Kruk - rozdział 8 (świat wiedźmina)

Wizmir siedział na zwalonym dębie będąc w iście podłym nastroju. Nie odzywał się do nikogo, a żaden z podwładnych jakoś nie kwapił się by włazić dowódcy w oczy. Jeszcze dzień temu miał na swojej łasce Kruka - parszywego Scoia'tael, który jak nikt zalazł ludziom za skórę. Szpiega, mordercę, złodzieja. A teraz? Teraz miał jedynie pretensję do samego siebie, do cholernego elfa i pieprzonego wartownika, który przełożył dobro własnego, rozdętego żołądka nad obowiązek. Z jednej strony zdawał sobie sprawę, że nie powinien na warcie z tak niebezpiecznym więźniem pozostawiać patentowanego idioty, ale z drugiej - porządni żołnierze musieli mieć czas by wypocząć i następnego dnia być w pełnej gotowości do działania.

Ujął w palce końcówkę czarnego wąsa, po czym skręcił go nerwowo. Jak mógł być tak nieostrożny? Powinien połamać mu obie nogi i przywiązać do pnia calutkiego, tak aby nie mógł nawet kiwnąć palcem...

Splunął siarczyście, unosząc oczy na grubasa dyndającego na gałęzi. Sznur wżynał się głęboko w skórę na tłustej szyi, nadając pulchnej twarzy barwę popiołu. Nie tolerował błędów u swoich ludzi, a niesubordynacja na taką skalę mogła zostać ukarana w tylko jeden sposób - śmiercią. Już nie chodziło o to, że był wówczas wściekły jak osa i najchętniej wyprułby tej marnej imitacji żołnierza flaki, ale jako dowódca musiał powiesić imbecyla ku przestrodze dla reszty oddziału. Dawno już nie zasiał ziarna grozy w szeregach, nadeszła pora by odzyskać poważanie i szacunek.

Bekę udało im się powiesić dopiero za czwartym razem - wszystkie gałęzie, na których usiłowano wieszać winnego, łamały się niemalże od razu pod ciężarem tłustego żołnierza. Sporo im zajęło nim znaleźli wreszcie odpowiednio gruby konar, Wizmir myślał wówczas, że nie wytrzyma i sam pozarzyna cały oddział. Na szczęście tłuścioch wkrótce zawisnął i mogli wreszcie kontynuować poszukiwania.

- Panie!

Wizmir uniósł ciemne oczy na podwładnego jaki zasalutował przed nim sztywno.

- Czego? - warknął, krzywiąc się z niezadowoleniem.

- Po czarodzieju i elfie nie ma śladu. Przeczesaliśmy całą okolicę aż do traktu. Zniknęli jakby ich szlag trafił... Znaleźliśmy za to miejsce masakry. Był to najprawdopodobniej napad, zginęli cywile i...

- Gówno mnie obchodzą cywile! - wrzasnął wąsacz, poderwawszy się z pniaka. - Szukacie ich od wczoraj i nie znaleźliście żadnego?!

- Panie - odparł niepewnie żołnierz, spuszczając wzrok. - Toć robimy co w naszej mocy, a czarodziej mógł się teleportować do jednej ze swych ciemnych nor, albo może... może uprowadził elfa?

- Co wy mi tu chcecie zainsynuować?

- Między szeregami krążą plotki - wyszeptał, rozejrzawszy się uprzednio - że czarodziej zdradził.

Wizmir z Ban Ard zmarszczył brwi. Nie wierzył jakoby Coram nie wywiązał się z umowy. Przysięgał przed królem, dawał słowo. Z drugiej jednak strony nie ufał całym tym czarodziejom i ich złudnym obietnicom, a w szczególności takim co nie zdejmowali z głów kapturów i wymykali się na odludzia przy każdym postoju. Z tego co było mu wiadomo, magowi bardzo zależało na więźniu, dlatego też pomógł w jego schwytaniu. Lecz umowa była taka, że Kruk dotrzeć miał do Mansfelda - margrabiego z Ard Carraigh, szefa tajnego wywiadu Kaedwen, który planował go dokładnie przesłuchać, a po licznych torturach pustą skorupę bez ducha i nadziei oddać Coramowi na dokładnie dwa dni. Potem Mansfeld chciał publicznie stracić Scoia'tael ku przestrodze dla nieludzi zamieszkujących stolicę. Coby się nie rozpanoszyli zbytnio. Czyżby Lew ośmielił się zatopić kły w sarnie nie należącej do niego?

- Za dziesięć minut wymarsz - zakomenderował, odrywając wzrok od wytrzeszczonych oczu wisielca. - Ruszamy do Ban Glean, musimy zawiadomić Burą Chorągiew - niech wyznaczą patrole poza murami. Zbiegowie nie mogą być daleko.

* * *

Miech wszedł na podwórze szybkim, nerwowym krokiem. Zignorował sąsiada jaki ruszył w jego kierunku z flaszką w ręku, nie mając czasu ani ochoty na picie. Znając życie Ludwim znów liczył, że po kilku kielichach wytarguje u kowala zniżkę, o czym ten nawet nie chciał teraz myśleć. Minął również bez słowa bawiące się w piasku dzieci, po czym ruszył za dom, w kierunku swojego warsztatu. Wpadł do kuźni z prędkością wiatru, a następnie trzasnął wściekle drzwiami.

Nie wierzył własnym oczom, po prostu nie mógł dać wiary w to co zobaczył w lesie. Tak jak co tydzień równo o świcie wyszedł z chaty na spotkanie ze Scoia'tael. Nigdy nie spóźniali się na miejsce spotkań, za to zawsze wywiązywali się z umowy i płacili tyle ile obiecywali. Tym razem jednak nikt nie stawił się pod Dużym Dębem. Czekał i czekał aż słońce nie wzeszło nad rozłożyste korony drzew. Dopiero wtedy postanowił, że poplącze się po okolicy. Może akurat zoczy go któryś ze zwiadowców i wreszcie dobiją targu? - myślał. I owszem - znalazł ich. Tak jak się spodziewał byli w obozie, jednak miast ostrzeżeń w tym dziwnym, obcym języku, usłyszał jedynie krakanie wron i kruków, jakie zerwały się do lotu, gdy tylko Miech wychynął z zarośli. Wszedł ostrożnie pomiędzy szkielety namiotów, na których powiewały smętnie resztki burych materiałów. Dookoła, gdzie okiem nie sięgnąć, leżały trupy. Wśród poległych widział zarówno Scoia'tael jak i kaedweńskich żołnierzy. Przez cały ten czas łudził się, że to nie to komando, że Vadrin grasuje ze swoimi wojownikami, gdzie indziej... Lecz zaraz dostrzegł i jego. Przełkną z trudem ślinę, przyglądając się ośmiu bełtom sterczącym z piersi dowódcy komanda. Nie był pewien ile z nich wbiło się w ciało elfa kiedy ten jeszcze żył, pewien był jednak, że walczył do samego końca.

Zaklną paskudnie pod nosem, siadając ciężko na brzozowym pieńku. Co miał teraz niby zrobić? Komando będące jego głównym środkiem utrzymania już nie istniało, zostało mu jedynie wybijanie łopat czy końcówek do motyk i grabi ubogim wieśniakom. Jak miał w ten sposób utrzymać rodzinę? Dom? Warsztat?

Uniósł głowę, słysząc ciche miauknięcie. Czarny kot wyszedł zza pieca, przeciągając się intensywnie. Podszedł do załamanego kowala, po czym otarł się o nogę mężczyzny.

- Oj, Smolusku - westchnął, pogłaskawszy kota po grzbiecie. - Nawet nie wiesz w jakich kłopotach jestem.

Zwierzę spojrzało na Miecha zielonymi oczyma, po czym ziewnęło leniwie.

- No tak - podjął, nie przejmując się, że prowadzi monolog z miejscowym łowcą gryzoni. - Tobie myszy nie zbraknie, a nam? Chleba już za wiele nie mamy, a spiżarnia pusta. Worek kartofli, może dwa, trochę suszonych owoców na zimę i tyle. Co ja mojej Milence powiem? A dzieciaki? Nawet nie zdajesz sobie sprawy, Smolusku, z powagi sytuacji.

Kowal zacisnął potężne dłonie w pięści. Wstał. Co by się nie działo, musiał dbać o rodzinę. Sam mógł nie jeść, odstąpić od gorzałki i rzadziej palić w piecu, jednak jego żona i dzieci nie mogły tak żyć - w nędzy i ubóstwie, w głodzie. Nie wybaczyłby sobie.

Wyszedł z warsztatu powoli i jakoś tak ospale. Nie trzaskał - złość odeszła już w zapomnienie, zostawiając po sobie jedynie skręcony z nerwów żołądek i strach o swoich bliskich.