Wymiary niestandardowe - część 2

- No to zaczynajmy.

- A ta wpłata?

- Już została pobrana z pańskiego konta.

- Jak to?

- Proszę nie marudzić i zachwycać się tym, co dopiero na pana czeka.

Pat wszedł do pomieszczenia wskazanego przez recepcjonistę. Przypominało nieco komórkę na miotły, w której zamykano Harry’ego Pottera.

- Czy to portal do innej rzeczywistości?

- Tak, w istocie dość niepozorny, ale o to właśnie chodzi, gdy prowadzi się kryptodziałalność. Proszę nie wychodzić dopóki nie zapukam trzykrotnie.

- A jeśli zapuka pan dwukrotnie?

- No dobra, powiedzmy, że wystarczy, iż zapukam. Wtedy można wyjść, ale nie wcześniej, gdyż grozi to rozczłonkowaniem.

- Okej. Obym tylko nie miał omamów słuchowych.

Recepcjonista wyszedł, a po sekundzie zapukał do drzwi.

- Już? – zdziwił się Pat. – Czy to tylko test?

- Proszę wychodzić.

Pat spełnił to polecenie. Okazało się, że z powrotem znalazł się w recepcji i przywitał go ten sam facet, co wcześniej.

- Czyli… to jest inny wymiar?

- Wymiar jest ten sam. Widzi pan, że nie urosłem, ani nie zmalałem, ale rzeczywistość jak najbardziej alternatywna.

- Hmm… A po czym to poznać?

- Parę rzeczy się zmieniło. Dostrzeże pan to z czasem.

- Zaraz, zaraz. Robisz mnie w balona. To miał być zupełnie inny świat, bez podatków i wojen, za to z dużą dawką rozwiązłości seksualnej.

- Nie sprecyzował pan tego. W takim razie wrzucimy pana do prawdziwego raju. Znaczy… miejsca najbardziej zbliżonego do pańskich wymagań.

- Na to liczę.

- W takim razie muszę ustawić dodatkowe parametry w komputerze. Proszę wejść z powrotem do komórki i zaczekać, aż zapukam.

Tym razem Pat czekał znacznie dłużej. Wydawało mu się, że prawdopodobnie minęły długie godziny. Z jednej strony chciał wyjść, ale jeśli faktycznie zaczęła się już procedura przeniesienia do innej rzeczywistość, mogło go rozerwać na strzępy. Wołał recepcjonistę, ale ten nie odpowiadał. Wyglądało na to, że pozostało mu albo się uspokoić, albo działać. Wybrał to drugie.