Koroner Hawk (8)

Nie była to daleka droga, a wypełniony po brzegi wskazówkami i domniemaniami ściśle kalkulujący umysł nie pozwalał koronerowi na choćby chwilę bezmyślnego chodu, więc czas minął mu jeszcze szybciej. Ulica ta nie była przez niego zbytnio uczęszczana, raczej skrzętnie unikał miejsc, w których obracały się najznamienitsze angielskie persony. Jeden nieprzemyślany ruch mógł tam człowiekowi przysporzyć ogromnych kłopotów, z których uwolnić się nie sposób niczym innym jak obfitą zawartością portfela i znajomościami. Hawk, mimo swojej niewątpliwej sławy i sporych finansów, nie byłby w stanie wypłacić się z kaucji, jaka czekałaby go po popełnieniu „przestępstwa” w tym królestwie demonicznych krezusów. Otaczały go zewsząd piękne, bogate kamienice, najrozmaitsze rzeźby z marmuru, gdzieś w oddali majaczył budynek banku. Bary, puby i kluby stanowiły nieodzowny element tej londyńskiej feerii, ludzkie głowy to jasne, to ciemne, to rude, przepływały i przeciskały się przez uliczki i przejścia, machając wielkimi parasolami i pozłacanymi laskami, które o wiele bardziej niż jako ochrona przed deszczem, miały dodawać właścicielom elegancji i szyku. Wszystko było na pokaz. Młoda dama z córką, obie ubrane w olśniewające suknie od najpopularniejszych europejskich projektantów; przechodząc wyczuł podwójną dawkę zabójczo drogich i piekielnie mocnych perfum, uniesione nosy i wystylizowane finezyjnie fryzury – loki, loczki, spięte, rozpuszczone. Gdzie indziej kobieta w średnim wieku prowadziła dumnego białego charta ze złotą, wysadzaną diamentami obrożą, beret i bordowy płaszcz dodawały jej jeszcze więcej powagi. Mężczyzna w idealnie skrojonym garniturze, inny w jeszcze bardziej perfekcyjnie dopasowanej marynarce, spodniach skomponowanych z piwną tęczówką i złotym zegarkiem wartym dwa mieszkania na przedmieściach. Z każdą chwilą koroner pozbywał się resztek wątpliwości, że baron Chavechette mieszka w tej dzielnicy. Jeżeli rzeczywiście był charakterem tak tajemniczym i wpływowym, jak wynikało z zasłyszanej opinii, to ulica królowej Wiktorii była dla niego idealnym miejscem. Może trochę zbyt oczywistym, ale jeśli wierzyć powiedzeniu, że „najciemniej jest pod latarnią”, to mało kto w dzisiejszych czasach pomyśli, że osoba o tak daleko wysuniętych horyzontach materialnych zamieszka wśród innych, podobnych sobie. Właśnie takie przekonanie odgradzało Samuela Chavechetta od wścibskich spojrzeń i niechcianych gości. Jego willa stała w samym centrum, naprzeciwko banku, więc rzucała się w oczy. Przy bramie Maverick spostrzegł dwójkę ludzi – wysoką, postawną kobietę z jasnymi długimi włosami, które związane miała w wysoki warkocz. Jej twarz zdobił tatuaż tuż pod okiem – skorpion. Nie przypominała zwykłego obywatela, Angielki, ani nawet ochroniarza, jedyne, co kojarzyło się koronerowi z jej nietypowym wizerunkiem, był najemnik. Niestandardowy, choć wzorowany na wojskowym, ubiór, kilka noży za pasem, pistolet, uważny wzrok. Na pierwszy rzut oka wyglądała na wyszkolonego zabójcę. Obok niej sterczał mężczyzna o postawie niedźwiedzia, nienaturalnie umięśniony i wysoki, wyższy od kobiety, z łysą głową i również uzbrojony po zęby. Po typie ludzi, jakich Chavechette zatrudniał do obrony, Hawk mógł stwierdzić, że na pewno nie jest to człowiek, z którym warto zadzierać, jeśli nie ma się odpowiednich środków. Zazwyczaj wpływowe gnojki płacą krocie zawodowym żołnierzom albo dostają ochronę od państwa, rzadko zdarza się, żeby ktoś wręcz ociekający złotem miał w obstawie fachowego rzeźnika spod ciemnej gwiazdy. Ci ludzie byli skłonni zabić swojego pracodawcę, jeśli tylko w zasięgu wzroku pojawiła się korzystniejsza oferta. Chavechette musiał mieć jakiś powód, skoro im ufał.

– Dzień dobry – Maverick uśmiechnął się do wojowniczki. Tak jak przeczuwał, nie zwróciła na niego uwagi. Nie spuszczała wzroku z bramy i jej okolic. Dłonie nieustannie znajdowały się blisko broni, podobnie w przypadku jej niedźwiedziego towarzysza. Jasnowłosa przywodziła mu na myśl doświadczoną wilczycę. Zwinnego, silnego i dobrze zbudowanego łowcę.

– Miriady Skorpiona, no nie? Grupa najemnych zabójców z Norwegii. Poznaję po tatuażu – oznajmił. Czekał na moment, gdy uda mu się wyprowadzić dziewczynę z równowagi. Wspomnienie o Miriadach przyszło mu do głowy, gdy bardziej przyjrzał się sylwetce dziewczyny. Muskularna, szeroka w biodrach, miała masywne uda i ramiona oraz duże jak na kobietę dłonie, choć ze smukłymi palcami. Niewątpliwie pochodziła z północy, zaś Miriady Skorpiona zrzeszały samotnych wojowników, którzy jednak mogli zimową porą powrócić na rodzime tereny i odpocząć od męczącego zawodu. Cechą, która wyróżniała skorpionowych zabójców , była płynąca w ich żyłach krew Wikingów. Po nich odziedziczyli niesamowitą krzepę, odwagę i barbarzyńską wręcz wolę walki.

Po dłuższej chwili koroner zauważył, że Niedźwiedź również posiada wytatuowanego skorpiona, na zewnętrznej stronie nadgarstka. Oboje więc należeli do Miriadów. Na pewno nie był to przypadek.

– Powiem wprost. Chcę porozmawiać z waszym szefem, baronem Samuelem Chavechettem. Wpuścicie mnie?

– Baron nie przyjmuje gości – burknęła Wilczyca.

– A jeśli ci nie wierzę? Sam chciałbym się przekonać, może ma ochotę na rozmowę…

– Odejdź, bo cię zabiję – dodała, jednak ani ton jej głosu ani wyraz twarzy nie uległy zmianie.

– Farhad! Silje! Wpuśćcie tego mężczyznę – na werandzie ukazała się koronerowi sylwetka grubego, niskiego jegomościa. Podejrzewał, że to właśnie jest legendarny baron Samuel. Co prawda, wcale nie wyglądał na opływającego w bogactwa panicza, raczej na biednego mieszczanina, który przebrał się za magnata do ulicznego teatrzyku z nadzieją na zgarnięcie kilku monet, jednak na twarzach wojowników Miriadów Skorpiona Maverick ujrzał wystarczająco ogromny respekt, żeby nie podejrzewać Samuela Chavechetta o chłopskie korzenie.

***

– Nie myliłeś się. To wojownicy z norweskiego legionu najemniczego. Miriady Skorpiona, kilkadziesiąt najlepszych zabójców rozsianych po całej Europie – rozmarzył się Chavechette, jakby z nadzieją, że kiedyś wszyscy skorpionowi zabójcy będą pod jego jurysdykcją. – Dwójka z nich, Siljehegenora i Farhadilvald, pracują właśnie dla mnie. Zwracam się do nich, skracając imiona, nie sposób czasem ich szybko wymówić, sam widzisz… Nie ma tu czasu na sentymenty dotyczące personaliów.

– Rozumiem. Dlaczego ufasz najemnym zbirom w kwestii ochrony? Mogą cię zdradzić w każdym momencie i zwrócić lufę przeciwko tobie. Zależy im na pieniądzach, nie na klientach.

– Masz rację, mój drogi, ale uwierz… Lepszej oferty niż moja nie dostaną. Pracują dla mnie od ośmiu lat i jeszcze nigdy nie zawiedli. To bestie w ludzkiej skórze, które na mój rozkaz rozszarpią, kogo zechcę. Czyż to nie cudowne?

– Oczywiście, że tak… Powiedz mi, baronie, gdzie byłeś w ciągu ostatnich trzech dni? Jakie myśli zaprzątały twoją głowę? Co robiłeś?

– Nie musisz zgrywać groźnego gliny, gdybym nie wiedział kim jesteś i czego ode mnie chcesz, skończyłbyś z mózgiem wywalonym na chodniku, drogi koronerze. Pytaj wprost.

– Z pewnych źródeł wiem, że miałeś bardzo bliskie kontakty z zamordowaną trzy dni temu pracownicą domu publicznego i chociaż dowody w postaci zeznań na to nie wskazują, śmiem podejrzewać, że jednak masz coś wspólnego z morderstwem Crecerelli Chivutti. Znalazłem tam twój zegarek – Maverick położył przedmiot na stole, który dzielił jego i barona.

Chavechette uśmiechnął się.

– To mój zegarek, owszem. Zostawiłem go u tej małej dziwki, każdy tam coś zostawia.

– Problem tkwi w tym, że prawie każdy wyznał, że tamtej nocy byłeś u Philomeli, która dzisiaj także wyzionęła ducha. Poza tym, masz żonę, niejaką Rachel Spoon. Żonaty dżentelmen, zakochany w prostytutce. Niedługo potem, prostytutka umiera. Nie uważasz, że to podejrzane? Bo ja tak.

– Zakochany, od razu zakochany… Młoda, ładna, wygadana, nie to co Rachel. Zajeżdża już starocią. A ja lubię młode i niezardzewiałe panienki. Ty nie?

– Tu nie chodzi o preferencje, Chavechette, zginęły dwie kobiety, a ty nadal nie przedstawiłeś mi stosownego alibi. Przyznaj się, to może spotka cię gilotyna a nie stryczek.

– Nic mnie nie spotka, głupcze. Nie jestem mordercą! Tęsknię za Crecerellą, żal mi Philomeli… W tamtą noc byłem tutaj, u siebie w domu. Ale nikt oprócz Silje i Farhada tego nie potwierdzi. A im nie uwierzysz, bo im płacę, prawda?

– A co z Rachel?

– Nie widziałem jej od tygodnia. Pokłóciliśmy się… Nazwała mnie kurwiarzem, i takie tam. Nic specjalnego, ale od tej pory nie pojawiła się w rezydencji.

– Czemu jej nie szukasz?

– A po chuj? Będzie chciała, to wróci. To obrotna baba, nikt jej nie skrzywdzi. A na razie mam spokój. Szkoda, że Cressie…

– Na ten moment nie mogę cię o nic oskarżyć, ale zapamiętaj, że jeśli będę pewny twojej winy, zawiśniesz.

– Cudownie. To wszystko? Silje, wyprowadź pana Hawka.

– Sam wyjdę.

– Silje upewni się, że niczego nie zapomniałeś.

***

Koroner spojrzał jeszcze raz na zegarek. Piętnaście po północy. Będąc w swoim mieszkaniu, wpadł na pomysł otwarcia go i przyjrzenia się mechanizmowi. Ślęczał nad trybikami pięć minut, ale w końcu ujrzał, że brakuje jednego elementu. W końcu było jasne – zegarek się nie zepsuł, ktoś celowo pozbył się fragmentu, żeby upozorować „godzinę śmierci”. Nadal jednak pozostawało mnóstwo niewiadomych. Maverick postanowił jeszcze raz uważnie przyjrzeć się miejscu zbrodni.