New Life in Old Memories- Rozdział III

Jak dotąd świat nigdy nie był aż tak okrutny. Nawet kiedy wydawał się bezlitosny i bił mnie po twarzy swoim brakiem litości to ja wciąż walczyłem. Szukałem rozwiązań a nie problemów. Jednak jak wiele zrobić może człowiek w obliczu takiej nienawiści. Tak ogromnego bólu, takiej niewyobrażalnej rozpaczy. Co ja jeden mogę zrobić by ta jedna szara osoba przechodząca koło mnie mogła się uśmiechnąć. Chociaż przez chwilę pomyśleć o tym jak bardzo cieszy się z tego, że zwyczajnie żyje.

Te myśli od zawsze krążyły w mojej głowie. Krzyczały do mnie dawając mi siłę. Zaś tym razem nie było inaczej. Moment w którym Rose rzuciła się na mnie z nożem chyba utkwi mi w pamięci do końca życia. Sam nie jestem pewien jakim cudem uniknąłem tego uderzenia. Była tam tylko jej chudziutka ręka trzymająca narzędzie mordu tuż przy mnie. Nie pamiętałem kiedy tak mocno złapałem jej dłoń. Zapomniałem nawet jak moja ręka przechyliła cios który uderzył mocno w jej prawe ramię. Jednak istotnym jest również to, że po prostu nie chciałem widzieć Rose w tym stanie. Do teraz jedyne co zapamiętałem to jej słowa, które wyszeptała przed straceniem przytomności.

-Czerwień doprawdy zawsze była piękna.

Po tym czego doświadczyłem mętlik w mojej głowie stał się jeszcze większy, co już dawno uważałem za niemożliwe. Pytania, milion pytań na które nie znałem odpowiedzi. Jednak najbardziej niedającym mi spokoju było jedno. Co Rose miała na myśli mówiąc: „A więc i ty jesteś jednym z nas?”

Czy naprawdę możliwym jest, żeby istniało więcej takich jak ja? Ta myśl krążyła mi w głowie i straszyła zarazem. Dobrze wiedziałem, że mój dom nie jest już bezpiecznym miejscem. Podobnie jak i to, iż moja rodzina również jest zagrożona. Lecz nie wiedziałem jak ich ostrzec. Nie było opcji na to, że uwierzą w coś tak absurdalnego. Przez to musiałem posunąć się do czegoś okropnego. Wmawiałem sobie raz po raz. To dla ich dobra, przecież oni inaczej mogą zginąć. Z tego właśnie powodu w fizycznym wieku 15-lat porwałem moich rodziców. Uśpiłem ich zaś następnie przeniosłem do auta i późnym wieczorem przewiozłem do pobliskiego opuszczonego domu. Jeśli ktokolwiek uznał by moje działania za szalone, to ciekaw jestem co zrobiła by ta osoba, gdyby dowiedziała się, że kolejnego dnia jej rodzinie może dostać się zagubiona kulka. Dzięki temu, że mieszkanie było dosyć stare i zapuszczone nikt nie miał ochoty obejrzeć go od środka. Budynek w pewnych miejscach grozi zawaleniem co odgania wszelkich bezdomnych. Jednak mam nadzieję, że piwnica w której zamknąłem rodziców wytrzyma chociaż ten jeden dzień, póki nie będę miał lepszego pomysłu. W nadziei, że nie uda im się opuścić piwnicy gdy się obudzą, poszedłem do centrum miasta. Wiadomym celem jest zdobycie większej sumy pieniędzy która istotnie bardzo się w owej sytuacji przyda. Prowiant który zostawiłem rodzicom nie starczy na długo, a utrzymanie trzech osób kosztuje. Zawsze brzydziłem się oszustwami, ale w tej sytuacji zostałem przyparty do muru. Obiecałem sobie, że pieniądze które uzyskam posłużą jedynie dobremu celowi, który zresztą ja sam egoistycznie wyznaczyłem. Zaś było nim dobro ludzi dla mnie najważniejszych. Wygranie paru konkursów z rzędu mogło łatwo ułatwić im namierzenie mnie, dlatego za każdym razem musiałem podawać inne dane osobowe. Strach zaś który towarzyszył mi w momencie chodzenia po ciemnych zatłoczonych ulicach był ogromny. Szepty które otaczały mnie i moją głowę. Nie wiedziałem czy zaraz z tłumu nie wyłoni się broń posyłająca mi śmiercionośny pocisk prosto w serce. Mnie skazując tym na śmierć zaś rodziców na tortury mogące skończyć się tak samo. Poszukując rozwiązania owej sytuacji nie byłem w stanie wymyślić nic sensownego. To wszystko było takie trudne. Za trudne dla jednego samiusieńkiego mnie. Kiedy po raz enty krzyczałem w duchu do siebie płacząc wewnętrznie i przeklinając swój los rozbitka, moim oczom ukazało się coś czego nigdy bym się nie spodziewał. Parę dni po wybuchu podczas mijania swojej ulubionej restauracji z czasów studiów ujrzałem w niej Rose radośnie pałaszującą pizzę. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie miała ona tych samych niecodziennych dodatków, które zamawiałem za każdym razem ja. Nie zdążyłem się nawet chwilę zastanowić, gdy Rose odwróciła się w moim kierunku, wstała po czym zbiła krzesłem okno i rzuciła się na mnie namiętnie całując mnie w usta.