Ze wspomnień i przemyśleń # 5

Szczęśliwi nieoświeceni

Nie wiem, czy to sztuka zamknąć myśl w dwóch słowach, bo wiele tak

można, ale może ta ma trochę głębi i wynika z szerszych obserwacji (a

może nie?) i przemyśleń, będąc tak uproszczoną. Tzw. oświecenie, szerszy

horyzont itp. inne rzeczy na temat których się tu m.in. mądrzę, jeśli

występują u ludzika, to ten ludzik niekoniecznie szczęśliwym jest, chociaż

może i takiemu też się zdarza, ale ja bym obstawiał, że raczej szczęście u

niego, to stan przejściowy. Ci u których powyżej wspomniane

„przypadłości” nie występują, są w rzeczy szczęśliwsi, będąc głupszymi, co

jest w zasadzie oczywiste, ale ciągnę to dalej. Bóg dla nich mieszka w

chmurach, a diabły pod ziemią, pieniądze dają szczęście a seks i jedzenie

przyjemność. Spowiedź zrzuci z nich grzechy i nie powąchają siarki, może

trochę posiedzą w czyśćcu – no tak, ale to dopiero później. A tu teraz

szczęście, to jak wyżej. Nie muszą poszukiwać odpowiedzi, nie zadają

sobie trudnych pytań, wszystko czego nie rozumieją, tłumaczą sobie w

sposób najprostszy, często prymitywny, czasem dla kogoś szkodliwy jeśli

go określają lub cytują. To czego nie mogą pojąc, odrzucają i zapominają.

Nie ma dla nich spraw niejasnych. Ksiądz wytłumaczy wszystko – zależnie

od religii – kapłan – mnich itd. Nie odbiegając od swojego podwórka, to

domyślnie katolik jest tym opisowym, chociaż czasem to także jakiś

rąbnięty satanista, który wierzy w rogatego Lucyfera, bo biblii nie

przeczytał – też się zdarza, ale rzadziej i ten akurat może i czegoś

poszukiwał, tylko szybko przestał i mieści się w ramce zdania z dwóch

słów.