bezsennik 2 - wtajemniczenie

budzi mnie sen

do życia w

matni

gdzie jeden koszmar

noc wybrzmiewa

jak sedno spraw

za raz

ostatni

jak ledwo tykający

zegar

budzi mnie strach

przed martwą

ciszą

która na usta mgłą

opadnie

i pod powieki wleje nicość

ot tak po prostu

bezsasadnie

a gdyby zasnąć

i na dobre

zastygać

między wspomnieniami

w tej pseudo mantrze

pół przytomnej

gubić swój ślad

gdzieś blisko granic

rozpuszczać w mętnych wodach

myśli zacierać niczym

własne lęki

ten jeden spokojniejszy

wyśnić obrazek pośród

wszystkich pięknych

dni zaplecionych

na nadgarstku

jak mocna nić

niech krew zatrzyma

i niech poprawia

chmurny nastrój

śląc tę bezsenność

w inny wymiar