Filiżanka bólu – rozdział 5

Audrey

Gdy parę dni temu mi powiedział, że musi o mnie zapomnieć, zabolało mnie. Mocno. Ale z drugiej strony…? Może tego chce i tak ma być? Może powinnam zrobić, co mi kazał?

Nie, Audrey – przypomina mi mój wewnętrzny głos. – Nie taka jesteś, dziewczyno.

Ten głos ma rację. Nie odpuszczę. To, że Javier traci wszystkich bliskich to tylko jego wymysł.

I mam pewien pomysł. Bardzo szalony i pewnie najbardziej niepoważny w moim życiu, ale zrobię wszystko, żeby Javier zapomniał o śmierci brata i się rozerwał. Żeby przez chwilę się rozerwał. Wysyłam mu krótką wiadomość:

Audrey: Javier, w przyszły weekend moja znajoma organizuje wspólny grill. Jestem zaproszona, pójdziesz ze mną?

Odpowiedź przychodzi niemal natychmiast i sprawia, że dosłownie zamieram w bezruchu.

Javier: Ok

Dobra, nie takiej odpowiedzi się spodziewałam. Myślałam, że napiszę „nie” albo po prostu nie odpisze nic. Wtedy powinno mi to coś zasygnalizować, ostrzec… Ale ja najzwyczajniej w świecie mu odpisałam:

Audrey: Dobra, przyjdź do mnie w sobotę o piątej

Na to odpowiedzi nie dostałam, wiedziałam jednak, że Javier nie kłamał.