LBnP 30 Ci którzy nie widzą patrząc

Na wzgórzu stoi potężne zamczysko. Niegdyś piękne i dumnie prezentujące swą wspaniałość, teraz jest cieniem samego siebie. Opustoszałe i ponure, wznosi się i straszy. Dawno temu zamek należał do króla Roberta i królowej Roksany, którzy rządzili tą krainą. Dlaczego więc dziś w posiadłości ani na przyległych do niej ziemiach, nie ma żywego ducha? Otóż legenda głosi, że wszystko to z powodu miłosnego dylematu. Królestwo potrzebowało królowej, więc zgodnie z tradycją Robert musiał się ożenić. Jego serce skradły dwie damy. Roksana i Natalia. Ostatecznie wybrał Roksanę, co nie spodobało się tej drugiej, która okazała się być wiedźmą. Rzuciła klątwę na ich potomstwo. „Przeklinam cię na wieki! Twoja córka, w dniu osiągnięcia dojrzałości stanie się potworem, który sprowadzi na was zagładę. Siebie natomiast skażę na wieczną samotność. Jedyny, który będzie mógł ją ocalić, to „widzący dłońmi”, którego nigdy nie spotka. Nigdy”. Tak miały brzmieć jej słowa. Przepowiednie wiedźm były niebezpieczne, gdyż zawsze się spełniały, ale zazwyczaj nie tak jak można by było się spodziewać.

Mimo, iż królestwo potrzebowało następcy tronu zgodnie z zasadą dynastyczną, młoda para starała się nie mieć dzieci. Marne były ich trudy, gdyż niedługo po tym incydencie Roksana zaszła w ciążę. Dziewięć miesięcy później urodziła córkę. Robert lękając się przepowiedni, rozważał nawet zabicie dziecka, lecz królowa stanowczo się temu sprzeciwiła, grożąc, że jeśli coś jej się stanie, odbierze sobie życie. Król uległ, a córeczka przeżyła. Osiemnaście lat później zgodnie ze słowami Natalii zamieniła się w potwora i zgładziła wszystkich. Ponoć od pięćdziesięciu lat mieszka na zamku i zabija każdego, kto, choć się do niego zbliży. Zdarzali się śmiałkowie, którzy chcąc sprawdzić swoją odwagę i dowieść, że to bzdury, zapuszczali się na teren zamczyska.

Żaden z nich nie wrócił.

Ludzi obszedł strach. Już nie byli tak pewni siebie i z trwogą w głosie pytali:

- Ale to tylko legenda, prawda?

*

Eliza jak co dzień siedziała w bibliotece i czytała piękne historie z życia wielu królowych i księżniczek. Nie cierpiała tego, lecz w głębi duszy pragnęła czegoś podobnego. Pół wieku temu odebrano jej tę możliwość. Przyszłość. Rodzice przed śmiercią zdradzili jej, dlaczego jest taka. Dlaczego jest potworem. Podła wiedźma. Jaki miała powód, aby rzucić na nią klątwę? Czemu ją to spotkało? Przecież była tylko małym niewinnym dzieckiem. Od lat zadawała sobie te pytania, lecz nie znalazła na nie odpowiedzi. Nienawidziła siebie, a tym bardziej tej wszechobecnej samotności. Była jak zaborczy kochanek, który nie odstępował jej na krok. Towarzyszył wieczorami, gdy zasypiała. Niemal czuła jak leży tuż obok. Budziła się również u jego boku. Za wszelką cenę starała się pozbyć tego uczucia, lecz nie była w stanie. Przerwała swoje rozmyślenia i spojrzała na książkę. „Cudowne życie królowej Marty” mówiła okładka. - Pieprzenie - powiedziała Eliza i rzuciła ją w kąt.

Wyszła z biblioteki i skierowała się na swój ulubiony balkon, aby zaczerpnąć świeżego powietrza i poobserwować naturę. Musiała w tym celu przejść przez wielką salę wypełnioną posągami. Nienawidziła tego, gdyż był to dowód jej zbrodni, tego, że naprawdę jest potworem. Manewrując pomiędzy nimi, dostrzegła postać pokojówki. Była to Marysia. Jedyna przyjaciółka i osoba, która nie traktowała jej jak księżniczki. Zawsze uśmiechnięta i radosna. Rozmawiała z nią, a nawet sprzeczała. Miała charakter, tak spierać się z księżniczką. Eliza podeszła bliżej. Popukała w ramie posągu. Odpowiedział jej tylko pusty dźwięk, tak pusty, jak ona sama. Tutaj pośród tego kamiennego tłumu czuła się najbardziej samotnie. Wyczuwała ją i niemal mogła zobaczyć jej materialną postać.

- Jesteś okrutna Samotności! - Dlaczego nie chcesz mnie opuścić? - spytała szlochając.

Odpowiedziała tylko uśmiechem i zniknęła w jej cieniu.

Eliza chcąc dodać sobie otuchy, przytuliła Marysię. Mimo twardego i zimnego ciała, potrafiła ją uspokoić. Nawet, teraz gdy sama świadomie nie mogła nic zrobić. Po opanowaniu emocji i krótkim odpoczynku dotarła na balkon. Stanęła na jego granitowej podłodze i oparła się o pozłacaną barierkę w kształcie półkola z motywem liścia klonu, dawnego symbolu królestwa. Była piękna śnieżna zima. Z pewnością temperatura oscylowała poniżej zera, ponieważ z jej ust wydobywała się para. Mimo to miała wrażenie, że posągi były zimniejsze, a może to ona była tak chłodna, tak lodowata? Nie wiedziała.

Myślą, która najbardziej zaprzątała jej umysł, był „widzący dłońmi”. Z tego, co wiedziała, tylko ten ktoś może ją ocalić. Kim był i czy naprawdę potrafi jej pomóc. Tylko ich spotkanie mogło rozwiać wszelkie wątpliwości. Kiedyś chciała go szukać, lecz szybko porzuciła ten pomysł, zadając sobie sprawę, że tym sposobem naraziłaby więcej ludzi na niebezpieczeństwo. Dlatego też obszarem, w którym się poruszała, był teren zamku, oraz przyległe do niego ziemie. Co prawda, to również było ryzykowne, gdyż zawsze istniała możliwość, że trafi na jakiegoś zbłąkanego człowieka. Mimo to wychodziła na zewnątrz, bo bez tego chyba by oszalała. Napomniała się w duchu i wróciła myślami do głównego problemu. Czy kiedyś będzie mogła żyć wśród ludzi? Czy też słowa wiedźmy o wiecznej samotności są nie do pokonania? Co prawda żyła tak już od półwiecza, lecz nadal nie była to wieczność. Z drugiej strony mogła się ona ziścić, gdyż Eliza nie starzała się od czasu zmiany w potwora.

- Będę kiedyś szczęśliwa? - spytała. Nikt jej nie odpowiedział.

Z tym pytaniem zeszła z balkonu i skierowała się do składziku z przyrządami do sprzątania. Wzięła z niego wiadro, mydło i szmatkę. Nabrała trochę wody i wróciła do posągów. W sumie było ich ponad trzysta w całym zamku. Czyściła jeden dziennie, ale zawsze zaczynała od tej sali, gdyż to właśnie tu była Marysia.

Uklęknęła i zaczęła mycie od stóp.

- Nie uwierzysz jakiego pięknego ptaszka dzisiaj widziałam - powiedziała do niej z uśmiechem.

- Naprawdę? Opowiedz mi o nim - poprosiła.

- Był bardzo napuszony.

- Napuszony? - zdziwiła się.

- Wyglądał dzięki temu naprawdę dostojnie i dumnie.

- Co jeszcze? Powiedz coś jeszcze - dopytywała jak zawsze ciekawie.

- Miał czarny łepek, szare piórka na skrzydłach z czarnymi końcówkami oraz czarny ogon. Jednak najbardziej przyciągał moją uwagę jego czerwony brzuszek. Próbowałam zgadnąć co to za ptak, ale niestety, nie miałam pojęcia.

- To gil Elizo - powiedziała radośnie.

- No oczywiście. Muszę powiedzieć, że znasz się na ptakach Marysiu.

- Cóż, nic w tym dziwnego. W końcu obserwowanie ich było moją pasją.

- Jak zawsze dobrze mi się z tobą rozmawia, jednak muszę powiedzieć ci coś jeszcze - rzekłam przygnębiona.

- Tak?

- Dzisiaj znów o tym myślałam i chyba powoli tracę nadzieję.

- Co takiego? - powiedziała wyraźnie wzburzona. - Nie możesz jej stracić.

- Ale to jest takie trudne - poskarżyłam się.

- Nie ma "ale". Słuchaj, nie po to tu jestem, wspieram cię i wierzę, abyś się poddała.

- Przecież wiesz, że to niemożliwe. Nie spotkam „widzącego dłońmi” - powiedziałam z wyrzutem.

- Eli, nic nie jest niemożliwe, zapamiętaj to sobie, oraz to, że w ciebie wierzę. Ja i wszyscy w tym zamku - rzekła łagodnym głosem.

- Naprawdę?

- Tak - odparła pewnie.

- Dziękuję.

Akurat skończyłam czyścić całe jej ciało.

- To do następnego Marysiu - powiedziałam.

- Do następnego - odpowiedziała z uśmiechem.

Ciekawe czy jak zawsze ma racje. W tym przypadku pewnie nie, niestety - powiedziałam do siebie, odkładając rzeczy do składziku.

Wróciłam do biblioteki.

*

Słyszałem wycie wilków. Była noc. Od kilku godzin szalała straszna śnieżyca. Ledwo mogłem stać, więc pomagałem sobie kijem i szedłem po omacku. Musiałem szybko znaleźć jakieś schronienie, gdyż w innym wypadku nie przetrwam tej burzy. Wiedziałem, że gdzieś w tych okolicach jest wielki opuszczony zamek. Dotarły do mnie również plotki o tym, iż mieszka tam jakiś potwór, lecz w tej sytuacji, to nie miało dla mnie znaczenia. W końcu tonący brzytwy się chwyta, jak to mówią.

Dalej podążałem przed siebie. Trwało to jeszcze z dobre pół godziny. Myślałem, że zamarznę na śmierć, lecz los okazał się dla mnie łaskawy. Bowiem po tym czasie usłyszałem charakterystyczny szczęk metalu, w tym przypadku rozbujanego przez wicher. Były to potężne łańcuchy stosowane przy mostach zwodzonych. Mogłem powiedzieć, że jestem w „domu”.

Dotarcie do wrót zamku zajęło mi dłuższą chwilę. W sumie nic dziwnego, bo zamek był spory. Wszedłem do środka i szybko je zamknąłem. Wyczerpany padłem jak długi na ziemię. Leżałem tak chwilę, zbierając siły, gdy przypomniałem sobie o grasującym tu potworze.

- Halo! Jest tu kto?! - zawołałem.

Zero odpowiedzi.

Tak myślałem, nikogo tu nie ma. Zaraz jednak musiałem cofnąć te słowa. Bowiem usłyszałem kroki. Coś na dwóch nogach zbliżało się do mnie. Było coraz bliżej.

Po chwili stało tuż przede mną.

Czemu nie atakuje? - zastanawiałem się.

Staliśmy tak przez jakiś czas twarzą w twarz. Po chwili usłyszałem:

- Kim jesteś? - spytała kobieta wyraźnie zdziwionym i syczącym głosem.

- Jestem Edward, wędrowiec - odpowiedziałem i ukłoniłem się. - A ty jak masz na imię, jeśli oczywiście mogę wiedzieć?

- Ach, co? Tak. Mam na imię Eliza, ale to nie ma żadnego znaczenia. Lepiej mów mi tu zaraz, dlaczego nie zamieniłeś się w kamień?! - krzyknęła.

- A czemu miałbym? - spytałem zdziwiony.

- No, ale przecież jestem Meduzą - powiedziała wyraźnie zdziwiona. - Tych, którzy mnie zobaczą, zamieniam w ludzkie posągi - rzekła.

- Ale ja nie widzę, droga pani - odparłem.

- Jak to nie widzisz?

- No normalnie, jestem niewidomy.

- Czyli na ciebie to nie działa? - dopytywała.

- Cóż, cokolwiek ma na mnie „działać”, to skoro najpierw musiałbym cię ujrzeć, a nie mogę, to tak, raczej nie działa.

- To bardzo dobrze - powiedziała radośnie, lecz z lekką goryczą w głosie.

- Dlaczego? - spytałem wyczuwając jej zmieszanie.

- Bo nie staniesz się posągiem jak wszyscy w tym zamczysku. Poza tym naprawdę nie chciałbyś mnie widzieć, gdyż jestem ohydna.

- Hmm, gdybyś taka była, to już bym nie żył.

- I taki był mój plan.

- Może, ale skoro tak, to dlaczego nie zrobiłaś tego inaczej, gdy pierwszy sposób nie wypalił?

- Bo nigdy nie musiałam.

- Rozumiem. Czyli jednak miałem racje. Nie jesteś ohydna ani w środku, i zapewne również na zewnątrz.

- O czym ty mówisz? - zdziwiła się.

- O tym, że tak naprawdę nie chcesz nikogo krzywdzić. Pewnie nie chciałaś zamienić wszystkich mieszkańców w kamień, a te ataki na intruzów wchodzących były po to, aby inni nie ucierpieli, widząc co spotkało śmiałków. Poza tym to jak jesteś, zapewne nie jest twoją winą. Mam rację?

- Tak – przyznała.

- No właśnie - powiedziałem tryumfalnie. - Mam takie dość dziwne pytanie.

- Słucham? Jakie?

- Mogę dotknąć twojej twarzy? - spytałem.

- Po co?

- Chcę cię „zobaczyć”.

- Do... Dobrze - odparła niepewnie.

Podszedłem więc do niej i dotknąłem obiema dłońmi jej policzków. Czułem łuski. Niespotykane uczucie. Jakbym trzymał twarz węża. Mimo to jej oblicze było ładnie zaokrąglone. Nos lekko zadarty. Usta naturalnie pełne. Była młoda. Nie mogła mieć więcej niż osiemnaście lat. Przeszedłem teraz do włosów. Tutaj również wyczułem gadzi pancerz.

- To też węże? - spytałem.

- Tak - odparła.

- Łaskoczą mnie - powiedziałem i zaśmiałem się.

- Polubiły cię. Wszystko inne gryzą - rzekła. Po tonie jej głosu wiedziałem, że czuła się już pewniej.

- Dobrze, „widzę cię” - powiedziałem z uśmiechem.

- Zaraz, zaraz, zaraz. Jesteś „widzącym dłońmi”?! - krzyknęła.

- Kim?

- Człowiekiem z przepowiedni.

- E tam przepowiednie. Często są nieprawdziwe, tak samo, jak plotki.

- Jakie plotki?

- O tym, że mieszka tu ohydny potwór. Ja tu widzę tylko piękno - powiedziałem pewnie.

Po tych słowach jego dłonie rozświetlił jasny blask. Moja gadzia skóra zaczęła znikać, tak samo wężowe włosy. Na ich miejsce pojawiła się moja dawna jasna cera oraz długie brunatne loki. Na powrót stałam się człowiekiem. Nie mogłam w to uwierzyć. W całym zamku słyszałam chmary zdziwionych i zdezorientowanych głosów. Myślałam, że śnię. Uszczypnęłam się nawet w lewą dłoń, ale nic to nie zmieniło.

To była rzeczywistość.

- Mówiłem ci, że jesteś piękna - powiedziałem z uśmiechem. Racje mieli ci, którzy mówili, iż prawdziwe piękno pozwala odzyskać wzrok.

- Ale jak to możliwe? - spytałam zaszokowana.

- To bardzo proste. Wydaje mi się, że dopiero ktoś, kto nie widział, mógł zobaczyć prawdę. Wielu z nas pomimo tego, iż widzi, nie dostrzega nic. Liczy się dla nich tylko to, co na zewnątrz. Pod tym względem wszystko oceniają, a jest to zbyt szybki osąd. Bowiem, tym co decyduje o naszym pięknie, jest wnętrze. Ja nie widziałem twojej „powłoki”, ale po krótkiej rozmowie wiedziałem już, że nie jesteś złą osobą, czy innym potworem. Aby o tym zadecydować, trzeba człowieka wpierw poznać. Ot filozofia. Człowiek to nie wygląd, to serce, dusza i umysł. One są na pierwszym miejscu. Te trzy elementy decydują o pięknie. Reszta, to tylko dodatki.

Eliza nie wiedziała jak zareagować. Po prostu padła na kolana i zaczęła szlochać, a co najważniejsze, były to pierwsze od dawna łzy szczęścia. Powoli zaczęło do niej docierać, to co się dzieje, lecz nadal nie mogła uwierzyć w jedną rzecz, a mianowicie:

W to, że Marysia po raz kolejny miała rację.

*

Od tamtych wydarzeń minęło już sporo czasu, lecz warto wspomnieć, o tym, co było później. Eliza poznała prawdę, dlaczego stała się potworem. Edward opowiedział jej, iż była to zemsta Natalii za niespełnioną miłość. Dowiedziała się nawet o tym, że ojciec w dzieciństwie chciał ją zabić. Wiele czasu upłynęło, nim mu wybaczyła, lecz w końcu zdała sobie sprawę, iż wystarczająco odpokutował, będąc pięćdziesiąt lat zamieniony w kamień.

Dzięki temu wszyscy mogli zacząć nowe życie.

Wieści o zdjęciu klątwy rozeszły się z prędkością błyskawicy. Ludzie mówili o tym wszędzie gdzie się dało. Przez pół wieku, gdy wszyscy mieszkańcy twierdzy byli spetryfikowani, władzę nad konkretnymi ziemiami przejęli ich lordowie. Nie chcieli wyzbyć się swej długoletniej autonomii, lecz postanowili zdementować plotki i udali się do zamku. Nie mogli uwierzyć własnym oczom, gdy ujrzeli całą rodzinę królewską w komplecie. Król odebrał od każdego z nich przysięgę wierność, natomiast Edwardowi za jego zasługi obiecał rękę księżniczki Elizy i połowę królestwa, którego powolny proces odbudowy właśnie się rozpoczął.

Trwał długo, lecz zakończył się sukcesem. Wspólnymi siłami przywrócono świetność zamku, a symbol liścia klonu na powrót odzyskał dumę.

Samotność w końcu opuściła cień Elizy, która już nigdy więcej nie czuła jej w tłumie. Wiedziała bowiem, że są ludzie, którzy na nią czekają.

Zyskała również od dawna upragnioną miłość, gdyż razem z Edwardem pokochali się na zabój.

Po prostu w końcu odnalazła coś, czego wcześniej nie miała.

Szczęście.

Shogun