Niewidzialna 1

Pojawił się w moim życiu niedawno. Nie planowałam go poznawać, a już na pewno nie było w moich planach zakochanie się w nim. Czy to zakochanie? Nie wiem. Wiem tyle, że za każdym razem, gdy go widzę, uśmiecham się sama do siebie. Bywam nieśmiała, a kiedy pojawia się on, mój stopień nieśmiałości wzrasta co najmniej dwukrotnie. Siedzę cicho, jak mysz pod miotłą. Nie odzywam się praktycznie do nikogo. Pozwalam sobie obserwować go z boku i zerkać na niego, kiedy tego nie widzi. Wyobrażam sobie, jak fajnie byłoby zamienić kilka słów właśnie z nim. Ale nie… Onieśmiela mnie.

Nigdy nie byłam odważna, jeśli chodzi o kontakt z jakimkolwiek chłopakiem. Rozmowy z nim sprawiają mi wyjątkową trudność. Zawstydza mnie nawet jego spojrzenie. Kiedy przyłapuje go na tym, że na mnie patrzy, automatycznie robię się czerwona, a jego wzrok ucieka gdzie indziej. Zżera mnie zazdrość, kiedy on… Właśnie on… Siedzi z moimi koleżankami i dobrze się bawią. Nie radzę sobie z tym. Z moją nieśmiałością, z jego brakiem zainteresowania, z jego każdym uśmiechem, kierowanym do kogoś innego. Może już najwyższy czas coś zmienić. Porozmawiam z nim. Ale… Nie teraz, nie dziś, nie przy koleżankach. Wiem, szukam wymówek. Ale wierzę, że w końcu nadejdzie taki dzień, w którym zdobędę się na odwagę. Tak bardzo chciałabym mu powiedzieć, co czuję. A jeszcze bardziej zależy mi na tym, żeby mnie nie wyśmiał, żeby nie przerwał i wysłuchał wszystkiego, co mam mu do powiedzenia.

Kiedyś to zrobię. Tak naprawdę. Nie w mojej głowie przed snem, jak to mam w zwyczaju. Może jutro… A teraz czas na trening. Zamykam oczy, przekręcam się na drugi bok.

- Maciek, poczekaj, chciałabym z tobą porozmawiać. – Zatapiam się w świecie marzeń i po chwili zasypiam.