Władca kruków (5)

Meghan

Obudziła się wreszcie w swoim łóżku. Było jej na zmianę zimno i gorąco. Ból rozsadzał jej czaszkę, do gardła podchodziły mdłości. Czuła się, jakby miała kaca. Podejrzewała, że stan, w jakim się znajdowała, miał jakiś związek z mężczyzną z jej snu.

Na jego przypomnienie Meghan zadrżała i potarła dłońmi ramiona. Czuła się... brudna, jakby robiła coś bardzo nieodpowiedniego. Ale jednocześnie miała świadomość, że w tym śnie nie była do końca sobą. To on coś z nią zrobił. Sprawił, że poczuła się jakby pewniejsza, zrelaksowana.

Meghan bardzo powoli wstała z łóżka i ruszyła w kierunku łazienki. Po dzisiejszej, bardzo nietypowej nocy, nie miała wątpliwości, że to, co się działo w jej snach, było prawdziwe.

Musiała komuś o tym powiedzieć. Koniecznie. W pojedynkę była zbyt słaba, by stawić temu wszystkiemu czoła.

Obmywając twarz zimną wodą, intensywnie myślała o odpowiedniej osobie, która mogłaby jej pomóc. Rodzice? Nie, z pewnością nie. Alice, jej najlepsza przyjaciółka? Odpada.

Kiedy zdawało się, że Meghan nie znajdzie już osoby, której mogłaby powierzyć swój sekret, nagle o kimś sobie przypomniała. Trevor. Chłopak, który miał bzika na punkcie książek, mógł być jej ratunkiem.

Meghan pospiesznie wytarła twarz i zaczęła się szybko ubierać, co okazało się błędem: mdłości, które po chwili poczuła, zmusiły ją do zgięcia się w pół. Dysząc ciężko, powoli wstała i zaczęła zakładać bluzkę.

Piętnaście minut później weszła do kuchni. Tracy na widok córki zrobiła zmartwioną minę.

- Dobrze się czujesz? - spytała, podchodząc do niej.

Meghan skinęła głową. Skłamała, ale tylko po to, by nie dać mamie powodów do zmartwienia.

- Gdzie tata? - spytała.

Tracy skrzywiła się z niesmakiem. Meghan zrozumiała doskonale tą minę: mama była wkurzona na jej ojca za ciągłą nieobecność w domu, niezależnie czy to była niedziela, tak jak dzisiaj, czy też inny dzień tygodnia.

- Muszę gdzieś iść. Wrócę za godzinę – powiedziała Meghan.

Na szczęście, mama nie wypytywała ją o szczegóły. Pół godziny później dziewczyna stała przed małym, skromnym domkiem. Ręce trzęsły jej się ze zdenerwowania. Nie wiedziała, jak ma zacząć rozmowę z Trevorem.

Zapukała do drzwi domku. Otworzyła jej miła, ciemnowłosa kobieta, na oko trzydziestopięcioletnia.

- Dzień dobry. Jestem koleżanką Trevora. Mogłabym się z nim zobaczyć?

Kobieta uśmiechnęła się ciepło i zawołała w głąb domu. Po chwili w drzwiach stanął wysoki, wiotki chłopak o ciemnobrązowych, niesfornych włosach sterczących we wszystkie strony i jasnoniebieskich oczach. Na jej widok nieco się zmieszał.

- Cześć – przywitała się z nim.

- Cześć – odpowiedział nieco nieśmiało chłopak.

- Moglibyśmy porozmawiać? - zaczęła bez ogródek Meghan. - Myślę, że jesteś jedyną osobą, która mogłaby mi pomóc...

***

- Chrzanisz – przeklął Trevor, łapiąc się za głowę.

Meghan doskonale rozumiała jego reakcję. Gdyby ktoś opowiedział jej o tym, co przed chwilą usłyszał od niej Trevor, też pewnie by tak zareagowała.

Trevor chodził w tę i we w tę po swoim pokoju. Wyglądał, jakby oszalał.

- Mam tylko nadzieję, że nie robisz tego, żeby ośmieszyć mnie przed swoimi koleżankami.

Dziewczyna zapewniła go, że nic takiego nawet nie przyszło jej do głowy. Nie była przecież podłą jędzą.

- Musi między wami istnieć jakieś połączenie – powiedział Trevor i spojrzał na nią. - Czy w przeszłości zdarzyło się ci się coś niezwykłego? Przeżyłaś śmierć kliniczną czy coś?

Dziewczyna pokręciła przecząco głową. O czymś nagle sobie przypomniała.

- Kilka lat temu zaatakował mnie kruk. Od jego zadrapania mam bliznę na przedramieniu. - Zaczęła podwijać rękaw bluzy. - Myślę, że to o to chodzi. - wskazała na małą bliznę w kształcie półksiężyca.

- A ja myślę, że masz rację – odparł na to Trevor.

Meghan uśmiechnęła się do niego, na co on odpowiedział nieśmiałym uśmiechem.