Pamiętnik zakochanej nastolatki. 5

Dzień Piąty!

Czuję się lepiej, choć nie jest dobrze. Do takiego stanu dużo mi brakuje, no ale cóż. Zadzwoniłeś dziś do mnie, to było wspaniałe uczucie, usłyszeć twój głos. Długo nie rozmawialiśmy, no ale to zawsze coś, te parę minut. To co popsuło mój dzień, to między innymi kłótnia z mamą o jakąś głupotę. Przecież nie chcę się z nią kłócić, w końcu to moja mama. No ale ona zaczyna, walkę, wymiany poglądów. A ja chcąc czy nie chcąc, zawsze brnę w to dalej. Wyszłam z domu, zaczęłam iść przed siebie. Aż dotarłam do parku, zawsze można tam mnie spotkać. Ujrzałam na jednej ławce chłopaka, siedział taki... przygnębiony. Ale jestem mega nieśmiała, dlatego usiadłam niedaleko. Chłopak był bardzo przystojny, miał koło szesnastu lat. Spojrzałam się na niego, parę razy. A gdy nasze spojrzenia się spotkały, speszona ruszyłam w stronę domu. Tak, stchórzyłam, taka moja natura. Nie potrafię podejść i zagadać do obcego chłopaka. To takie nie realne dla mnie. No cóż, może kiedyś jeszcze raz go spotkam. Po za tym, może bym się zakochała, a tego nie chce. Niestety bardzo łatwo się zakochuje, przez co już parę razy się przyjechałam, na chłopakach. No ale do rzeczy, wróciłam do domu. Otworzyłam drzwi i wtargnęłam na bitwę słowną, rodziców. Nie zwracając na nich uwagę, poszłam do pokoju. Dalej mój dzień zleciał dość monotonnie. Dostałam parę SMS-ów od ciebie, że jest wszystko w porządku, że mnie kochasz... Wierzę ci, ufam. Dlatego próbuje jakoś załatać tęsknotę... Jeszcze dziewięć dni do twojego powrotu!