Oberża 7

Wojna, jak wszystkie, zaczęła się z niczego i niespodziewanie. Od lat księstwa wiodły spór o wyspę znajdującą się na granicznej rzece. Traktat pokojowy zawarty za życia ojców obecnych władców spowodował, że na wyspie powstała osada i świątynia. Ale zwaśnione kiedyś strony nie zapomniały o spłachciu ziemi na wodzie. Gdyby postawić tam zamek...

Póki co umowa była przestrzegana. Niestety wracający z wizyty dyplomatycznej i ponoć mocno podchmielony syn księcia spowodował pożar. Według innych źródeł, był tak pijany, że to jego przeciwnicy podpalili osadę. Jaka by jednak nie była prawda – osada spłonęła, a stara waśń zaświeciła nowym ogniem. Grody pospiesznie uzupełniły zapasy i zwiększyły, przy wtórze lamentu kobiet, stany obrońców. Na wszystkie strategiczne miejsca wysłano podjazdy, patrole oraz oddziały z zadaniem umocnienia istniejących lub pobudowania nowych stanic.

I tak oto w listopadowy i dżdżysty poranek, na skrzyżowaniu szlaków pojawił się oddział. Cichy dotychczas las zaczął rozbrzmiewać gwarem, stukotem siekier oraz trzaskiem i łoskotem padających, ściętych drzew. Na polanie, która tyle czasu żywiła i bogaciła gromadkę Gora, powstawała wysoka palisada, a wewnątrz niej budynek z wieżyczką strażniczą. Oczywiście żołnierze nie mieli pojęcia, że nieopodal żyje siedmioro ludzi, zaś Dira, Niedźwiedź, Toana i ich wódz nie zamierzali ich o tym uświadamiać. Mieli już zebrane zapasy na zimę, przysposobioną do mieszkania i zabezpieczoną przed intruzami jaskinię. Nic nie zmuszało ich do opuszczenia doskonałej kryjówki, jaką zapewniła im dolinka.

Wojna tymczasem jak szybko wybuchła, tak szybko zgasła. Nim minął najkrótszy dzień w roku, zakończono działania. Ofiary pochowano, a zbędnych brańców odprawiono do domów, oszczędzając na żołdzie. Co dopiero zbudowana strażnica okazała się równie niepotrzebna, jak jej załoga. Rozkaz o powrocie do grodu nie dotarł, do stacjonujących na polanie, bo goniec zatrzymał się w zamtuzie, a gdy z niego nad ranem wyszedł z chęcią rozwiezienia rozkazów – niemal stracił głowę, a dokładniej jej połówkę odrąbaną porządnym rzeźnickim toporem. Użytkownik topora zdążył już wcześniej przefarbować i sprzedać służbowego konia, a teraz, stojąc okrakiem nad parującym jeszcze zezwłokiem, starannie przetrząsał sakwę posłańca, licząc na złoto. Znalazł tylko pergaminy. Rozczarowany splunął na trupa i kopnął ciało, a pergaminy wrzucił do chlewa, gdzie zajęły się nimi świnie.

Załoga trwała na posterunku, mimo że zapasy żywności coraz bardziej się kurczyły, a nowych transportów nie było widać. Dowódca wysłał więc gońca do grodu, równocześnie zlecając patrolom polowanie. Goniec, jak wielu innych, był brańcem. Obszedł polanę dookoła i ruszył do swojej osady, z której go wcześniej siłą wyrwano. Trzyosobowy patrol, który miał ubić jakąś zwierzynę, poszedł niefortunnie w kierunku, gdzie Gor zapewniał wieczny odpoczynek obrabowanym. Podmarzłe bagno nie sygnalizowało pułapki i tak zasób ciał w błocie wzrósł o kolejne dwa. Trzeci ledwo żywy wrócił do stanicy i przyniósł nie tylko wieść o tragedii, ale i błotną gorączkę, która szybko zabiła kolejne osiem ofiar. W stanicy zostało dziewięciu słabych, wychudzonych ludzi, którzy z dnia na dzień coraz mocniej pragnęli opuścić to przeklęte miejsce.

To była druga pełnia po najkrótszej nocy.

– Wymrzemy tu wszytkie dziesiętniku. Źreć ni ma co, zaraza nas ubija – szeptał do dowódcy stojącego na palisadzie nad bramą i sikającego na przedbramie – uchodźmy stąd póki możem – dodał prosząco pełniący nocną wartę.

Od czarnej sylwetki przed nim srebrny łuk moczu spadał w dół i niknął w cieniu z cichym chlupotem.

– Jakbyś to rzekł przy reście, to bym cie ubił, a tak jeno w pysk trzasnę, ale pierwej fiuta schowam, bo zimno – to rzekłszy podciągnął hajdawery i plasnął otwartą dłonią w policzek mówiącego.

– A to ci jeszcze powiem, żem gońca do grodu słał, ale ani widu, ani słychu. Znaczy wojna trwa, a my stoić tu musim. Takoż i brak spyży a i zmiany warty znaczyć musi, że nasi ciężko walczą, więc zawrzyj gębę i nie peplaj po próżnicy. A gdybym posłyszał, żeś innych do wyjścia nakłonić próbował – zabiję.

Wartownik, milcząc, ukłonił się pokornie.

Minął kolejny miesiąc, a następny miał się ku końcowi.

Noc przygasiła światła gwiazd i rozjaśniła całun ciemności, gdy pięciu rzuciło się na czterech. Dziesiętnik zginął jako pierwszy, zabierając ze sobą dwu. Jego zastępca przewodzący buntownikom, wbił sztylet w kark przełożonemu. Najmocniejszy z żołnierzy, atakowany z trzech stron, rozpruł brzuch jednemu ze zbuntowanych. Sam, zajęty zdradzieckim zastępcą, nie zauważył, że został zepchnięty w obronach w pobliże wypływających z brzucha jelit. Ranny, zwinięty w kłębek dostrzegł stopę i przyszpilił ją ciężkim nożem. Siłacz przebił mu w rewanżu głowę mieczem. Ta zwłoka wystarczyła zastępcy i ostatniemu z żołnierzy, aby wreszcie dopaść mocarza. Teraz cała trójka stała. Dwu ciężko dysząc i jeden, coraz rzadziej rzężący, przybity do ściany halabardą.

Marcowe słońce wstało nad cuchnącą stanicą.

– Trzaby ich pochować, ale ziemia w grudy przez mróz poszła – powiedział mniejszy.

– Trzaby – zgodził się wyższy – alibo wywalić coby ich wilki... – urwał tknięty nową myślą – nale by z grodu przysłali to co rzekniem? – zapytał, jakby dopiero co taką możliwość dostrzegł.

– Rzekniem, że bronilim dziesiętnika – odrzekł z uśmiechem zastępca – a tera trza nam stos ułożyć i trupy spalić.

– Siedem? Dyć to pół lasu nie starczy...

– Trupy ściagniem pod ostrokół, a dziś jeno obaczym ile, na jednego umarlaka, trza czasu i drew. Biermy się do roboty, bo dzień krótki.

Stos zapłonął, gdy słońce było najwyżej, a zgasł, gdy noc w pełni nastała. Smród dotarł do nosa Gora i pozostałych mieszkańców jaskini. Bladym świtem ruda kobieta bezszelestnie dotarła do polany. Nogi owinięte w podwójne skóry i niedźwiedzie podeszwy zostawiały ślad mogący niewprawnego zmylić. Obeszła promieniejące ciepłem pogorzelisko, na skraju którego leżała na wpół spalona głowa. Z zainteresowaniem przyjrzała się śladom świadczącym jak zginął nieboszczyk. Podeszła do ostrokołu i wyczuła smród leżących za nim ciał. Zawróciła i odeszła w las, by wczesnym przedpołudniem wrócić do jaskini.