Czy raki są dobre? - 1

- Księdzu, czy raki są dobre? – wrzasnął Leon wbiegając. Rzucił plecak pod ścianę, aż zahuczało.

- Leon, ostrożniej. Zniszczysz plecak i wszystko wewnątrz.

- No… - wzruszył ramionami. – Ale co z tymi rakami? Dobre są czy nie?

- Nie wiem, nie jadłem.

- To to się je? – Noel jak zawsze wsunął się po cichutku. – Błe…

- Wiecie, jak wyglądają raki? – spytałem.

- No, takie ze szczypcami, nie? – zawołał Leon. – Jak to jeść?

- Siadajcie. Opowiem.

- Super! - ucieszył się Noel. – Lubię jak księdzu opohiada.

Siedli po turecku na dywanie. Głowy oparli o dłonie i wpatrywali się we mnie swoimi kolorowymi oczami, wyraźnie spragnieni kolejnej opowieści.

- No to słuchajcie. Raki to takie małe zwierzątka, żyjące w czystej wodzie. Teraz są coraz rzadziej spotykane, ale dawno temu było ich w jeziorach i rzekach bardzo dużo. Mają twarde pancerzyki i faktycznie, parę dużych szczypiec. Można je wyłowić, wrzucić do wrzątku i ugotować. Wtedy zmieniają kolor na czerwony. I wydłubuje się mięsko z pancerzyka i szczypiec.

- I to jest dobre? – powątpiewał Noel.

- A jak to ubić, skoro ma thardy pancerz i szczypce? – Leon był bardziej praktyczny.

- Nie zabija się. Wrzuca się żywe do wrzątku. Wtedy piszczą i giną.

- To okrutne! – Noel zalał się łzami. – Jak tak można! Nigdy nie zjem raka!

- A skąd to hiesz, księdzu, jak nigdy nie jadłeś? – zaciekawił się Leon.

- Tata mi opowiadał. Jak był mały, mniejszy niż wy teraz, to mieszkał w Grodnie. To jest teraz na Białorusi, wtedy to była Polska. Trwała wtedy wojna, druga wojna światowa. Czasy były straszne. I bardzo często nie było co jeść. Wtedy mój tata ze swoimi braćmi chodził nad Niemen – to rzeka, nad którą leży Grodno – i łowili raki. Jak mieli pełne wiadro, to nosili do swojej mamy, czyli mojej babci, i babcia gotowała raki na obiad.

- Biedne raki – westchnął Noel.

- Jak mieli wybór – zjeść raki lub umrzeć z głodu, to jedli. A wy, co byście wybrali?

- Ja bym zjadł… - odrzekł pewnie Leon. – Nahet z ciekahości. Nie musiałbym być głodny.

- A ja nie… - płaczliwie rzucił Noel. – Biedne raki… Trahę bym jadł!

- Jak kroha! – zaśmiał się Leon.

Po chwili spoważniał.

- Ale to księdzu nie pasuje… - wyszeptał, marszcząc czoło.

- Co nie pasuje?

- No, bo pani móhiła o Łukaszu, tym co nie pojahił się od początku roku h szkole, że nie będzie z nami chodził, bo ma raka. To nie może go zjeść i przyjść do szkoły?

- Albo hypuścić do rzeki? – dodał Noel.

- A, to pani mówiła o raku, nie o rakach. To co innego – odpowiedziałem.

- Jeden grzyb, jeden rak czy dha raki – wzruszył ramionami Leon. – Jakie to ma znaczenie?

- Czasem słowa, mimo że brzmią identycznie, mają różne znaczenia. To homonimy. Jak zamek. Może być zamek w drzwiach – wskazałem na wielki zabytkowy zamek w drzwiach zakrystii.

- Albo zamek h spodniach! – wrzasnął Leon.

- Taki zamek z drzhi hłożyć h spodnie… - Noel parsknął śmiechem.

- Albo zamek krzyżacki! Jakie hielkie spodnie musiałyby być! – chłopcy zaczęli się tarzać ze śmiechu po dywanie.

Po chwili się uspokoili.

- To, co z tym rakiem? – wrócił do tematu Noel.

- Teraz będzie część smutna. Rak to jest bardzo ciężka choroba. Jakaś część naszego ciała z różnych powodów się zmienia i zaczyna rosnąć nienormalnie, i przestaje działać.

- To boli?

- Boli, i czasem strasznie…

- Jak halnięcie piłką bejsbolohą h… no ten… no, h to… - Noel szukał właściwego określenia – no h to, co mają tylko chłopcy? Że od razu zhijasz się z bólu i płaczesz i nic nie hiesz co się dzieje, bo tak boli?

Chłopcy w tym roku na lekcjach zaczęli poznawać baseball i Noel miał nieszczęście na pierwszych zajęciach spotkać się z rozpędzoną piłką.

- No, można do tego porównać…

- O rany… Porażka… Ale można podać jakieś tabletki czy zastrzyki na to?

- No jasne! – wtrącił Leon. – Gdy Noel oberhał, to się skulił i płakał i nie reagohał. I pan od huefu zaniósł go do pielęgniarki i przyjechała karetka i Noel dostał zastrzyk w gołą pupę i po chhili przestało boleć – szybko zrelacjonował szkolne wydarzenie Leon. – Pani pielęgniarka chciała mnie hyrzucić z gabinetu, ale się złapałem biurka i hyhrzeszczałem, że brata nie opuszczę!

- Czasem ból jest tak silny, że żadne zastrzyki ani tabletki już nie działają…

- I Łukasz tak cierpi cały czas? – zapytał Noel. W oczach stały mu łzy.

- Tego nie wiem. Nie wiem, na jakim stadium jest jego choroba.

- A można go odhiedzić? – pociągnął nosem Noel.

- Zadzwonię i się dowiem, OK?

- Księdzu, móhi się okej, nie OK. – skrzywił się Leon. – Ale zadzhoń. Może jutro zamiast szkoły pojedziemy?

- Może jutro po szkole?

- No niech będzie po szkole – zgodził się Leon.