Tilia Fuentes – Wstęp I

Na mostku cargostatku “Tilia Fuentes”, jak zwykle przed odlotem panował lekki zamęt. Pierwszy oficer Box wytyczał trasy według planu i ilekroć przedkładał kapitanowi kurs, ten burczał na niego i machał rękami.

– Box, czyś ty się z Bombowca Angra urwał? – spytał, wysłuchawszy kolejnej propozycji. – Przecież jak polecimy najpierw na Falcon Bel, a potem do Doku Tanna, to nas nie wpuszczą z uwagi na… – Wyrwał kartkę z drukarki starego typu, pomachał nią Boxowi przed oczami, po czym oddał ją w długie palce pierwszego oficera. – Kwarantannę, Box! Co ty, śpisz od tygodni? W Doku Tanna zarządzono kwarantannę, bo… – Nie skończył, gdyż Magen obrócił na niego przymrużone oko, drugim patrząc z pogardą na dokument.

– Tutaj pisze, Norman… – zaczął. – Ekhem, pardon, jest napisane, kapitanie Orviksen, że: “Rzeźnik uchyla kwarantannę dla cargo, pomocy i wojnostatków klasy Varkeer z Bel od pierwszej do jedenastej”, a Falcon… – złośliwym tonem referował treść wydruku.

– Jest szósty. – Wtrąciła się z twardym akcentem z saturniańskiej Luny Osiem przechodząca przez mostek kobieta. Niosła kubek z parującym płynem i choć z naczynia ciekło, niewzruszenie szła dalej. Jej gołe stopy klapały po podłodze pomieszczenia. Była naga, nie licząc sięgającej jej do połowy uda męskiej koszuli.

Magen spoglądał chwilę na nią jednym okiem, a gdy znikła za załomem korytarza, wskazał długim palcem odpowiedni akapit i postukał weń. Kapitan zerknął i chrząknął, drapiąc się z zakłopotaniem po nieogolonym karku.

– Dobra, dobra. Miałeś rację, przestań na mnie łypać, Box. Daruj sobie pouczenia, pochrząkiwania i złośliwe wytykania palcami. Co odbieramy z Falcon Bel?

Magen przyłożył czteropalczastą dłoń do ucha kapitana i zaszeptał coś, od czasu do czasu klikając w swoim języku.

– Co ty powiesz? – spytał kapitan. – Compfrost urwie nam ghaaka, jak się o tym dowie… Dobra, przestań szeptać, mów po ludzku.

Zanim się zorientował, Magen wyprostował się i założył wszystkie cztery ramiona w urażonym geście. Przymknął pierwsze powieki i stał tak, milcząc wyniośle. Kapitan westchnął, przejechał dłonią po twarzy.

– Box, nie ma czasu na obrażalstwo tu i teraz! Z Doku Tanna, o ile nas nie wykręcą, dokąd? Ka-Tal, czy W-156?

– Z Doku Tanna, jeśli nas nie wykręcą, lecimy na Asteroidę po ładunek Świętej Ameby z Drogos. I z nią na Ka-Tal, owszem. Stamtąd bierzemy…

– Wiem, co stamtąd bierzemy i dokąd z tym lecimy. A potem?

Pierwszy oficer Box uśmiechnął się tajemniczo.

– Potem wracamy po wiesz co.

Kapitan ożywił się.

– Nie gadaj?! Podpisali?

– Podpisali. Teraz tylko dożyć.

– Teraz tylko dożyć – zgodził się kapitan. – Idź i każ Rothling się pośpieszyć, chcę wyruszyć przed świtem.

Jeszcze czas, pomyślał Box, odchodząc. Jeszcze jakieś czterdzieści sześć godzin nocy. Nikt nie może się aż tak guzdrać.

*

– Rothling, ile do odlotu? – spytał Box, wchodząc do sterowni “Tilii Fuentes”. W środku panował zaduch, mimo że jednooka sterniczka miała odgórny nakaz, by wietrzyć sterownię ilekroć znajdowali się w sprzyjającej atmosferze. Magen podszedł do okna, by zdjąć zamki z siłowników sterujących klapami wywietrzników. Wisiały na nich różne części kobiecej bielizny w różnych stadiach świeżości, sztuki broni na hakach z drutu oraz, nie wiedzieć skąd, kokon ćmy z Kratos. Z ciemności kajuty po prawej stronie wynurzyła się bezgłośnie kobieta. Miała rozpuszczone włosy, rozchełstaną białą koszulę i krótką, bambusową tyczkę. Tą ostatnią zamachnęła się i dała oficerowi po łapach. Box był niespotykanie flegmatyczny. Widać nie bardzo chciał wykazać się znaną wśród Magenów szybkością reakcji, gdyż dwa pierwsze uderzenia przyjął, nie cofnąwszy długich dłoni.

– Mnie się pytasz ile do odlotu, barani łbie? – spytała wreszcie, przygryzając cygaro i waląc Magena już po trzeciej ręce. Czwartą Box trzymał wyciągniętą z boku, poza zasięgiem tyczki. – Wy mieliście dopilnować załadunku, ty i stary, Alt miał kupić te swoje części i to wy mieliście mi powiedzieć, że odlatujemy! To ja… – Wskazała na siebie palcem, prawe oko oficera podążyło w stronę jej rozwiązanej na biuście koszuli. – ...czekam na was, durnie, a nie odwrotnie! I gdzie się lampisz?

Box przez chwilę milczał, strzelając wyłupiastymi oczami dookoła.

– Za kwadrans startujemy – rzekł i poszedł w stronę drzwi.

Rothling spojrzała za nim. Wciąż chował przed nią swoją czwartą rękę, by nie dosięgła jej nawet wzrokiem.

– A. Rox?

– Noo...? – spytała, zniecierpliwiona.

– Jak nas wymanewrujesz przez Górę Śmieci, stary prosił, żebyś przyszła na mostek.

– Tja – odpowiedziała po chwili, już stojąc tyłem do niego, zajęta wciąganiem spodni i wykresami na programatorze steru i przysłonami napędu.

Box wyszedł. Gdy zasunęły się za nim drzwi sterowni, z rękawa czwartej ręki wyciągnął należącą do sterniczki różowo-czarną pończochę i przyłożył ją do ust. Wysunął aparat węchu z jamy ustnej, pociągnął kilka razy i schował zdobyczną część odzieży z powrotem tam, skąd ją wyciągnął.

Gdy minął się w korytarzu z Altem, schował też aparat węchu. Główny mechanik był kompozytorem machin z Baster Bel i dezerterem-zaopatrzeniowcem z wojnostatku Federacji Gwiazdozbioru Pieca. Miał nerwy ze stali, jeśli chodziło o maszyny i logistykę. Nerwicę jelit, jeśli chodziło o Magenów, Eskatts, Kolometów i innych ufomorfów z dawnych Czarnych Galaktyk.

Box nawet z zaciśniętymi ustami czuł, co za zamkniętymi podwójnymi drzwiami maszynowni Alt wyczyniał w toalecie. Zganił się za taki brak profesjonalizmu, jakim niewątpliwie było paradowanie z "nosem" na zewnątrz, wyprostował się i flegmatycznym krokiem wrócił na mostek.

– Ancilla spotka się z nami na Asteroidzie – oznajmił, nie odwracając się, kapitan, wskazując na walające się na ziemi spopielone resztki wydruku.

– Obyśmy zdążyli – rzekł Box.

– Nie panikuj. Możemy startować? Mam ochotę na naleśniki.

Pierwszy oficer westchnął.

– Jak Alt wyjdzie z kibla.

Po chwili już statek trząsł się przy starcie.

(Reaktywacja konta!)