Uwięziony część 4

Gdy Arthur opuścił izbę, Sofia usiadła ciężko na łóżku, oparła łokcie na kolanach i schowała twarz w dłoniach.

– NIE UFAJ MU – usłyszała szept, jednak głos nie brzmiał znajomo. – ON SIĘ NAS BOI, A STRACH PROWADZI DO MORDU. ODDAŁAŚ MU BROŃ, A ON ZAMIERZA CIĘ SKRZYWDZIĆ. TERAZ JESTEŚ BEZBRONNA, ALE MY CI POMOŻEMY, JEŚLI TY POMOŻESZ NAM. CHCEMY TYLKO WRÓCIĆ DO DOMU. LUDZIE Z TEGO MIASTA TEŻ TEGO CHCĄ, TYLKO SIĘ BOJĄ. BOJĄ SIĘ NAS I DLATEGO NAS NIE WYPUSZCZĄ. JESTEŚMY TU, A ONI SIĘ NAS BOJĄ. UWOLNIJ NAS.

– UWOLNIJ NAS. UWOLNIJ NAS – powtórzyło kilka istot.

Eckstein wrócił po chwili. Zatroskany popatrzył na Sofię, odetchnął i skinął głową.

– Dobrze… – Podszedł do swojej torby i wyciągnął z niej papier, kałamarz oraz pióro. – W jakim języku do ciebie mówią? – Rozłożył na stole przybory do pisania.

– W naszym – odparła, co od razu zanotował.

– Co powiedziały? Postaraj się skupić i powtórzyć to najdokładniej, jak potrafisz – poprosił.

Skoncentrowała się i po raz drugi opowiedziała mu wszystko ze szczegółami. Łowca skrupulatnie to zapisywał.

– Ostrzegały mnie przed tobą – dodała na koniec.

– Nie można im ufać. – Nieznacznie pochylił się w jej stronę.

– Żartujesz? – Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

– W porządku. – Wyprostował się, nie spuszczając wzroku z narzeczonej. – Nie denerwuj się.

– Zabrałeś mi broń – powiedziała z wyrzutem. – Doskonale wiesz, że bez niej nigdzie się nie ruszam, a w tych okolicznościach…

– Spokojnie – przerwał jej.

– Nie ufasz mi. – Podniosła się z miejsca i pokręciła głową. – Czego się obawiasz? Dlaczego zabrałeś mi broń?

– Pozwól, że wytłumaczę – poprosił łagodnym tonem, który zaczynał działać jej na nerwy.

– Mów. – Skierowała się w stronę okna.

– Musisz zachować spokój.

– Nie mogę. – Odwróciła się i przysiadła na parapecie. – Zdenerwowałam się.

– Rozumiem – pokiwał głową – ale jeszcze nic się nie stało. Musisz się uspokoić. Nie wiem dlaczego, ale wytężyły swoje myśli, by cię dosięgnąć. Wiesz, w jaki sposób osoby, które zbliżają się do świątyni, słyszą te głosy. To nie uszy. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? – Przyglądał jej się z wyraźną troską. – One są w twojej głowie. Słyszysz je i możesz też pomyśleć coś… – urwał.

Oczy jej się rozszerzyły, gdy uświadomiła sobie, do czego zmierzał.

– Możesz pomyśleć coś, co nie będzie twoją myślą i nawet nie będziesz zdawała sobie z tego sprawy – ciągnął. – Ty tych głosów nie wymyśliłaś i nie do końca panujesz nad tym, co się teraz z tobą dzieje, ale jestem tu z tobą i wszystko będzie dobrze – obiecał, choć nie zabrzmiało to zbyt przekonująco.

– Może po prostu stąd wyjedźmy? – Zerknęła w okno, po czym przeniosła pytające spojrzenie na narzeczonego.

– Nie wiem, czy… – zamilkł i spuścił głowę. – Stąd do świątyni jest bardzo daleko. – Podniósł na nią wzrok. – To może nie dać zamierzonego efektu, dlatego posłałem po kapłana. Pomoże nam.

– Będę miała kłopoty – stwierdziła wyraźnie zrezygnowana.

– Nie, nie będziesz miała – zapewnił ją. – To przecież nie twoja wina... Powiedziałaś mi już o wszystkim, prawda?

Potwierdziła skinieniem głowy.

– Mówiłaś do nich, rozmawiałaś z nimi. – Zerknął na zapiski.

– Zgadza się.

– Możesz je o coś zapytać?

– Chyba tak – odparła dość niepewnie, ponieważ nie miała najmniejszej ochoty na konwersacje z tymi istotami.

– Zapytaj, jak się nazywają. – Przesunął w jej stronę czysty papier i pióro.

Sofia odetchnęła głęboko i powoli ruszyła w kierunku stołu.

– Jeśli dasz radę, notuj wszystko – poprosił. – Ich imiona mogą brzmieć dziwnie. To ważne, byś zapisała je dokładnie – zaznaczył.

– Jasne. – Usiadła na krześle, zamknęła oczy i skoncentrowała się, próbując nawiązać kontakt z demonami.

Trwała tak przez chwilę, ale ich nie słyszała. Eckstein nie spuszczał z niej wzroku.

– Jak się nazywasz? – wyszeptała w końcu, myśląc o właścicielu matowego głosu.

– DLACZEGO MI NIE UFASZ? – usłyszała i od razu zaczęła notować każde słowo. – DLACZEGO GO SŁUCHASZ?

– Jak się nazywasz? – powtórzyła, starając się zachować spokój.

– ZROZUM, ON NIE CHCE NAM POMÓC. ZAMIERZA ZNĘCAĆ SIĘ NAD NAMI, A MY TYLKO CHCEMY WRÓCIĆ DO DOMU. UWOLNIJ NAS.

– A ja chcę wiedzieć, jak się nazywasz – powiedziała cicho, aczkolwiek stanowczo.

– PROSIMY CIĘ – rozległy się głosy – NIE RÓB NAM TEGO, NIE WYSTĘPUJ PRZECIWKO NAM, NIE SPRZECIWIAJ SIĘ NAM… – zamilkły na moment. – POMÓŻ NAM, POMÓŻ… – zaczęły szeptać, by zaraz wrzasnąć: – UWOLNIJ NAS! UWOLNIJ!

Niespodziewany krzyk sprawił, że Sofia zadrżała. Zerknęła na Arthura, który akurat patrzył na jej dłoń, po czym odetchnęła głęboko i zapisała słowa demonów.

– Jak ci na imię? – zapytała po raz kolejny.

Odpowiedziała jej zupełna cisza. Mimo to hrabina przez dłuższą chwilę siedziała nieruchomo, gotowa do pisania. W końcu podniosła wzrok na Arthura, który akurat wstawał z krzesła.

Zbliżył się do niej i sięgnął po papier, na którym robiła notatki.

Obserwowała go, gdy czytał kolejne słowa, a wraz z nimi na jego twarzy pojawiało się coraz większe rozczarowanie.

W końcu zerknął na nią i lekko się uśmiechnął.

– Dziękuję, że spróbowałaś. – Odłożył kartę na stole i zabrał z niego pióro, po czym pogładził narzeczoną po głowie i zwinnie wysunął spinkę z jej włosów.

– Coś jeszcze? – Spojrzała mu w oczy ze złością, nawet nie próbując znaleźć zrozumienia dla jego poczynań.

– Masz coś jeszcze? – Cofnął się o dwa kroki.

Otworzyła usta, by rzucić niezbyt wyszukaną złośliwość, gdy z zewnątrz doszły ich nachodzące na siebie wrzaski:

– Ludzie, uciekajcie!

– Ratuj się, kto może!

– Pomóżcie im!

– Coś się dzieje przy świątyni Valmora! – krzyknął ktoś, kto najprawdopodobniej przebywał w pobliżu zajazdu.

Arthur doskoczył do okna, a Sofia natychmiast poderwała się z miejsca i ruszyła za nim. Oboje zamarli na moment, gdy zobaczyli, co działo się na zewnątrz.

Mieszkańcy Heimingen, wyjątkowo ożywieni, biegali po ulicach w pozornie losowych kierunkach. Na palisadzie, otaczającej siedzibę władcy, ustawiali się łucznicy oraz kusznicy.

W pobliżu świątyni Valmora znajdowała się dość liczna grupa walczących ze sobą zbrojnych. Sądząc po strojach, byli to strażnicy miejscy. Okładali się tarczami, cięli mieczami z niecodzienną zaciekłością, a ich cele zdawały się być zupełnie przypadkowe.

– Gdzie jest ten cholerny kapłan? – warknął Arthur. – Słyszysz coś? – zwrócił się do Sofii.

– Nie – zaprzeczyła, z niepokojem oglądając krwawe sceny rozgrywające się pod świątynią.

– Każ im przestać – zażądał. – Powiedz to. – Popatrzył na nią z naciskiem.

– Oszalałeś? – Tym razem to ona nieco się od niego odsunęła. – Ja przecież nie mam wpływu na poczynania tych demonów. Ani tych, ani żadnych innych – dodała na wszelki wypadek.

– Te czegoś od ciebie chcą…

– I mam im obiecać, że to dostaną, jeśli przestaną? To sugerujesz?! – uniosła się.

– Tam giną ludzie. – Zacisnął szczęki i utkwił wzrok w walczących.

Kolejni zbrojni biegiem zmierzali w ich stronę.