Zjawa - Rozdział II

Potrójne stuknięcie w drzwi wyrwało zaległego na łóżku mężczyznę z letargu. Cisza zaś, która nastąpiła, pozwoliła mu zebrać myśli i nabrać przekonania, iż właśnie się obudził. Z tą świadomością zgramolił się z materaca i rozciągnął nieznacznie zastałe mięśnie. Po tym, zawołany przez zew natury, udał się do łazienki, gdzie uwolnił zalegający w pęcherzu mocz. Gdy skończył, umył ręce i twarz, a następnie przecierając mokrą skórę ręcznikiem zawiesił się na moment.

*Co ja miałem zrobić?* Zapytał samego siebie. Na szczęście nie musiał długo kontemplować nad odpowiedzią, gdyż po raz kolejny rozległo się stukanie kłykci w drewno.

– A – skwitował, po czym udał się do źródła dźwięku.

Płynnym ruchem odciągnął rygiel i otworzył przejście na oścież. Momentalnie jego majestat napotkał naprzeciw siebie młodą brunetkę w ciemnoniebieskim żakiecie. Od razu zapragnął zatrzasnąć jej drzwi przed nosem, mrucząc, iż nie ma chęci na udział w żadnych badaniach, czy innych takich, gdy nagle coś go uderzyło. Serce zabiło mu szybciej, ewidentnie zaznaczając swą obecność w klatce piersiowej, a wzrok zalały mroczki. Skórę przejął zaś zimny pot wraz z drgawkami. Zamarł w szoku i przerażeniu, widząc przed sobą kobietę, która wyglądała zupełnie jak ta z jego snów. Nie miał pojęcia jak zareagować. Ciało podpowiadało mu, aby zamknął ją w uścisku, jakby posiadało z nią wspomnienia bliskości. Umysł za to szamotał się, przywołując niewyraźne obrazy i poddając pod wątpliwość istnienie jej osoby.

– Dzień dobry. Jestem… – zaczęła cicho, onieśmielona widokiem nagiego, pobliźnionego torsu.

Ta wypowiedź uwolniła go z szoku, zmuszając do sklecenia jakiejś odpowiedzi.

– Moim porannym koszmarem – dokończył za nią. Następnie odsunął się na bok i wykonawszy zamaszysty gest dodał – Zapraszam pani…

– Anna. Anna Ma… – przedstawiła się, wkraczając do mieszkania.

*A może to mi się śni?* Wątpliwość pojawiła się w umyśle mężczyzny, przeszywającego kobietę pełnym podejrzenia spojrzeniem.

– Anna to takie banalne imię… – przerwał jej ponownie, zamykając wejście. Po tym, kontynuując szaradę, skierował się do kuchni, gdzie mógłby na spokojnie wszystko przemyśleć – Zdejmij buty Anno. Kawy? Herbaty?

– Dziękuję – odmówiła miło.

– Z mlekiem, czy bez? – głośne zapytanie zagłuszyło jej odpowiedź.

– Dziękuję, nic nie chcę – sprostowała.

Myśląc, iż wyjaśniła sprawę, poczęła rozglądać się po mieszkaniu, gdy nagle dosłyszała kolejne pytanie.

– Słodzisz? – głos mężczyzny ledwo przebijał się przez dźwięk gotującej się wody.

Zirytowana, zechciała po raz kolejny spróbować wyjaśnić swe słowa. Zdjęła więc obuwie i ruszyła do kuchni z zamiarem wszczęcia niewielkiej kłótni. Gdy jednak przekroczyła próg ów pomieszczenia, zastała spoglądającego przez okno mężczyznę, który jedyne co zrobił w ciągu ostatnich chwil, to otworzył szafkę, w której trzymał wszelkie kawy z herbatami, wyjął dwa kubki i nastawił czajnik, niezawierający wystarczającej ilości wody. Nie wiedząc czemu cała złość opuściła ją, pozostawiając jedynie lekkie zmieszanie. Próbując sobie z nim poradzić, zbliżyła się do czajnika i napełniła go tyloma mililitrami przeźroczystej cieczy iloma było trzeba. Następnie włączyła go i zaczęła grzebać w szafce w poszukiwaniu najbardziej odpowiadającej jej zapachem saszetki z ziołami. Gdy skończyła, wrzuciła wybraną do kubka i wzięła się za przebieranie w kawach. Nie orientując się w nich zbytnio, zrezygnowała z tego pomysłu i zwróciła się dobrotliwie do gospodarza.

– Jaką pan pije?

– Miałem wziąć leki – ten zreflektował się nagle i bez żadnego ostrzeżenia przeszedł do sypialni.

Ponowne zignorowanie jej słów na nowo rozbudziło irytacje.

*Co on sobie wyobraża?!* Wrzasnęła w myślach i bezmyślnie wzięła pierwszą lepszą puszkę, a następnie sypnęła z niej przypadkową ilość czarnego proszku do naczynia.

Zalawszy wszystko wrzątkiem, złapała oba kubki, zaniosła do salonu i postawiła je na ławie. Następnie usiadła na skórzanej kanapie, gdzie rozpoczęła próby ukojenia zszarganych nerwów.

– Więc? Co cię sprowadza w moje skromne progi, Anno? – wracając do salonu mężczyzna, postanowił przeprowadzić mały wywiad.

– Praca. Wczoraj mnie pan zignorował, więc musiałam… – zaczęła, lecz nim zdołała dokończyć, zostało jej przerwane.

– Aha… – rzucił niezwykle głośno, ułożywszy sobie co nieco w głowie.

Następnie ruszył szybkim krokiem do łazienki. Zamykając za sobą niedbale drzwi, tak iż z powrotem się otworzyły, odkręcił wodę pod prysznicem i ściągnął dresy, stanowiące jego jedyne odzienie. Zdenerwowana, jak również zaintrygowana kobieta spoglądała na niego czując jak krew napływa jej do głowy. W ostatnim momencie odwróciła wzrok i zaczęła głęboko oddychać, by stłumić rosnący gniew.

*Co jest z nim nie tak?!* Pełne oburzenia pytanie rozbrzmiało w jej umyśle.

Choć jej znajomość z tym facetem właśnie miała się rozpocząć, już miała go serdecznie dość. By więc nie zgrzytać z tego powodu zębami, złapała w swe dłonie kubek z herbatą i zaczęła pić na tyle małymi łykami, iż zdążyła jedynie pochłonąć połowę jego objętości, nim gospodarz zdążył się umyć i udać do sypialni w poszukiwaniu ubrania.

– Co wyciągnęłaś z sąsiadów? – zawołał z pokoju.

– Kogo? – zdziwiła się na moment pytaniem, lecz szybko zebrawszy myśli i odpowiedziała – Nit nic nie wie. Ofiara była wdowcem. Rzadko wychodził z domu. Co miesiąc przyjeżdżał taksówkarz, który zawoził go do szpitala. Codziennie przychodziła zaś jego opiekunka. Z firmą taksówkarską już się skontaktowaliśmy. Czekamy na informacje o kierowcy. Opiekunki nie możemy znaleźć. Od kilku dni nie przychodziła do pracy i nie odbiera telefonów. Nikogo nie zastaliśmy w jej domu. Zupełnie jakby rozpłynęła się w powietrzu.

– Lekarz? – zapytał wracając do salonu i rozsiadając się na kanapie.

– Jaki lekarz? – rozproszyła się.

– Lekarz ofiary. Ten do którego jeździła co miesiąc. Przesłuchany? – dociekał, sięgając po papierosa.

– Jeszcze nie. Planowałam do niego iść dzisiaj – przyznała, dławiąc się bliskością rozmówcy.

– Więc na co czekamy? Chodźmy! – zakrzyknął niemal entuzjastycznie, wypuszczając z ust papierosa i poderwał się na nogi.

Po tym zbliżył się do wieszaka, z którego zdjął swój kapelusz i płaszcz. Szybko je na siebie założywszy, wsunął stopy w buty i zasznurował je. Gotowy do wyjścia zapytał jeszcze:

– Masz pożyczyć dyszkę?

– Wydaje mi się, iż tak – odrzekła dziewczyna dopijając herbatę, po czym również wstała i udała się ubrać swe obuwie.

– Więc stawiasz śniadanie – skwitował, otwierając drzwi. Przestępując zaś ich próg dodał – Poza tym ta kawa jest na popołudnie. Nietrafiony wybór.

Wysłuchawszy tego oświadczenia i uwagi wyszła z mieszkania, a następnie ruszyła od razu na klatkę schodową mając nadzieję, iż schodzenie z dziesiątego piętra będzie pomocne w pozbywaniu się nadmiaru złości.

– Skąd miałam wiedzieć? – odezwał się przepełniony wyrzutem kobiecy głos, zraz po wyraźnym trzasku drzwi do auta.

– Prócz tego, iż mogłaś zadzwonić? – zapytał ironicznie mężczyzna, tylko po to, by sobie następnie dać odpowiedź – Nie mam pojęcia.

Dziewczyna już miała na to odpowiedzieć, gdy nagle rozległ się dzwonek telefonu. W tym momencie rozmówca wyjął urządzenie z kieszeni i bezpardonowo je odebrał.

– Dzwoniłeś. – rozległo się stwierdzenie połączone z ziewnięciem.

– Kiedy? – zapytał, po czym zwrócił się do brunetki siedzącej obok – Masz tu nawigację?

– Co? – odpowiedziały obie kobiety w tym samym momencie, sprawiając jedynie, iż przewrócił oczami.

– Dzwoniłem, a co? – mruknął, przyciskając różne przyciski na panelu dotykowym.

– Obiecałam ci coś? – spytała, zapewne nalewając wody do czajnika, co dało się wywnioskować po dźwiękach w tle.

– Romantyczny wieczór i masaż – wykorzystał sytuację.

Po tym przycisnął odpowiedni przycisk i machnął na brunetkę, aby ta jechała.

– Za sto metrów skręć w prawo – odezwała się nawigacja.

– Nie jestem romantyczna – bąknął kobiecy głos przez telefon, po czym dodał lekko zaniepokojony – Co robisz?

– Pracuję – odrzekł, rozłączając się bez ostrzeżenia, a w celu uniknięcia niepotrzebnych komentarzy od kierowcy, dodał – Daruj sobie.

Dalsza podróż minęła w milczeniu przerywanym jedynie przez nawigację. Dopiero gdy dotarli na miejsce, przepełniona zdziwieniem Anna zapytała:

– Kościół?

Wprost nie mogła uwierzyć, iż taki człowiek jak jej towarzysz mógł być wierzący.

– Najpierw zabierasz mnie niepotrzebnie do gabinetu kardiologa, którego akurat nie ma, albowiem jest na konferencji, a następnie dziwisz się na widok kościoła. Typowe… – rzekł z pogardą w głosie, po czym ruszył w stronę świątyni.

Znalazłszy się przy schodach usiadł, wyjął papierosa i zapalił go.

– Porozmawiaj z proboszczem. Zaczekam tu na ciebie – rozkazał, po czym zaciągnął się dymem tlącego się tytoniu.

– Dlaczego ja? – żachnęła się niebywale.

– Albowiem… – po tym słowie wstrzymał się i wyciągnął dłoń w stronę słońca – Jesteś wybrańcem.

Nie chcąc kontynuować tej rozmowy, odwróciła się na pięcie i wkroczyła do budowli, przed którą stała, tym samym zostawiając go samego. Ten zadowolony z chwili samotności westchnął głęboko i zaciągnął się dymem po raz kolejny. Niestety jego spokój nie trwał długo, albowiem nie wiadomo skąd, pojawił się człowiek w czarnej sutannie, który dosiadł się ze stęknięciem.

– Piękny dzień mój synu – stwierdził, spoglądając w horyzont.

– Jak każdy ojcze – odrzekł, gasząc papierosa o schodek.

– Nie wejdziesz do środka?

– Kiedyś wkroczyłem do kościoła i przekonałem się, iż to wszystko, jest jedynie ułudą, zaś prawda leży głęboko w naszych sercach i umysłach – mówiąc to podciągnął lewy rękaw płaszcza, a następnie rozpiął mankiet i ukazał podłużną bliznę zaraz za nadgarstkiem.

– Niech więc ta prawda prowadzi cię do Łaski mój synu – odrzekł ksiądz, poklepując go po ramieniu i podnosząc się by odejść.

– Ciebie również ojcze. Niech cię prowadzi, byś mógł wskazywać drogę tym, którzy wątpią lub utracili nadzieję.

Po tym usłyszał ciche kroki, które gdy tylko umilkły, pozostawiły go na powrót w ciszy, zachęcającej do kontemplacji. Jakby na przekór temu, siedział z pustką w głowie, spoglądając w przestrzeń. Wyglądał tak jakby jego duch uleciał gdzieś na moment, kompletnie zapominając o ciele.

*Cóż za głupia rozmowa…* Stwierdził po chwili.

– Nasza ofiara nie chodziła do kościoła, ale oddawała na niego jedną trzecią renty – nagłe oświadczenie, połączone z wyraźnymi stuknięciami obcasów o bruk, wyrwało go z letargu.

– Szczodrze. Coś więcej? – zapytał, podnosząc się i otrzepując spodnie.

– Nic istotnego – odrzekła brunetka, spoglądając jak jej towarzysz rusza w kierunku auta.

– Widziałaś tego księdza? – zmienił nagle temat.

– Którego? To kościół. Jest ich tu wielu – odparła, zirytowana głupim pytaniem.

– Tego, z którym… – zaczął, lecz spojrzawszy w oczy swej towarzyszki, przerwał i skwitował to słowami – Nie ważne.

W odpowiedzi dostał ciszę i spojrzenie pełne wyrzutu. Odczuwszy nagłe znużenie, wsiadł do auta, do którego właśnie dotarł. Gdy zaś dołączyła do niego Anna, odezwał się:

– Masz pożyczyć…?

– Znam dobrą restaurację – przerwała mu, włączając silnik i ruszając.

Ludzie za oknem podążali za swymi codziennymi obowiązkami, a ci we wnętrzu oddawali się przyjemności jaką dawało spożywanie bardziej lub mniej wymyślnych posiłków. Świat był taki jak na co dzień. Nudny i przewidywalny. Wśród tego wszystkiego siedział detektyw i jego protegowana, którzy delektowali się drugim śniadaniem i podaną do niego kawą.

– Czemu nie chciałeś wejść do kościoła? – zapytała niespodziewanie.

Odbiorca jej słów westchnął na to tak, jak wzdycha się, gdy kogoś ciekawość niepokoi w zbyt dużym stopniu. Podczas tego czynu zdążył przemyśleć, czy odpowiedzieć, czy może przemilczeć sprawę i zdecydowawszy rzekł:

– Kościół to miejsce trwogi. Cierpienia. Smutku. Grozy. Oniemienia. Miejsce, w którym dzieci płaczą, a dorośli śpiewają, lamentują i wznoszą modły w bezmyślnym transie, pozbawionym emocji. Siedlisko fałszu i obłudy. W kościele brak jest najważniejszego. Tego co objawia się w radości, spokoju i poczuciu bezpieczeństwa. Brak jest wiary. Jest jedynie przymus, którego nikt nie rozumie, ale każdy za nim podąża – rzekł niezwykle poważnie, po czym westchnął ponownie i zapytał – Czy możemy o tym nie rozmawiać?

– Dobrze… To o czym chcesz porozmawiać? – zagaiła znów.

– Skąd pomysł, iż w ogóle chcę to robić? – rzucił kąśliwie.

– Gapisz się na mnie jak najęty – odparła oskarżająco.

– Gdyż jesteś tak urodziwa – jego odpowiedź była tak szybka, iż chyba odruchowa – Poza tym wydajesz mi się znajoma. Nie spotkaliśmy się już kiedyś?

– Kiepski tekst na podryw – stwierdziła nazbyt wyniośle, a następnie wzięła łyk kawy.

¬ – Yhym… Musisz się bardziej postarać – powiedział, nie mając pomysłu na ripostę.

– Uuu, widzę, iż przemawiasz do tego ciebie, który to powiedział. Wniosek taki, iż jest was dwóch… Fascynujące – odgryzła mu się, zmuszając go do zanurzenia ust w napoju, aby zyskać moment na zastanowienie.

– Oczywiście. Do kogo innego miałbym mówić, jeśli ty skrzętnie ignorujesz moje zaloty? – wypowiedział pierwsze co mu przyszło na myśl.

Wtem nastała cisza, podczas której rozmówczyni uśmiechnęła się podle.

– Wierzysz w przeznaczenie? – wyciągnął pytanie znikąd.

– Wierzę – odparła z przekonaniem.

– Myślisz, iż nasze spotkanie, było nam przeznaczone?

– Zależy jak na to spojrzeć. W pewnym sensie można tak powiedzieć. Jeśli zakładamy, iż „z góry zaplanowane” jest to, kogo spotkamy na swojej drodze – ta odpowiedź zrodziła w jego głowie pustkę.

Starając się do niej jakość podejść, przedłużał zrodzone przed momentem milczenie. Ilekroć coś wpadało mu do głowy, było ono przez niego negowane, gdyż wydawało się nie pasować.

– Czyli los postawił nas na swojej drodze w jakimś celu? – zapytał w końcu.

– W celu poznania się? – mówiąc to, zaśmiała się radośnie.

– A może w jakimś większym celu, niż tylko poznanie się? – zasugerował, po czym wziął kolejny łyk swojej kawy, która wydawała się być dla niego już zbyt chłodną.

– Co ty rozkminiasz? – zapytała z poczuciem osaczenia.

Na te słowa zreflektował się. W zasadzie sam nie wiedział co. Nagle uświadomił sobie, iż zagubił się w swoich własnych myślach, a jego głowa poczęła go irytująco boleć. Stwierdził, iż ma już dość. Wzniósł więc dłoń i zawołał kelnera.

– Rachunek poproszę.

Nie minęła chwila, gdy otrzymał na kartce informacje o kwocie do zapłaty. Spojrzał na nią beznamiętnie, cmoknął z dezaprobatą, a następnie dobył z portfela odpowiednia ilość pieniędzy wliczając w to napiwek.

– Dziękuję za towarzystwo – powiedział do swej towarzyszki z lekkim ukłonem, po czym wstał i bez pożegnania wyszedł.

Dźwięk otwieranych drzwi i rumor kółek wózka wkroczyły razem z blondwłosą kobietą do przejętego ciszą pomieszczenia po to, by ucichnąć wraz z trzaskiem zamykanego przejścia. Następnie rozległo się ciche westchnięcie, po którym odbyła się sekwencja kroków prowadząca ku stojącemu w rogu sali biurka, na którym znajdował się komputer.

– Myślisz, iż… – odezwał się niespodziewanie, zniekształcony lekką chrypką, męski głos sprawiając, iż zajęta szukaniem czegoś w dokumentacji dziewczyna, podskoczyła z przestrachu.

– Jezu! – wrzasnęła niemal upadając, podczas odwracania się w stronę, z której doszła do niej wypowiedź.

– …dusza istnieje? – dokończył osobnik, leżący na stole prosektoryjnym.

– Pojebało cię?! – usłyszał gniewne wykrzyknienie.

– Nie zaprzeczę – stwierdził podnosząc się, a schodząc na podłogę dodał – Jak się dziś czujesz Martynko?

– Wspaniale – odparła sarkastycznie i w końcu uspokoiwszy się nieco dodała – Co ty tu robisz?

– Przyszedłem cię przeprosić – zaczął zbliżając się do niej – Za to co się ostatnio wydarzyło. Trochę… Głupio zrobiłem. Nie powinienem był… Znaczy się…

Jego trudności w sformułowaniu wypowiedzi zaczęły sprawiać budzić w jego rozmówczyni śmiech. Zawsze bawiło ją, gdy ten zwariowany facet starał się być poważny i ją za coś przeprosić.

– Zależy mi na tobie i nie chcę… – rozpoczął kolejne zdanie, gdy nagle ujrzał szeroki uśmiech na twarzy Złotowłosej.

Speszony zamilkł. Szybko poczuł oburzenie, które uzewnętrznił na obliczu poprzez nadęcie policzków.

– Co? – fuknął niepocieszony, gdy kobieta poczęła się śmiać.

Nie dostał odpowiedzi, ale w jej ramach został przytulony.

– Dobra… – zdziwił się i zaczął głaskać ją po głowie – Od tej formaliny ci się chyba coś poprzestawiało.

– Oj głupku… – westchnęła.

– Ja ciebie też, ale nie musisz mi plamić koszuli – odparł żartobliwie, choć brzmiał na to zbyt poważnie.

Blondynka zaśmiała się ponownie.

– Masz coś wieczorem, czy organizujemy romantyczną kolację przy świecach i głupim filmie o miłości? – zapytał niby obojętnie.

– Jestem wolna – odparła.

– A ja ostatnio jakiś zabiegany – sam nie wiedział skąd bierze takie głupie teksty, ale ogarnąwszy się dodał – To zorganizuję jakąś świeczkę i… inne takie.

– Zgaduję, iż ja muszę coś upichcić – rzuciła.

– Twój dom, twoja kuchnia. Nie chcę ci się wcinać w kompetencje – odparł z przekonującym przejęciem.

– Ech… – westchnęła przeciągle, a następnie uwolniła się z uścisku i przecierając oczy dodała – Dobra. Idź już sobie. W pracy jestem.

– Oczywiście pani doktor. Już mnie nie ma – stwierdził ruszając ku wyjściu. Opuszczając zaś pomieszczenie, skłonił się nisko i rzucił – Papatki.

Po tym nastąpił trzask zamykanych drzwi, który pozostawił Złotowłosą w samotności. Wzięła więc głęboki wdech i wypuściła powoli powietrze. Czyniąc to, oczyściła głowę z głupich myśli i wróciła do swojego zajęcia.