Pamięć (Fan Fiction Dary Anioła) 2

Alec zesztywniał. Czarownik wyjął rękę z jego dłoni.

- Jestem... Alec - wykrztusił, gdy udało mu się opanować pierwszy szok - twój chłopak.

Magnus uśmiechnął się niezręcznie - Wybacz, ale nie sądzę, żebyśmy się poznali. Musiałeś mnie z kimś pomylić.

W tym momencie do pokoju wparował Jace.

- Alec, Maryse kazała cię zawołać na... O, hej, Magnus. Obudziłeś się już? - czarownik zrobił jeszcze bardziej zdziwioną minę i uniósł się na poduszkach

- Kim jesteś? Zaraz, czemu mam na sobie bandaże? Co się stało?

- Mózg mu się przypalił? - zażartował Jace, ale natychmiast spoważniał, widząc przerażenie Aleca - Znaczy.. To ja, Jace. Parabatai twojego chłopaka.

- Ja was nie znam! - Magnus usiadł gwałtownie, ale zaraz jęknął z bólu i położył się z powrotem, trzymając za bok. Zamknął oczy i zaczął głęboko oddychać. Do pokoju weszła Isabelle.

- Chłopaki, jeśli zaraz nie zejdziecie na obiad, mama będzie zła. O, Magnusie już się obudziłeś? Magnus? - twarz chłopaka Aleca wykrzywił grymas bólu i irytacji. Nocny Łowca miał dość. Wstał i wybiegł na korytarz - chciał zamknąć się w pokoju, rzucić się na łóżko i obudzić z tego koszmarnego snu. Potem pójdzie do domu swojego chłopaka, a on go przytuli, uspokoi i powie, że to wszystko nie zdarzyło się naprawdę. Potem zjedzą razem śniadanie i...

- Alexandrze Gideonie Lightwood, słyszysz mnie?!

- Izzy...

- Słuchaj, Jace już mi powiedział, rozumiem cię, ale ukrywanie się w pokoju nic nie da. Trzeba wezwać kogoś, żeby zbadał Magnusa i powiedział nam kiedy wszystko wróci do normy.

Alec spojrzał na siostrę z miłością. Rzeczywiście go rozumiała, jej chłopak też do niedawna jej nie pamiętał. A pewność z jaką mówiła, że Magnus odzyska pamięć, naprawdę podnosiła go na duchu. Podniósł wzrok na Isabelle i kiwnął głową.

_______________________________________________________________________________________________________

- Jeśli wydepczesz ścieżkę w tym korytarzu, to nie zamierzam pomagać ci w remontowaniu podłogi.

- Co oni tam jeszcze robią? - Alec jakby nie zauważył zaczepki przyjaciela

- Cisi Bracia przyszli dopiero dziesięć minut temu. Jace ma rację, że za bardzo się denerwujesz.

- Clary, jak on według ciebie ma się zachowywać? Sama świrowałaś, kiedy Jace...

- Kiedy ja co?

- Już nieważne.

- Nie, powiedz, wszyscy chętnie to sobie przypomnimy. Bo tak dawno nie mięliśmy równie zajmującego tematu!

- Zamknijcie się! Może was to zdziwi, ale mi nie pomagacie. Ile im to jeszcze zajmie?!

- Ostatnio pytałeś się o to AŻ minutę temu. To chyba będzie twój rekord. - wtrącił milczący dotąd Simon

Ich kłótnia została przerwana przez wychodzącą z sali szpitalnej Catarinę.

- I co? - zapytało pięć głosów na raz. Catarina pokręciła głową - Nic nie pamięta. Nie

wiem, co było w tym dymie z pożaru, ale ktoś będzie musiał dokładnie zbadać ten teren. I ostrzec Podziemnych, żeby na razie się do niego nie zbliżali. Alec, czy ty też miałeś ostatnio problemy z pamięcią?

- Nie... Chyba. Ale coś jeszcze da się zrobić, prawda?

- Wykorzystałam wszystkie znane mi metody przywracania pamięci, ale nie wiem, kiedy będzie widać efekty. Cały proces może zająć nawet kilka lat.

- Aha... Rozumiem.

- Alec?

- Tak?

- Musisz mieć świadomość, że Magnus żyje już od kilku wieków. Nie wiem w jakiej kolejności będzie odzyskiwał wspomnienia, ale lepiej przygotuj się na to, że jeszcze długo cię nie pozna.

- Dobrze.

- I lepiej nie przypominaj mu niczego na własną rękę. To nic nie da, może go co najwyżej zdenerwować.

- Rozumiem. Mogę go już zobaczyć?

- Tak, ale pamiętaj co ci powiedziałam. I... daj mi znać, kiedy zacznie sobie przypominać o mnie. Jest też moim przyjacielem.

Cisi Bracia zaczęli wychodzić, Isabelle i Clary dyskretnie odciągnęły Jace'a i Simona w inną część instytutu. Alec wziął głęboki wdech i wszedł do sali szpitalnej.

Magnus siedział wsparty na poduszkach i masował sobie obolałe czoło. Na jego brzuchu leżał zwinięty w kłębek Prezes Miau. Nocny Łowca usiadł przy jego łóżku. Ku jego zdziwieniu, czarownik odezwał się pierwszy.

- Zostawiłeś mnie.

- Co?

- Ich metody przywracania pamięci nie należą, delikatnie mówiąc, do najprzyjemniejszych. Jeśli rzeczywiście przed tym wypadkiem z pamięcią coś dla siebie znaczyliśmy, to nie powinieneś zostawiać mnie samego.

- I tak by mnie wyrzucili. Musiałem wyjść, inaczej nie zgodziliby się ciebie leczyć.

- Aha.

- To chociaż coś pomogło? - zapytał pojednawczo Alec. Magnus mocniej nacisnął na swoje czoło

- Wydaje mi się, że pamiętam... plażę. I chyba jakiś las. I ciepło, jakieś bardzo gorące miejsce. Ale tylko tyle.

- To i tak nieźle. Zobaczysz, niedługo przypomnisz sobie więcej.

- Myślisz? - czarownik spojrzał na niego z nadzieją

- Jestem pewny - skłamał Alec - ale na razie musisz się wyspać. A ja w końcu zjeść ten obiad, bo mama mnie zabije. - Magnus parsknął śmiechem - To idź, bo chcę cię jeszcze zobaczyć żywego.

_______________________________________________________________________________________________________

Alec sięgnął ręką w lewo i natrafił na pustą przestrzeń. Czy to łóżko nie było szersze? Pewnie przesunął się w nocy na stronę Magnusa. Przetoczył się w prawo i okazało się, że łóżko miało tylko jedną stronę - tę, z której właśnie spadł. Razem z twardą podłogą uderzyła w niego bolesna prawda - nie był w mieszkaniu Magnusa. Jego mieszkania w ogóle nie było, a on sam mieszkał chwilowo u swojego chłopaka, którego nie znał.

- Czy nasz związek nie może choć raz być normalny?

- Miau.

- Chyba masz rację, Church.

Po doprowadzeniu się do stanu względnego porządku (tak to określiła Isabelle, on sam oceniał swój wygląd jako przynajmniej dostateczny), Alec wziął z kuchni tacę ze śniadaniem dla Magnusa i poszedł do części szpitalnej. Ciekawe, czy czarownik jeszcze coś sobie przypomniał? Choć Alec starał się nie robić sobie zbyt wielkich nadziei, według innych prognozy były obiecujące. Wszedł do pokoju w którym kurował się czarownik i upuścił tacę. Zobaczył Magnusa stojącego na krawędzi parapetu otwartego okna i patrzącego w dół na ulicę, znajdującą się wiele metrów pod nim. Czarownik zamknął oczy i zrobił krok w stronę przepaści.