diabła. I może jakiś nożyk bym sobie sprawiła? Albo..."

– Deidree?

Deidree uniosła wzrok.

– Tak się zastanawiałem – zaczął Sewel, trąc kark.

Drana zauważyła, że robił to zawsze, gdy się czymś denerwował.

– Długo już jesteś na szlaku? – spytał wreszcie, choć przyszło mu to z niemałym trudem.

– Długo.

– Musiałaś być przez ten czas bardzo samotna.

– Nie na tyle, by skończyć z tobą w krzakach, Riss.

– No i wszystko zepsułaś. – Machnął ręką niezadowolony. – W sumie niczego innego się nie spodziewałem. Ale próbować zawsze warto.

Deidree nie skomentowała. Nie było czego komentować.

– Nie odmawiaj sobie przyjemności z życia. – Nie dawał za wygraną.

– Błagam, Sewel.

– Kiedy ja mówię poważnie!

– Nie namówisz mnie, choćbyś mi płacił w worach złota.

– Nie próbuję, teraz jedynie wcielam się w rolę przyjaciela i doradcy.

Spojrzała na niego z politowaniem spod uniesionych brwi. Ten facet naprawdę miał tupet.

– O czym ty pieprzysz?

– O radości, namiętności, o tym, co sprawia, że nasza marna ludzka egzystencja ma sens. Z tego co opowiadałaś, snujesz się po Irdenie i polujesz na frydry od jakichś sześciu lat. Jeździsz od miasta do miasta, od wsi do wsi i eliminujesz zagrożenie. Wiesz co jest w tym złe? Że zapomniałaś o sobie.

– To znaczy?

– Służbistka z ciebie. Bierzesz zlecenie, wykonujesz je, przyjmujesz zapłatę, odjeżdżasz. I tak w kółko. A co z twoimi pragnieniami? Marzeniami? Potrzebami? Nie masz czasem ochoty osiąść gdzieś i odpocząć? Albo się zabawić?

Milczała, obserwując jakiś punkt na horyzoncie. Diabeł zaparskał.

– W życiu chodzi o coś więcej niż o wyparówanie flaków i ucinanie wilczych łbów.

– Mylisz się, Sewel – rzekła w końcu, a jej głos zabrzmiał głucho i nieszczerze. – Jestem draną, draną z Kharrenu. Celem mojego istnienia jest zabijanie frydrów, a nie pląsanie na potańcówkach czy praca w polu. To, o czym mówisz... To nie dla mnie, dla mnie jest miecz, Sewel. Miecz i ciepła jucha.

Mężczyzna spojrzał na nią, a w jego oczach znalazła coś, co ugodziło ją do żywego. Coś co sprawiło, że jej spokój został zachwiany i ogarnął ją gniew.

To było współczucie.

– Żal mi cię, Deidree – powiedział ze szczerym smutkiem. – Naprawdę.

– Niepotrzebnie – ucięła, zarzucając głową hardo. – Zbędny mi twój żal i współczucie. Pilnuj lepiej swojego zasmarkanego nosa, Riss, bo ktoś ci go utnie.

Kupiec nie odpowiedział. Przez resztę drogi, aż do zmierzchu, jechali w milczeniu.