Perełka cz 12

Wracając przez dziedziniec, zmusiłam mój mózg do wytężonej pracy. Pieseczek jeszcze o tym nie wiedział, ale postawiłam sobie za cel obłaskawienie go. Dziś nie dał się nakarmić, miska pozostawała pusta, a znając życie, facet ze stajni wróci dopiero jutro, biedaczysko, będzie bardzo głodny. To dawało pewną szansę, Potwór bez wątpienia był samcem, a jak zdobyć serce mężczyzny? Oczywiście poprzez żołądek. Stara, a głupia, zaskrzeczał złośliwie wewnętrzny głos, ty wyciągniesz do niego rękę, a on z przyjemnością ją odgryzie. Westchnęłam poirytowana, że też musiał odezwać się właśnie teraz. Dwadzieścia sześć lat to jeszcze nie jesień życia. Spotkaną po drodze, w korytarzu, służącą, poprosiłam o przyniesienie do sypialni sutego posiłku, a sama udałam się do komnaty. Mój olbrzymi apetyt nikogo już nie dziwił.

Wewnątrz, podskakując niecierpliwie na łóżku jak dziecko, czekała Elisabeth. Gdy tylko drzwi się zamknęły, podbiegła do mnie i złapała za ręce.

- Mama zgodziła się, żebyś pojechała z nami do stolicy – oznajmiła, a jej oczy promieniały ekscytacją – Jutro przyjedzie krawcowa, żeby uszyć ci odpowiednie stroje.

- Ale ja nie potrafię tańczyć – palnęłam pierwszą wymówkę, jaka przyszła mi do głowy.

Dziewczyna tylko lekceważąco machnęła rękom.

- Nic się nie martw, dostaniesz nauczyciela.

Jej kasztanowe włosy, dziś ufryzowane w misterne loki, podskakiwały wokół ślicznej buzi, gdy zaczęła demonstrować kroki jakiegoś tańca, z pozoru dosyć prostego. Kiedy zakończyła pląsy i na na powrót przycupnęła na skraju łóżka, ze zdumieniem zaobserwowałam jak wyraz jej twarzy ulega zmianie. Radość i ekscytacja zniknęły, zastąpione powagą, z delikatną nutką smutku.

- Mama poprosi króla o męża dla mnie.

A więc to tak, aranżowane małżeństwo, pomyślałam i skrzywiłam się lekko. Na twarzy Elisabeth, pojawił się identyczny, niemal bliżniaczy grymas.

- Poślubię na pewno jakiegoś starego lorda, który da mi dziecko, a potem kulturalnie i po cichu zejdzie z tego świata – powiedziała, smętnie zwieszając głowę.

- Może nie będzie tak źle – próbowałam ją pocieszyć – Może kandydat do twojej ręki okaże się jednak młody i przystojny.

- Nie ma szansy. Moje życie ma być takie same, jak jej własne. Uważa, że to najlepsze co może mnie spotkać. No wiesz, władza – ostatnie słowo wypluła z obrzydzeniem.

Chciałam jej poradzić by może spróbowała porozmawiać, ze swoją rodzicielką, ale w momencie kiedy myśli uformowały się w słowa, zdałam sobie sprawę, że są bez sensu. Smoczyca robi to, co w jej przekonaniu jest najlepsze, sama będąc zadowoloną ze swojego losu. Niespodziewanie przyszedł mi do głowy inny pomysł.

- A gdyby tak udało ci się porozmawiać z władcą i jakoś przekonać go do zmiany decyzji? - zapytałam, mając nadzieję, że król nie okaże się człowiekiem pozbawionym uczuć.

Elisabeth nie odpowiedziała, jej usta zacisnęły się w wąską kreskę. To zadziwiające, jak w przeciągu tych kilku dni zdążyłam się do niej przywiązać. Zrozumiałam, że pod płaszczykiem beztroski ukrywała prawdziwe uczucia. Następne słowa wyszeptała, tak cicho, że mogło mi się tylko wydawać.

- Ja nikogo nie chcę.

Zrozumiałam. Intensywny rumieniec okraszający jej policzki potwierdzał moje przypuszczenia.

- Ty już jesteś zakochana, prawda?

Dziewczyna rozejrzała się, jak gdyby w obawie, że ktoś niepostrzeżenie zakradł się do sypialni, by podsłuchać naszą rozmowę, po czym lekko skinęła głową. To, kim był jej wybranek, wyjaśniło się już po chwili.

- Kocham Trojana, tylko to takie beznadziejne, bo nigdy nie będziemy razem – tama długo wzbierającego żalu wreszcie puściła – Nie jesteśmy równi stanem i matka nigdy się nie zgodzi. Co z tego, że jest medykiem i pochodzi ze szlachty, nie ma wystarczającego majątku, a jedynie dom, kilkoro służby, trochę ziemi – rozpłakała się, co o dziwo sprawiło, że wyglądała jeszcze ładniej.

Piłeczka myśli podskakiwała po mojej głowie prawie jak w kreskówce „Pomysłowy Dobromir”. Może dlatego, że byłam obca, miałam świeższe podejście, a może dała o sobie znać dusza romantyczki, bo już wiedziałam, że tego tak nie zostawię.

- A gdyby tak Trojan jakoś zasłużył się dla kraju? No nie wiem, został bohaterem?

W migdałowych oczach zabłysła ciekawość, której nieśmiało towarzyszyła nadzieja.

W tym momencie byłam gotowa sama podtruć króla, żeby tylko Trojan mógł go potem wyleczyć i zaskarbić sobie jego wdzięczność.