Poprzednie częściOberża 1

Oberża 9

– To powiadasz, smrodku – wrócił do tego, co powiedział Gor – że jakbyś miał strażnice, to byś był bogaczem? Co ty na to, Dubie? Może niech nam powie, jak strażnica ma nas niby zbogacić?

Dub kiwnął powoli głową, a jego dłoń, ostrożnie jak wąż, popełzła w kierunku sterczącej za pasem rękojeści noża. Niedźwiedź, niby mimochodem, podniósł się, niespiesznie zrobił dwa kroki i stanął niemal nad chudzielcem. Jego cień na ścianie wpełznął na strop, a siedzący przy ogniu nagle poczuli, jak mali są w porównaniu z olbrzymem.

– Nie próbuj mnie straszyć braciszku. To już nie ten czas. Możeście i byli lepsi od nas, gdyście tu przyszli, ale teraz została z was jeno skóra, bo sił już w was nie ma. Nie zamierzam bić się z tobą o strażnice. Wróce do reszty i poczekamy, aż głód was ze szczętem zeżre. Zresztą Dub pewnikiem ruszy do swoich i zostaniesz sam. Co by jednak było jasne, nie zamiaruje ani ciebie, ani jego ze strażnicy wyzuć. Każdy chętny się tu przyda. A tera ide spać... Ino nie próbujcie nas nocą napadać, bo sen mamy leśny, byle podmuch wiatru i oczy otwarte, a broń w ręce. – Gor wstał, dając do zrozumienia, że nic więcej nie powie.

– Źleś pojął – załagodził Mor. – Ciekawi my tylko, jakim to sposobem strażnica ci bogactwa przyczyni. Zaś Dub, jako i wy czujny. Temu też do ostrza sięgnął. Z ostrożności. Toć rodziła i karmiła nas jedna mać. Nie mógłbym cie skrzywdzić. – zapewniał wpatrując się w brata.

Ten, niby mimochodem, sięgnął ręką do szramy na głowie. Pamiątki rozmowy sprzed lat, po której Mor nieprzytomnego i pobitego do sieni matce rzucił, a sam ubieżał w świat. Mor gest pojął, ale głowy nie zwiesił, tylko ciągnął dalej:

– Ja już nie ten, coś go drzewiej znał. Wojsko nauczyło gniew hamować. Dziś bym cie nie prał, a gdyby, to nie zostawiał, boś mój brat i nikogo inszego nie mam. Nie chcesz, nie gadaj. W strażnicy siedźcie wiela chcecie, a my z Dubem też póki co ostaniem, aż sił nabierzem, a może i sprawa się wyjaśni bez nas, bo ktosi z grodu nadjedzie... A tera idźmy w pokoju i bez gniewu spać.

**

Dira przebrnęła przez lodowaty strumień i weszła do ciemnej, małej jaskini stanowiącej przedsionek ich zimowiska. Dotarła do przeciwległej ściany i wspięła się na głazy pod stropem. Wpełzła w korytarz do wielkiej komnaty, w której mieszkali od jesieni. Odgarnęła zawieszaną nad otworem skórę i wreszcie jej przemarznięte i zmęczone ciało poczuło ciepło. Potem, w półmroku rozświetlonym kilkoma smolnymi szczapami, zobaczyła siedzące przy ogniu Stigę i Junę z synkiem, który zlazł z jej podołka i radośnie uśmiechnięty podreptał do przybyłej. Ta złapała malucha, cmoknęła w policzek i, wyplątując tłustą łapkę z włosów, postawiła na ziemi, ruszając do pełnego żaru paleniska.

Stojąca za załomem w pobliżu wejścia zaczajona Toana wyszła z ciemności w półmrok i odezwała się półgłosem:

– Cosi jest nie tak. Któryś raz czuję czyjeś ciekawskie ślepia i to nie na mnie, a na tobie lisico – mówiąc, przekazała rudej palcami niewypowiedziane: – „Przyjdź pod kapiąca wodę” – i z drwiącym uśmieszkiem dodała: – Pilnuj zadka, bo widzi mi się, że jakisi duch chce rogi przyprawić Gorowi.

Dira przeciągnęła się zalotnie, potwierdzając palcami informację krótkonogiej.

– Trudno się dziwić, wszak jeno ja śliczna i jeszcze do wzięcia – uzupełniła głośno niemą wypowiedź, podtrzymując grę rozpoczętą przez partnerkę Niedźwiedzia.

– Mojemu nie śliczność jeno siła ważniejsza – odgryzła się Toana.

– Milczek! – krzyknęła Juna do synka, który szybkim ruchem sięgnął w żar i wyjął pulsujący czerwienią węgiel. Dziecko na moment znieruchomiało, a potem szybkim ruchem zacisnęło piąstkę. Cztery kobiety zamarły, czekając na krzyk. Milczek, jakby nic się nie stało, otwarł dłoń i odłożył żarzący się kawałek do ledwo pełgających płomieni. Juna rzuciła się ku synkowi, a ten, jakby rozumiejąc, co się dzieje, pokazał matce rączkę.

Dira zajrzała przez ramię klęczącej. Dłoń malucha była czysta i bez śladu węgla czy żaru. Odwróciła głowę w stronę Toany, a ta nieznacznie skinęła. Siedząca nieopodal Stiga zachichotała nieprzytomnym śmiechem i zamilkła, ale jej twarz stężała w paroksyzmie lęku. Juna zamknęła dziecko w objęciu, jakby bała się, że ktoś je wydrze. Pierwsza odezwała się ciężarna:

– Toana prawdę prawi. Tu, od nowiu jakieś złe siedzi. I ja je czuję, i to, co mam w sobie też. Trza nam stąd iść, nim stanie się coś złego.

– Może tak się stanie, czekajmy, aż wróci Gor albo Niedźwiedź.

Następne częściOberża 10 Oberża 11 Oberża 12

Średnia ocena: 4.2  Głosów: 5

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (9)

  • Freya 22.10.2018
    Jeśli nie stosujesz celowego zapisu bez niektórych znaków diakrytycznych, aby uzyskać bardziej środowiskowy, gwarowy język (bo to występuje głównie w liniach dialogowych), to masz kilka literówek. A tak ogólnie to nie mam pojęcia o co biega, ale jakiś klimat w tym jest... Cuś w typie wojo-magiczno-wiedźmowej epopei jaskiniowej :) Pzdr.
  • Karawan 22.10.2018
    Co tak wstrzemięźliwie? Widzisz byki to je pokaż, ja nie ze szkła ino z ciemnego drewna - jak to karawan. A jakbyś czytał od początku to może byś coś więcej wiedział o co biega ;) Dzięki za wizytę i pozdrawiam ;)
  • Freya 22.10.2018
    Mie jeszcze nie tak śpieszno przejechać się karawanem, więc wiesz...
    Z tego co pamiętam to głównie przy "ę" brakowało tego zawijaska
    "a na tobie lisisco – " - i tutaj :)
  • Karawan 22.10.2018
    Freya Dziękuję! "e" celowe. Edytor opowijski nie łyka żadnych dziwów. Lisica z błędem - moja wina. Dzięki ;))
  • Pasja 23.10.2018
    Witam
    Trochę muszę nadrobić, bo się pogubiłam. Wrócę.
    Pozdrawiam
  • Karawan 23.10.2018
    Spokojnie Pasyjko! Zawsześ mile widziana;))
  • Fanriel 18.11.2018
    Uwielbiam klimaty Twoich opowieści. A ten język... Zazdroszczę.
    Jedna piąteczka ode mnie. :)
    Pozdrawiam serdecznie!
  • Karawan 19.11.2018
    Baardzo dzięki <3 !! A język? Wystarczy poczytać Jasienicę, Modzelewskiego, przypomnieć sobie wieś i już jesteś w Średniowieczu ;) Dzięki wielkie i wz wiązku z ochłodzeniem cieplutkie, przytulne pozdrowienia. ;)
  • Karawan 19.11.2018
    Karawan Poprawione ;) Dziękuję.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania