Random #18, czyli marnowanie czasu/Chodź, poćwiczymy angielski

Dwie historie o tym, że nikt nie ma prawa za Was decydować, czy marnujecie przy czymś czas, czy nie.

***

Po maturze, szukając ucieczki i odpoczynku od własnych myśli zaczęłam czytać fanfiction. Skoro już i tak oglądałam anime, to czemu nie?

[Wbrew stereotypom, nie wszystkie fanfiki to zbereźne, grafomańskie potworki – od tych starałam i nadal się staram trzymać z daleka.]

A że polskie szybko przestały mi wystarczać, wzięłam się za te po angielsku. Kontekst: mój angielski kiedyś był świetny (jak na mój wiek), ale potem zaniedbałam sprawę i zaczęłam się go zwyczajnie wstydzić. Więc bardzo się zdziwiłam, odkrywając, że je rozumiem. Wiadomo, nie każde słowo, ale sens jak najbardziej.

Czytanie ff było główną rzeczą, którą wtedy i na studiach robiłam w autobusach, podczas bezsennych nocy czy dni, kiedy nie byłam w stanie zrobić wiele więcej niż wstać z łóżka i przetrzymać. Albo kiedy po prostu nie chciałam myśleć. Oczywiście miałam do siebie pretensje o to, ile czasu na to poświęcam. Częściowo uzasadnione.

Jakiś czas później (nie potrafię dokładnie określić, pewnie koniec pierwszego/początek drugiego roku), zauważyłam, że mój angielski się poprawia. A przede wszystkim stał się dużo bardziej swobodny. Zauważyłam to nie tylko ja – przyjaciółka, z którą chodziłam do liceum, a teraz widujemy się kilka razy w roku, też zwróciła mi uwagę.

Zaletą czerpania wiedzy o języku obcym z takich źródeł jest też poznawanie go od tej mniej formalnej strony oraz uczenie się wyrażeń, których w typowych podręcznikach raczej nie znajdziesz.

„fall off the wagon”

„grippy sock time”

„Snitches get stitches” – uczyli Was tego w szkole/na kursach? Jeśli tak, to super, dajcie znać!

W fanfikach z konkretnych uniwersów pewne słowa bardzo często się powtarzają – np. stance (postawa/pozycja) w Avatar: The Last Airbender. A częste natrafianie na dane słowo ułatwia osadzenie się go w głowie. No i buduje konkretne skojarzenia z filmem/serialem/czym-tam-jeszcze, co lubisz – to też ułatwia zapamiętywanie.

Postacie w ff często doznają jakichś urazów, co oznacza, że można się z nich nauczyć sporo anatomii i słownictwa medycznego – nie sądzę, bym bez tego tak łatwo zapamiętała, że femur to kość udowa. Więc dzięki, Batmanie.

Jednak przede wszystkim zyskałam wiarę w swoje umiejętności i zachętę do dalszej eksploracji języka – stopniowo doszło oglądanie filmików na YT – z napisami, a z czasem coraz lepsze rozumienie ze słuchu; nawet piosenek, choć z tym jeszcze daleka droga. Obecnie nie mam problemu ze zrozumieniem mowy, jeśli ktoś mówi w miarę wyraźnie i pracuję nad rozumieniem tego bardziej „niedbałego” i „codziennego” mówienia. No i podłapuję z różnych źródeł coraz więcej słownictwa medycznego, co jest dla mnie dosyć istotne :)

Jaka byłam z siebie dumna, kiedy szukając źródeł do pracy dyplomowej, bez problemu przeczytałam artykuł naukowy po angielsku!

A wszystko to dzięki czytaniu fanfiction w ilościach hurtowych. Czynności powszechnie uważanej za jedną z najbardziej "przegrywowych" i marnujących czas. Coś, co robiłam, gdy nie umiałam się zmusić do niczego innego.

***

Szukając prezentu urodzinowego dla nowo poznanej i bardzo artystycznej koleżanki z liceum (nie utrzymałyśmy kontaktu, ale super było Cię poznać!) natknęłam się na fantastyczne kolorowanki odstresowujące.

[Autorem tych rysunków jest Kerby Rosanes, a kolorowanki, na które się natknęłam, mają tytuły fantomorphia, mythomorphia, animorphia i imagimorphia – nie, nikt mi nie płaci za reklamę, po prostu są fantastyczne.]

Tak mi się spodobały, że oprócz tej dla koleżanki (wybrałam mythomorphię, bo uwielbia smoki, a tam było ich pod dostatkiem), kupiłam też jedną dla siebie.

[Chociaż oczywiście drukowane z Internetu mandale czy zwierzęta też się nadają. Trochę się tego nadrukowałyśmy, kiedy na studiach organizowałyśmy terapię zajęciową dla pacjentów psychiatrycznych. A potem siadałyśmy w świetlicy i kolorowałyśmy to razem z nimi :)]

Kiedyś mój ojciec, przechodząc obok mnie siedzącej nad kolorowanką, powinszował mi marnowania czasu. Wypraszam sobie, jestem dumna z tego steampunkowego kota! To nie dlatego, ale udało mi się przez parę lat skończyć tylko dwa obrazki (są bardzo szczegółowe) i napocząć kilka innych.

Aż nadszedł czas pisania pracy dyplomowej. Mam bardzo duży problem z zadaniami, które nie oferują natychmiastowej gratyfikacji, a czas gonił, więc wymyślałam najróżniejsze sposoby, żeby się utrzymać przy klawiaturze. I wtedy wpadłam na Metodę Malowania Kwiatków.

(nazwa pochodzi od obrazka, który wybrałam – przedstawiał japońską świątynię otoczoną drzewami wiśniowymi i karpiami koi)

Zawsze, kiedy odnotowałam jakiś postęp – znalazłam kolejny tekst źródłowy, napisałam fragment, w gorsze dni nawet samo zajęcie pozycji przy biurku i uruchomienie laptopa liczyło się jako osiągnięcie – brałam kolorowankę i zamalowywałam jakiś mały element – np. pojedynczy kwiat. I działało świetnie – pozwalało się kreatywnie wyżyć, zresetować mózg, dawało motywację, bo BARDZO chciałam zobaczyć końcowy efekt i fantastycznie było obserwować, jak strona zapełnia się kolorem. Jak skończyłam (pracę i obrazek), to posłałam zdjęcie przyjaciółce, a że ładnie wyszło i była wtajemniczona w Metodę, to pogratulowała.

Obecnie nadal ją stosuję, choć powinnam chyba zmienić nazwę na Metodę Malowania Rybek, bo koloruję teraz wielką kałamarnicę (śmiech).

***

Tak więc – jeśli Wy widzicie w czymś sens (chyba, że to coś w oczywisty sposób szkodliwego, wiadomo), to niczyja opinia się nie liczy. Jeszcze możecie ich wszystkich nieźle zaskoczyć.