Lucy-rozdział C "Przypadek? Nie sądzę. "

W drodze do domu znowu spotkałam Elizę. Tym razem wyglądała na smutną.

Przedarłam się przez tłum ludzi i pośpiesznie zajęłam miejsce obok niej.

-Hej. Co jest? -zapytałam z zaciekawieniem.

-Co... A to ty Lucy. Wybacz zamyśliłam się.

-Nie ma sprawy. Coś cię męczy?

-Nie...no w sumie...

Nie musiałam mówić nic więcej . Eliza ma taki dar,że kiedy zacznie się temat,ona chętnie

go dokończy.

-No widzisz...jest taka sprawa...-zaczęła troszkę nie pewnie- Nie wiem czy mogę ci powiedzieć...

-Eli ! Przecież wiesz,że mi możesz powiedzieć wszystko.

-No tak-westchnęła-Nie obraź się kochana,ale spieszę się pogadamy w szkole.

Tego kompletnie się nie spodziewałam.Eliza! Ta rozgada Eliza,ta sama! Może pokłóciła się

z mamą? Może ma problemy w szkole? Chociaż to nie możliwe,bo przecież rano była taka

radosna...Po chwili spojrzałam przed siebie i zauważyła,że miałam wysiąść trzy przystanki

wcześniej! ''O nie!Znowu?!"-pomyślałam.

Potem jeszcze dwa kwadranse wracałam sobie spacerkiem do domu i rozmyślałam co by

tak powiedzieć mamie,żeby przymknęła oko na całą sytuację.W końcu dotarłam.

Wchodząc rzuciłam zwykłe "Hej" i jak długa padłam na łóżko.Mama podeszła,popatrzyła na mnie

i powiedziała:

-Masz mi coś do powiedzenia Lucy?

Udawałam,że nie słyszałam pytania,ale mama powtórzyła:

-Lucy...Masz mi coś do powiedzenia?!

-Nie wiem.Chyba nie-wyjąkałam.

-W takim razie kochana pojedziesz sobie teraz do Martiny i pomożesz jej w lekcjach.

-A wiesz,coś mi się przypomina...

-Ciekawe.

-Przepraszam,na śmierć zapomniałam...

-No,mam nadzieję,że to się już nie powtórzy.Proszę twoje słuchawki.-skończyła i rzuciła

mi je na łóżko.Wyjąkałam jedynie marne "dziękuję" i położyłam się spać.