Oberża 3

Gor w pościgu za zranionym danielem, odkrył niewielką dolinkę. Skalny korytarz, środkiem którego ciekła struga. Jedno wejście stanowił sięgający do pasa, wartko płynący między wapiennymi kolumnami potok. Drugi koniec tego sanktuarium stanowiło rozległe trzęsawisko dające początek strumieniowi.

Dopiero przy pomocy Niedźwiedzia, a i to z wielkim trudem, udało się upolowane zwierzę wyrwać z błota. Przy okazji dokonali kolejnego odkrycia, które spowodowało, że cała grupa przeniosła się do położonej nad strumieniem jaskini w jednej ze skał. Mieli za sobą wszystkie atuty ułatwiające przetrwanie zimy. Łupy i zapasy zostały przeniesione, a codzienne życie nabrało rytmu. Mężczyźni polowali i przynosili zdobycz. Kobiety suszyły mięso i robiły zapasy. Grota była o wiele większa, niż początkowo sądzili. Z pierwszej malutkiej komnaty, pod stropem prowadził ciasny korytarz do drugiej, nie dość, że położonej wyżej i znacznie większej, to jeszcze z cieknącą po skalnym soplu wodą, która zbierała się w dużej kamiennej misie.

„Los po raz kolejny okazał się łaskawy” – pomyślała leniwie Dira, obserwując przed jaskinią w ciepłe, wczesnojesienne popołudnie, syna Juny próbującego stawiać pierwsze kroki. – „Niewiele brakowało, a nie patrzyłabym, jaki jesteś nieporadny.” – W jej głowie pojawiły się obrazy z przeszłości.

Przypomniała sobie niesamowity chichot Stigi i twarz ściągniętą w jakąś przerażającą maskę. Mielący kudłami, wirujący w powietrzu czerep oraz głuche łupnięcie, jeszcze tak niedawno żywej głowy, o ziemię, a zaraz potem upadek dziewczyny. Ta ocknęła się dopiero w nocy, z głową rozpaloną i gdyby nie zioła Diry, nie wiadomo czy dotrwałaby do rana. Milczała przez pierwsze kilka dni, a potem gdy dowiedziała się od Juny, że to Dira ją uratowała...”Jakbym była z jej rodu. Tylko mnie powiedziała...” – pomyślała, a obrazy wróciły przed jej oczy.

Tamtego dnia od rana było parno. Szły we dwójkę w dół strumienia po kamienie do wyłożenia piwniczki, gdy nagle zaleciał je smród podobny do palących się włosów. Stiga, czując odór, odwróciła się błyskawicznie i rzuciła do ucieczki. Ruda dognała ją w niemal trzech susach i obaliła na murawę zatykając usta. Dziewczyna dygotała, ale po chwili jakby rozpoznała Dirę i zaczęła się uspokajać, a potem jej słowa początkowo bezładne zmieniły się w strumień.

Opowieść nie była długa. Zakochała się w chłopaku z sąsiedztwa. Rodzice nie mieli nic przeciw ich związkowi. Pola rodzin sąsiadowały ze sobą, a chłopak również od dawna patrzył tylko na nią. Wszystko zaczęło się w coroczne święto zwycięstwa dnia, które przypadało po najdłuższej nocy w roku. Cała osada zbierała się na polu za wsią. Starzy i najmłodsi. W chatach otwartych na oścież zostawiano jedynie sterty żarzących się węgli – zarzewia nowego płomienia i wiary, że nawet z przysypanego popiołem, pozornie nieżywego może powstać nowe, wspaniałe źródło ciepła i światła. Na polu zaś Najstarsi, władza osady, rozdzielali po równo przyniesioną przez każdą rodzinę spyżę i wytwory rodzinnych warsztatów. Potem rodziny wymieniały między sobą otrzymane dary.

Stiga chciała wręczyć ojcu Grada utkany przez jej matkę kawał wełnianego płótna, a Grad zmierzał właśnie do jej ojca, dzierżąc dar od ojca - powroźnika, zwój liny. Oboje byli o krok od siebie, gdy rozległ się głos Najstarszego. Spojrzeli nań i zderzyli się ze sobą. Dary padły na zamarzniętą ziemię, a ich schylające się głowy stuknęły o siebie z taką siłą, że usiedli oszołomieni. Wokół rozległ się śmiech. Zawstydzona Stiga poderwała się z ziemi i szybko podeszła do rodziny chłopca.

– Wybacz niezdarność – powiedziała, kłaniając się głowie rodziny – pozwól, że przekażę ci dar i słowa z nim związane; niech to płótno grzejąc przypomina o naszych ciepłych myślach i życzeniu byś ty i twoi bliscy zawsze byli zdrowi i nam życzliwi.

Grad w tym czasie zdążył również pozbierać się, złożyć życzenia i zawrócić do swoich. Znowu spotkali się pomiędzy rodami.

– Przepraszam, zagapiłem się. Mam nadzieję, że się nie potłukłaś mocno o moją, jak mawia ojciec, kamienną głowę.

Stał przez chwilę, jakby czekając na odpowiedź, ale Stiga milczała. Nie potrafiła wydusić z siebie żadnego słowa. Czuła jak miękną jej kolana. Wpatrywała się w brązowe oczy chłopaka, a w głowie miała kompletny zamęt. On skłonił głowę w ukłonie i odszedł do swoich.

Od tamtego dnia jakoś dziwnie często zaczęli oboje, jednocześnie wychodzić z chałup. Matka Stigi tylko raz zapytała, dlaczego co rusz spogląda w okno. Potem ojciec poszedł do powroźnika po sznur, którego tak naprawdę nie potrzebował, a w święto nowego życia, gdy noc i dzień trwają tyle samo, obie rodziny zgodziły się, by młodzi założyli stadło. Powoli budowano dla nich dom, a Stiga żyła jakby cały świat był bezbrzeżnym szczęściem, które się jej przytrafiło. W tym zauroczeniu towarzyszył jej Grad, a rodziny spoglądały na szczęście młodych i jakby same w tym uczestniczyły.

Potem nadeszła ta noc. Na osadę napadła chmara zbirów. Kilka grup działających wspólnie. Jedną z nich dowodził Rugo. To on wpadł pierwszy do izby i zabił ojca Stigi. To on zgwałcił, a potem poderżnął gardło matce. Stiga, pewna, że zginie, przeżyła tylko po to, by patrzeć na to, co stało się później.

Jej ukochany wdarł się do izby, jakimś cudem zabijając dwu ludzi Rugo zbyt zajętych szukaniem łupów. Trzej następni wpadli za chłopakiem i unieruchomili go na rozkaz bandyty.

– Byś mnie nie ścigał, odejmę ci stopy, zaś za każdego z moich zapłacisz dłonią – i jak powiedział - zrobił. Toporem ojca dziewczyny. Stiga zaś patrzyła i umierała wraz z okaleczonym. Potem, wywleczona przed dom, martwym okiem patrzyła na płonącą osadę. Zagnana kańczugiem do grodu przeżyła, jak mawiał bandyta, tylko dlatego, że była naczyniem rozpusty dla starego maga, który wcześniej wskazał miejsce napadu i ją jako brankę.

Słuchając gorączkowych słów dziewczyny, Dira myślała nad tym, że sama nie była aż tak okrutna. Owszem, bez wahania podcinała gardła starym i młodym. Potrafiła także spokojnie kroić ofiarę by wydobyć z niej zeznanie o schowanych dobrach, ale śmierć zadawała szybko, nie znęcając się dla samego znęcania czy przerażania innych swym okrucieństwem.

A teraz patrzyła na okrąglutką pupę synka Juny, który kolejny raz właśnie próbował wstać na tłuściutkie nóżki.

Jakby na odzew jej niedawnym wspomnieniom z groty wyszła Stiga. Widać było, że rozwiązanie już niedługo. Dziewczyna poruszała się powoli i ostrożnie jak wszystkie ciężarne. Po tylu miesiącach wspólnego bytowania Dira dopiero teraz uświadomiła sobie, że zarówno matka malucha jak i przyszła matka mają szerokie pasy całkowicie białych włosów na głowach. O ile u czarnowłosej Juny widać to było od razu, o tyle u niemal popielatowłosej Stigi pasmo nie rzucało się w oczy. „Muszę zapytać Junę, skąd te pasma” – pomyślała.