Filiżanka bólu – rozdział 8 (Finał!)

Javier

Mały…

Tak bardzo tęsknie Clay, tak bardzo mi Ciebie brakuje. Co dzień zadaję cobie pytanie, dlaczego Ty, mój młodszy brat, mnie opuściłeś. I nie dostałem od nikogo odpowiedzi! Sam musiałem ją zdobyć… To wszystko przez te cholerne filiżanki. Uczucie nie do opisania. Nawet nie wiem, jak je nazwać. To mieszanka. Tęsknota, smutek, wściekłość, ból, strach, samotność.

Ale wiesz, nie mam Ci dziś prócz tego za dużo do powiedzenia. Muszę tylko dotrzymać złożonej Tobie obietnicy.

Pójdę za Tobą w ogień,

Pójdę za Tobą w żar

Lecz jeśli kiedyś umrzesz…

Wiedz, że będę z Tobą ja

Będę przy Tobie zawsze,

Niezależnie gdzie będziesz Ty

I nie puszczę ręki Twej nigdy,

Nawet, jeśli puścisz ją Ty

Zapomnij więc o samotności,

Bo nie zaznasz jej w życiu tym

Muszę więc umrzeć razem z Tobą. Do zobaczenia, Claytonie Darien. Gdziekolwiek jesteś.

Rozpuściłem tabletki nasenne w wodzie, co trochę trwało, i wyruszyłem w drogę. Pracownia malarska była jedynym miejscem, w którym można było odejść tak, żeby Clay wiedział, że odchodzi się dla niego. Tylko dla niego.

Wszechświecie,

To wszystko jest tak bardzo porąbane i trudne. Dlaczego? Jest tutaj jednak coś, co na początku wydało mi się trudne, ale im bardziej zbliża się ten moment, tym łatwiej przychodzi mi o tym myśleć. Bo już tak bardzo chcę zobaczyć się z Claytonem. Szkoda tylko, że żeby spędzić z nim dalszą część wieczności, muszę zranić Audrey.

Gdyby nie było Ciebie, nie było by Claytona i tego wspaniałego czasu, który z nim spędziłem. Dziękuję więc, że jesteś.

Wszedłem do odpowiedniej sali i rozejrzałem się dokoła. Jego obrazy i emocje, kolory w nich zawarte zwaliły mnie za kolana. Wziąłem do ręki butelkę z mieszanką rozpuszczonych tabletek, ale miałem zbyt roztrzęsione ręce, by odkręcić korek. Czekałem. Żeby nie leżeć, podpierałem się rękami. Wewnętrznie już czułem się martwy, już czułem obecność Claytona. Teraz wystarczy jeszcze umrzeć fizycznie.

Wystarczy, że to wypijesz, Javier, a potem po prostu zaśniesz.

Tylko zaśniesz.

A później będzie koniec. I już nikt nigdy nie sprawi mi bólu.

– Javier! Boże… Weź, zabierz mu to! – Audrey podbiega do mnie i bierze moją twarz w dłonie. – Rozbiłeś swoją filiżankę, pamiętasz? Nie może już… Nie możesz już cierpieć przez nią… – Rozpaczliwie próbuje nawiązać ze mną kontakt wzrokowy. – Javier, słyszysz mnie? Już wszystko będzie dobrze…

Chcę mi się śmiać i płakać jednocześnie. Jak może być dobrze? Jak ona ma prawo mówić, że będzie „dobrze”? Clay umarł, już nigdy nic nie będzie dobre!

Nie widzę wyraźnie i wyraźnie też nie słyszę. Wiem tylko, że nie polepsza sytuacji. Chciałem odejść tak, żeby nikt nie widział. Chciałem tylko znowu zobaczyć Claytona.

– Wcale nie, nic nie wiesz. One po rozbiciu dalej działają. A poza tym, ten, kto dotknął jej po rozbiciu, też zostaje dotknięty czarem. Tylko w bardziej dosłownym znaczeniu – odpowiedział jej zamiast mnie Luke i jedyne, co zobaczyłem to ostrze noża i jego błysk, gdy mój współlokator zabił nim Audrey. Łzy automatycznie zaczęły płynąć szybciej z moich oczu. Teraz już nic a nic się nie liczyło. Wszystkie mięśnie odmówiły mi posłuszeństwa. Widziałem tylko, jak Luke rozpościera czarne skrzydła, które rozdzierają jego T-shirt, jak jego oczy tracą kolor tęczówek i robią się całkowicie czarne, jak z ust zaczyna płynąć mu czarna maź i jak jego skóra nabiera białego koloru.

– Musiałem dopilnować, żebyś stracił też ją – powiedział. Nie brzmiał jak ten miły człowiek, z którym mieszkałem przez ostatnie lata. – To śmieszne, że nie wierzyła w moc moich filiżanek – kontynuował jakby nigdy nic, sprawdzając przy tym coś na swojej dłoni. Wyglądał, jakby mówił te słowa od niechcenia, nawet na mnie nie patrzył. – Dalej chcesz to wypić? – dodał po chwili, wskazując na butelkę, którą rzucił gdzieś w kąt. Ale nie maiłem siły, żeby wydać jakikolwiek dźwięk.

Nie musiałem pić mieszanki rozpuszczonych tabletek, żeby umrzeć. Wiedziałem, że moje serce z bólu za chwilę przestanie bić. I tak też się stało. Zaraz, po wykonaniu mojego ostatniego wdechu, poczułem ramiona Claya oplatające mnie wokół szyi.

* * *

– Tak bardzo tęskniłem! – krzyknął Clayton – Przepraszam, że się poddałem, że cię zostawiłem i że sprawiłem ci tyle bólu! Tak bardzo, bardzo cię, kocham, Javier. Dziękuję, że jesteś i że będziesz zawsze, tak, jak obiecałeś. Dziękuję ci za wszystko! – a po ciuchu, tak, żeby nikt nas nie usłyszał, dodał – I dziękuję, że wtedy podpatrzyłeś, co jest w której filiżance i że specjalnie kazałeś mi wziąć tą, z żółtymi kwiatami, tylko dlatego, żebym nie cierpiał, gdy wybiorę tą drugą…

KONIEC