New Life in Old Memories- Rozdział II

- Alame! - krzyknęła zdenerwowana dziewczyna. - Alame! - wrzasnęła ponownie tak głośno że parę osób w sali zlękło się lekko. - Czemu mnie ignorujesz do cholery? - kontynuowała już mocno poirytowana Mei. - Mieliśmy ustalić co zrobimy w sprawie jutrzejszej akcji.

-Tak tak, spokojnie Mei -odpowiedziała lekceważąco Alame. - Mamy jeszcze całą masę czasu, nie widzisz, że gram w OFF?

Zdenerwowana Mei jedynie spojrzała pełnym gniewu wzrokiem na Alame, po czym westchnęła i usiadła przy swoim komputerze.

- Dobra. - Jak już wiecie jutro będzie miał miejsce wybuch bomby w szkole jak to scenariusz nakazuje. - Kto chce podłożyć ładunek? - Mei tak strasznie się uśmiechnęła, że zgromadzona grupa dobrze wiedziała, iż jedno z nich nie będzie miało wyboru.

- Ja mogę to zrobić. – powiedziała jedna z dziewczyn z Sali.

- Cieszę się, że się zgłosiłaś Rose. - ucieszyła się wyraźnie Mei. - Znasz szczegóły prawda? Wszystko musi być dopięte na ostatni guzik. - spoważniała.

- Nie ma takiej opcji żebym zawiodła. - zachichotała Rose.

- A więc ustalone.- wyszeptała do siebie Mei. - Ktoś ma jakieś pytania? – zapytała zgromadzonych zaś wszyscy w odpowiedzi kiwnęli przecząco głową.

Większość osób uczestniczących w spotkaniu czekała właśnie na te słowa. Wiedzieli, że zaraz po nich mogą odprężyć się i cieszyć wolnym czasem. W sumie nie byli oni nawet zainteresowani rozmową. Czekali jedynie, aż Mei skończy swoje standardowe paplanie. Przez wiele lat ich działalności nigdy nic nie popsuło im planów, więc uważają tego typu rozmowy za zbyteczne. To oni byli tutaj panami znającymi przyszłość. I już nie raz omieszkali wykorzystać to dla własnych korzyści, choćby takich jak wykupienie sali w której właśnie się znajdowali. Nowoczesne pomieszczenie z mnóstwem udogodnień z wystrojem w stylu retro, było ich ulubionym miejscem przesiadywań. Nie tylko ze względu na możliwość oderwania się od zewnętrznego świata, ale również czerpania przyjemności z luksusu jaki daje. Niezbyt uczciwe pieniądze zdobyte na loteriach czy giełdzie spokojnie wystarczyły do opłacenia wielu niezbędnych, jak i zbędnych dla nich rzeczy takich jak, wielkie litery będące skrótem nazwy ich grupy wyryte na ścianie. New Life in Old Memories było lekko wybujałą aczkolwiek idealnie opisującą ich grupkę nazwą. Mimo tego że łączyła ich ta jedna wspólna cecha, przez którą trzymają się razem i wzajemnie się siebie boją to jednak wiele ich różniło. Była to największa tajemnica każdego członka, a mianowicie wiek w którym cofnęli się do przeszłości. Wiadome było że najstarszy członek posiada największą wiedzę, jednak głupie przyznanie się do tego jedynie by pozbawiło go przychylności reszty, a dopiero za parę lat ów osoba mogła tą przewagę uzyskać. Przez ten sam fakt członkowie boją się okazywać sobie zbyt wiele emocji lub jakichkolwiek uczuć, ponieważ nie wiadomo było kto z nich posiada umysł 60-letni, a kto 20-letni. Ich celem zaś istotnie były własne korzyści. Życie w luksusie. Nic więcej ich nie obchodziło. Można było powiedzieć, iż są mini mafią zdolną do wszystkiego ze względu na olbrzymie zasoby pieniężne. Bewzględną i wykorzystującą ludzkie istnienia dla własnych korzyści. Nie inaczej miało być jutro…

Dla członków NLOM-u ataki terrorystyczne były na porządku dziennym. Byli w stanie wywołać eksplozję jedynie w celu zamordowania paru niewygodnych osób lub dla zwykłego odwrócenia uwagi policji. Rose jak zwykle pewna siebie wzięła plecak z bombą i pomaszerowała w kierunku miejsca wybuchu. Po jej minie zdecydowanie było widać, iż to nie jej pierwszy raz ze śmiercią na plecach odliczającą czas ostatnich sekund życia pobliskich osób. Podeszła pod salę i jak gdyby nigdy nic postawiła przy niej swój plecak i oddaliła się na górne piętro. Jednak przez swoją pychę jeszcze nie spodziewała się, że coś może pójść nie tak. Minęła dosłownie chwila gdy usłyszała wybuch. Uśmiechnęła się, lecz jej radość nie trwała długo. Bomba która wybuchła za oknem parę okien dalej wywołała taki huk, że nikt nie pozostał by jej obojętny, a szczególnie milionom latających szkieł. W tym samym czasie dało usłyszeć się agonalny krzyk dziewczyny nieszczęśliwie przechodzącej tuż obok wybuchu. Jej ciało w sekundę zamieniło się w poodrywane niezidentyfikowane części ciała rozwalone po całym korytarzu. Krew zaś zamalowała większość korytarza na czerwono. Rose lekko pokaleczona i pokrwawiona nie wyglądała na mocno zaskoczoną tym faktem. Zamiast tego stała i czekała wpatrując się w wejście prowadzące na dolne piętro. Po chwili wybiegł z niego cały spocony i zestresowany chłopak. Rose zatrzymała go, uśmiechnęła się odrażająco, zaś następnie powiedziała.

- A więc i ty jesteś jednym z nas. Nawet nie wiesz jak bardzo się z tego powodu cieszę Drey. – po wypowiedzeniu owych słów Rose wyjęła ze spodni nóż po czym zaczęła powoli zbliżać się do wstrząśniętego faktem ostatnich wydarzeń chłopaka.